Πριν ακόμα ηχήσει έστω και μία νότα από κάποιον δίσκο, η πρώτη σου εντύπωση για αυτόν προέρχεται συνήθως από τη ματιά που ρίχνεις στο εξώφυλλο. Εξαιρουμένων όσων εγχώριων παραγωγών ακολουθούν το στανταράκι με τη φωτογραφία του ερμηνευτή, βλέπουμε συχνά εξώφυλλα επιτηδευμένα φευγάτα, άλλα να παίζουν το χαρτί του εντυπωσιασμού και της (παντός είδους) έκπληξης και άλλα απλά να προσπαθούν για μια ωραία «βιτρίνα». Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι σπάνιες περιπτώσεις που ενσαρκώνουν το ρητό «μια εικόνα, χίλιες λέξεις», δίνοντάς σου μια σχεδόν πλήρη περιγραφή για το ακριβώς πρόκειται ν' ακούσεις.
Το πρώτο «επίσημο» δισκογράφημα του Άγγελου Μπαλτά (είχε προηγηθεί το προ πενταετίας ιντερνετικό και αυτοκυκλοφορούμενο Κυρίαρχοι Του Σύμπαντος/Masters Of The Universe) ανήκει σε τούτη την τελευταία κατηγορία. Το εξώφυλλο σε ταξιδεύει νοητικά σε κάποιο αστρικό σύμπλεγμα, δίνοντάς σου ταυτόχρονα μια αίσθηση εγγύτητας αλλά κι εκείνη του άπειρου που κυριαρχεί στο αχανές διάστημα. Η μουσική τώρα του Φανταστικοί Ήχοι αποτελεί ιδανική ηχητική επένδυση μιας τέτοιας εικόνας, μιας και ο συνδυασμός παλιών samples, ψυχεδελικών πινελιών, progressive τεχνοτροπίας αλλά και στοιχείων IDM ή abstract electronica εκλάμψεων έχει δημιουργηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να σου δίνει την αίσθηση της δίνης, του ασταμάτητου ταξιδιού, της απεραντοσύνης των πραγμάτων –τόσο αυτών που αισθανόμαστε και βλέπουμε, όσο κι εκείνων που δεν βλέπουμε.
Σαν ψηφιδωτό ήχων ηχεί λοιπόν το ομώνυμο άλμπουμ του Φανταστικοί Ήχοι, αποτελώντας (στην ουσία) μια διαδρομή με στόχο, πορεία και προορισμό. Στο ενδιάμεσο βέβαια συναντάς και κομμάτια τα οποία αναλαμβάνουν να σε μεταφέρουν από το σημείο Α στο σημείο Β, έχοντας έτσι περισσότερο χρηστική παρά καλλιτεχνική αξία. Επίσης, θα βρεις τραγούδια που ξεκινάνε με ιδέες αλλά εν τέλει δεν καταλήγουν πουθενά –και τέτοιες περιπτώσεις δικαιολογούν γιατί το άλμπουμ δεν φτάνει στην τελειότητα αυτό που επιχειρεί να κάνει. Εντούτοις, μένει εδώ ένα σώμα δουλειάς το οποίο πετυχαίνει πολλά. Μπορεί το ταξίδι να προέκυψε λίγο μεγαλύτερο από ότι ιδεατά θα έπρεπε να είναι, παραμένει όμως μια βόλτα σε μουσικά μονοπάτια τα οποία δεν συναντάς συχνά, ούτε σε υφή, ούτε και σε ποιότητα. Εξίσου άξιο μνείας είναι και το γεγονός πως το κάθε κομμάτι «χτίζεται» εκ των έσω, με τη μέθοδο της συνεχόμενης προσθήκης στοιχείων σε μια κεντρική ιδέα/κορμό, που σου δίνει μια αίσθηση μουσικής εξέλιξης.
Εν τέλει το Φανταστικοί Ήχοι δεν αποφεύγει τα στραβοπατήματα. Όμως αυτά, με τη σειρά τους, αποφεύγουν τις συχνές εμφανίσεις και –το κυριότερο– όταν τελικά δίνουν το παρών, δεν καταφέρνουν να «ρίξουν» το συνολικό επίπεδο, ούτε και τη γενική οπτική του ακροατή ως προς την ολότητα του άλμπουμ. Σε αντίθεση με πολλές εγχώριες μπάντες/καλλιτέχνες, ο Άγγελος Μπαλτάς δείχνει εδώ ότι δεν φοβάται να δοκιμάσει καινούρια πράγματα ή να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Το ότι εξέρχεται νικηφόρα από ένα τόσο δύσβατο μονοπάτι δείχνει ότι το εγχείρημα τελικά κατέκτησε τους στόχους του, παρ' όλες τις «λακούβες» που προκύψανε καθ’ οδόν.
{youtube}idlSXlJKa7g{/youtube}
