Οι Deadbeat Escapement είναι συγκρότημα... δεύτερης γενιάς: σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στην ιστοσελίδα τους, όλα τα μέλη είναι απόγονοι των μελών των The Beat, μιας μπάντας που έδρασε στα 1960s. Με τη σημερινή μορφή τους δραστηριοποιούνται από το 2006 και το ότι δεν βιάστηκαν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ λειτούργησε υπέρ τους, όπως γίνεται σαφές από την ακρόαση των 11 τραγουδιών του Contradiction.
Η μπάντα δηλώνει ότι μεγαλύτερη επιρροή της είναι το art rock και καλλιτέχνες όπως οι Roxy Music και οι Genesis. Προσωπικά, πάντως, άκουσα και αρκετά στοιχεία από τη σαρωτική αναβίωση που επεφύλαξαν μπάντες όπως οι Interpol στους Joy Division και στο post-punk γενικότερα. Όπως και να 'χει, αυτό που κερδίζει από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις του Contradiction είναι η συνεκτικότητα και συνέπεια του υλικού. Μιλάμε δηλαδή για ένα άλμπουμ που ακούγεται άνετα ολόκληρο, χωρίς προφανείς αδύναμους κρίκους, αλλά με αρκετές στιγμές να ξεχωρίζουν.
Κυριότερο ατού των Deadbeat Escapement αναδεικνύεται η στιλιστική ευελιξία τους, η οποία βοηθείται και από την ύπαρξη στις τάξεις τους δύο ερμηνευτών, διαφορετικού μάλιστα φύλου (Αγγελική Βαρδάκα και Άλεξ Φραγκάκης). Έτσι έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν σε πολλά ταμπλό και να απλωθούν μελωδικά, πότε καταδυόμενοι με σθένος στη σκοτεινή άβυσσο (“Post Mortem”) και πότε πλατσουρίζοντας ανέμελα στον αφρό (“A Friend”), καλύπτοντας και αρκετούς από τους ενδιάμεσους χώρους (“M2”, “The Hole”, “Posterize”). Ως κερασάκι στην τούρτα, φιγουράρει η ικανότητα να μεταφράζουν τις ιδέες τους σε έναν τελικό ήχο που διέπεται από μεστότητα και βεβαιότητα –το κατέχουν, τέλος πάντων, το άθλημα.
Ας μη νομιστεί βέβαια ότι το Contradiction είναι άμοιρο κάποιων μειονεκτημάτων. Κατ’ αρχάς, έχει κι αυτό τα γνωστά στιχουργικά θεματάκια τα οποία παρουσιάζει ως επί το πλείστον η εγχώρια αγγλόφωνη παραγωγή: οι στίχοι είναι δηλαδή ολίγον φλου, ασύνδετοι σε αρκετά σημεία και κοινότοποι• δεν καταφέρνουν να παρουσιάσουν κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον, κατά την άποψή μου. Άλλο σημείο, λιγότερο σημαντικό, είναι η αγγλική προφορά (του Φραγκάκη κυρίως), καθώς δεν αναδεικνύεται πάντα πειστική. Τέλος, (θα πρέπει να) παραμένει ζητούμενο για τους Deadbeat Escapement μια πιο ολοκληρωμένη απαγκίστρωση από τις επιρροές τους, μια περισσότερο δική τους κατεύθυνση.
Ομολογώ ότι προβληματίστηκα για καιρό σχετικά με τη βαθμολογία την οποία θα απένειμα στο Contradiction, δεν μπόρεσα όμως να αγνοήσω τελικά την αίσθηση ότι το εξάρι θα αδικούσε την προσπάθεια των Deadbeat Escapement. Γιατί, παρότι αυτό το πρώτο τους βήμα φέρει ορισμένα από τα αναμενόμενα μειονεκτήματα ενός ντεμπούτο, διαθέτει και αρκετά άλλα χαρακτηριστικά, που δεν συναντάμε τόσο συχνά. Τα οποία και το διαχωρίζουν σαφώς από την κατηγορία των «συμπαθητικών» άλμπουμ, τοποθετώντας το σε εκείνη των «πολλά υποσχόμενων».
{youtube}gz-5_Zbs8LA{/youtube}
