Το παρόν, πέραν της απτής συνέχειας σε επίπεδο δισκογραφικού καταλόγου, είναι κι ο ορισμός της δημιουργικής συνέχειας/ανάπτυξης του Λευτέρη Μουμτζή μέσα απ' τη μεταμφίεση του J. Kriste. Προ τετραετίας ήταν ήδη το Girls, Ghosts And Gods που χρησιμοποιούσε τους κώδικες της (βορειοευρωπαϊκής) folk, της ψυχεδέλειας και των μπλουζ στα πλαίσια μιας τωρινής ποπ τραγουδοποιίας, στον αντίποδα του μόνου κι έρημου ντρίγκι-ντρίγκι μάνα μου. Ήδη, ενώ τα τραγούδια διέθεταν αυθυπαρξία –ή τελοσπάντων μπορούσες να τα φανταστείς αυθύπαρκτα ακόμα και στην απλούστερη εκδοχή τους– λειτουργούσαν και ως δημιουργικός χώρος μουσικότητας. Πλαίσια για να αναπτύσσουν πρόσθετο μουσικό λόγο ο Μουμτζής κι οι ουκ ολίγοι καλεσμένοι του. Υπό αυτή την έννοια, ήταν (και παραμένει) λάθος ο παραδοσιακός χαρακτηρισμός singer/songwriter, όταν η συνεργασία δείχνει να αποτελεί δημιουργικό προαπαιτούμενο. Ή καλύτερα σταθερή επιλογή, άσχετα με τις γραφές των εξώφυλλων και τις καλλιτεχνικές περσόνες.
Τώρα, The Age Of Now γαρ, ο τρόπος όπως ορίζεται απ' το σύνολο των παραπάνω παραμένει ίδιος. Παρόμοιο παραμένει και το γενικό ηχητικό αποτύπωμα, τουλάχιστον όσον αφορά στη θεωρητική χαρτογράφηση εκείνων που ακούγονται. Ας μην κάνουμε πάλι ονομαστική καταμέτρηση, δεν έχει και νόημα απ' τη στιγμή που οι μουσικοί σήμερα διαθέτουν πρόσβαση σε οτιδήποτε έχει ηχογραφηθεί και το οτιδήποτε είναι εν δυνάμει υλικό προς χρήση. Ό,τι ισχύει για τον προκάτοχο του The Age Of Now, ισχύει και πάλι πιο έντονα, πιο στοχευμένα και πιο ολοκληρωτικά: τα τραγούδια μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα χείλη, μπορούν και να τα βουλώσουν, αν και η τάση προς το δεύτερο μάλλον τελικά υπερισχύει. Η δε συνεισφορά των καλεσμένων (αναφέρω ενδεικτικά και χωρίς σχόλια τον Χάρη Λαμπράκη στο νέϋ, την Noura Samatian στο βιολί και τον Στέλιο Ρωμαλιάδη στο φλάουτο) είναι χαρακτηριστική και πλέον σκηνοθετημένη ζυγισμένα προς ένα αισθητικό όλον• παρά και παράλληλα με τις όποιες επί μέρους διαφοροποιήσεις στη ροή του άλμπουμ.
Ειδικά τα ψυχεδελικά μέρη διαθέτουν κάτι από την ντάγκλα της ανατολικής Μεσογείου, αντί να αγναντεύουν εμμονικά προς τη βλάστηση του αγγλοσαξονικού βορρά. Κι ακόμα καλύτερα, αυτή η αίσθηση περνάει στο σώμα των τραγουδιών αντί να απομονώνεται σε συγκεκριμένες περιοχές τέτοιας λειτουργικότητας, δίχως να επισκιάζει την καθαρότητα της μελωδίας και την πρόσβαση προς εκείνη. Βάζω εδώ προσωπικό αστερίσκο, ο οποίος γράφει πως θα ευφραινόμουν περισσότερο εάν και οι μελωδίες ξεστράτιζαν παρομοίως προς τη γεωγραφική περιοχή μας. Βάζω κι έναν όχι και τόσο προσωπικό, να αναρωτιέται εάν η φωνή του Μουμτζή δύναται να υποστηρίξει πλήρως την πληθωρικότητα του εγχειρήματος. Πέραν τούτων, πάντως, το The Age Of Now βάζει κάτω ανά πάσα στιγμή και ώρα εννιά και μισό στα δέκα από τα αποκαλούμενα εναλλακτικά άλμπουμ των καιρών μας, εγχώρια ή διεθνή, άσχετα με το πόσοι θα τ' ακούσουν –και ναι, το θέτω ανταγωνιστικά.
{youtube}C1MSQxAsZ8A{/youtube}
