Ορχηστρικό hip hop, trip hop, downtempo. Ονομάστε το All Rights Deserved όπως προτιμάτε, πάντως η φύση της μουσικής του Κοζανίτη Μάκη Καβούκα αυτή είναι. Και μπορεί στο δελτίο τύπου να φιγουράρουν ονόματα όπως οι Fila Brazilia, Bonobo, Boards Of Canada και Ghost, όμως η αλήθεια είναι ότι –αν έπρεπε να αναφερθούν οπωσδήποτε μερικά σχήματα που πλησιάζουν τον ήχο του– αυτά θα ήταν οι ομάδες παραγωγών των Anno Domini Beats και Snowgoons καθώς και, πιο διάσπαρτα, εκείνη η εκλεκτική μούρλα που κουβαλάγανε οι Lemon Jelly.
Η βάση του ήχου εδράζεται στο instrumental hip hop, εμπλουτιζόμενη με πινελιές από διαφορετικά είδη, πράγμα που οδηγεί κάθε κομμάτι σε ξεχωριστή απόχρωση, ξεκινώντας όμως από κοινή αφετηρία. Δεν είναι εξάλλου λίγες οι φορές που σκέφτεσαι πόσο ωραία θα μπορούσε να πλουτίσει ορισμένα κομμάτια ένας ικανός MC, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι δεν στέκουν μια χαρά και ως αυτόνομες οντότητες. Κάθε άλλο. Βλέπετε, ο Eyecam φροντίζει να βάζει αρκετά νέα στοιχεία εντός της ίδιας σύνθεσης ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή, δημιουργώντας έτσι ένα ιδιαίτερα μελωδικό και σφιχτοδεμένο σύνολο.
Από τη νοσταλγική διάθεση του εναρκτήριου “Geisha Grief” και το ταξιδιάρικο κλίμα στο οποίο σε βάζει το “Laser Chyld”, μέχρι το έντονο χιπ χοπ χρώμα του “She'll Be Back” και τη γλυκόπικρη γεύση του “Lovelessness”, ο δίσκος του Μάκη Καβούκα φροντίζει να σε αποζημιώσει για τον χρόνο που του διαθέτεις. Στο “Maya” θυμάται τους Boards Of Canada, στο “Mora” τις παραγωγικές διδαχές του Stoupe, στο “Ritmo Loco” βάζει το λάτιν στοιχείο στο παιχνίδι, ενώ το “First Rain” λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από soundtrack ανεξάρτητης ταινίας κινηματογράφου, με αυξημένες συναισθηματικές ανησυχίες.
Με το άθροισμα των παραπάνω, το All Rights Deserved καταφέρνει να κατασκευάσει ένα κράμα από 12 κομμάτια, τα οποία δένουν μεταξύ τους σε μεγάλο βαθμό, προσφέροντας τη γλυκόπικρη αίσθηση που έχει κανείς όταν συνειδητοποιεί πως κάτι καλό μόλις τελείωσε και βιώνει τα επακόλουθα ανάμεικτα συναισθήματα –θετικά επειδή το έζησε, αρνητικά επειδή έληξε. Το μοναδικό μείον του δίσκου είναι ότι το είδος μουσικής που έχει επιλέξει να υπηρετεί ο Eyecam γνωρίζει τα τελευταία 15 χρόνια άνθιση και, ως εκ τούτου, όποιος παρακολουθεί τα δρώμενα θα αισθανθεί ένα (ή και περισσότερα) déjà vu. Γιατί το All Rights Deserved περπατάει ακριβώς επάνω στο μονοπάτι που έχουν λειάνει οι καλλιτεχνικοί του πρόγονοι, καταλήγοντας μεν όμορφο σαν άκουσμα, σε κανένα όμως σημείο του μη προβλέψιμο ή/και παραβατικό.
Εάν η εμφανής αίσθηση μουσικότητας και συνθετικών ιδεών που διαθέτει ο Eyecam εμπλουτιστεί στην επόμενη δουλειά του με τόλμη και με μεγαλύτερη διάθεση για εξερεύνηση, τα αποτελέσματα θα είναι πιστεύω περισσότερο αξιομνημόνευτα. Ακόμα κι έτσι, πάντως, το All Rights Deserved αφήνει πίσω του ορισμένα πολύ όμορφα τραγούδια, καθώς κι ένα σύνολο 45 λεπτών το οποίο ακούγεται με χαρακτηριστική ευκολία, αλλά και με συναισθηματική ανταπόδοση.
{youtube}mPW4wbvM0Sk{/youtube}
