Να ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα. Δίνοντας τα συγχαρητήριά μου στην Inner Ear διότι, όταν μπαίνουν τα τελευταίας κοπής CD της στο κομπιούτερ (μη γελιόμαστε, μεγάλο μέρος της παραγωγής το ακούμε πια εκεί και –ευτυχώς– με ακουστικά), σου αναγράφονται οι τίτλοι των tracks στο player. Μεγάλη δουλειά για οιονδήποτε θέλει να έχει πραγματικά αρχειοθετημένη και σωστά αποθηκευμένη τη μουσική στο PC και όχι κάτω από ένα φόλντερ που απλώς θα λέει ανά τραγούδι «track 1» κ.ο.κ. Όμως ένας ανάλογος επαγγελματισμός χτύπησε δυνατά την πόρτα και του Θανάση Χριστοδούλου.
Δεν κρύβω ότι το προηγούμενο πόνημά του ως Lumiere Brother (Fiction, 2009) μου είχε φανεί πνιγμένο στις επιρροές του. Θα ρωτήσετε βέβαια αν ακούω μια πλήρως διαμορφωμένη μουσική προσωπικότητα στο Twenty One. Θα σας απαντήσω πως όχι, γίνεται ωστόσο φανερό ότι ο τραγουδοποιός δεν τρέχει πίσω από τη θύρα της αγγλικής ποπ. Ακόμα κι αν δεν το έκανε συνειδητά, το intro του νέου δίσκου θυμίζει Darryl Hall & John Oates στην παραγωγή του ρυθμοκουτιού. Δεν θα βρείτε βέβαια άλλα δείγματα blue eyed soul εδώ, οπότε μάλλον εξ αντανακλάσεως ήρθε –όσο καλοδεχούμενο κι αν είναι.
Θα βρείτε όμως καλοπαιγμένη ποπ. Και αν ο σκοπός της ποπ είναι (και είναι) να σε συντροφέψει μερικά πρωινά καθώς πίνεις καφέ ή σε βόλτες κάτω από τροφαντούς φθινοπωρινούς ήλιους, τότε μια χαρά τα πάει ο Χριστοδούλου. Με ελεγείες ποπ συμφωνικότητας, στις οποίες το δράμα έχει τη δική του γλυκιά αίσθηση (έτσι κι αλλιώς, έτσι συμβαίνει). Με όργανα που περιστρέφονται γύρω από μία μικρή μπάντα, όπως την έχει θέσει ως ευαγγέλιο ο Neil Hannon των Divine Comedy. Και με τους Electric Light Orchestra ως επιρροή: τους αναγνωρίζεις, μαζί με τους Supertramp, τόσο στα φωνητικά, όσο και στις περίφημες διπλές επιστρώσεις από διαφορετικά takes ηχογραφήσεων. Κατά τη γνώμη μου βέβαια, η παραγωγή του Νίκου "Ottomo" Αγγλούπα δεν ακολουθεί τα πρότυπα του Jeff Lyne: υπάρχει μια θάλασσα ήχων που ναι μεν επιτελούν τον σκοπό τους αναδεικνύοντας τη μελωδία, δεν ακούγεται όμως καθόλου ο λεγόμενος «χώρος». Πράγμα περίεργο αν σκεφθούμε ότι το όργανο του πρώην Serpentine είναι το κλαβιέ (ηλεκτρικό και μη).
Πάντως η ποπ υπηρετείται άψογα στο Twenty One του Lumiere Brother. Θα πιάσετε τις μελωδίες στην τρίτη κιόλας ακρόαση. Αυτό δεν είναι εξάλλου το ζητούμενο;
{youtube}uGUx4h5N65M{/youtube}
