Απόσταγμα μιας πορείας που έχει ξεκινήσει εδώ και σχεδόν 10 χρόνια, το ντεμπούτο των Intravenus διεκδικεί για την αθηναϊκή μπάντα –και κατακτά– μια θέση ανάμεσα στους πιο ανήσυχους δημιουργούς της εγχώριας δισκογραφίας, όσους κινούνται πέρα από τα καλούπια των ηχητικών συμβάσεων και τις όποιες ευκολίες μπορεί να κρύβονται πίσω από ταμπέλες όπως «τζαζ», «ροκ», «πειραματικό».
Οι Intravenus έχουν το θεμέλιό τους στην τζαζ –και, για την ακρίβεια, στις πιο «ελεύθερες» εκδοχές της (απαραίτητη η διάκριση σε μια εποχή όπου στην Αθήνα βασιλεύει το σουίνγκ). Το δηλώνουν όμως και πριν καν ακούσεις το Oiseau, με το όνομά τους, πως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι κάποια περιχαράκωση: όπως το Intravenus ορίζει το μεταξύ της Αφροδίτης κι ενός άλλου, απροσδιόριστου πλανήτη, έτσι και η μουσική τους κινείται στο μεταξύ της τζαζ και μιας άλλης διαλέκτου. Η οποία, κατά περιστάσεις, σχηματοποιείται κατά τη διάρκεια της ακρόασης πότε σε κάτι το πειραματικό και πότε σε κάτι από την πλούσια ροκ εμπειρία του παρελθόντος, εκείνης που ρίζωσε στο μνημονικό μας μέσω των prog, psych και kraut μορφών.
Ο εύκολος δρόμος θα ήταν βέβαια το fusion. Αν θέλετε, θα ήταν και συμβατός με κάμποσες εναλλακτικές μόδες: θα έπαιρνε (μάλλον εύκολα) θετικές κριτικές στην Εποχή Χειροκροτήματος του Ανακατέματος και σίγουρα το κουαρτέτο θα ήταν σε θέση να το υπηρετήσει με άξια βιρτουοζιτέ: το Oiseau μαρτυρεί τα χιλιόμετρα και τον ιδρώτα των Intravenus, το πόσο έχει ψηθεί η μπάντα στο συναυλιακό σανίδι πριν βγει στη δισκογραφία. Κιθάρες, μπάσο, τύμπανα & πιάνο/πλήκτρα παίζονται με ζηλευτή δεξιότητα, που όμως δεν αποβαίνει σε βάρος της συνολικότερης αισθητικής ή της επιμέρους δημιουργικότητας. Προσέξτε λ.χ. πώς το γκρουπ κυκλώνει, δίχως να καπελώνει, τη συμμετοχή άλλων μουσικών στο τελικό αποτέλεσμα, π.χ. το φλάουτο του Στέλιου Ρωμαλιάδη/Lüüp ή το σαξόφωνο του Γιώργου Γιαννόπουλου. Ε, κι αν πεθύμησες και λίγο εξτρά ρυθμό, υπάρχει πάντα και το "Sonic Servant" –παίζεται μια χαρά και σε ραδιοφωνική εκπομπή, αν και προσωπικά θα ήθελα να έχει λιγότερα εφέ.
Αλλά τη μεγάλη νίκη του Oiseau την εντοπίζω ακριβώς στο ότι διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Έβαλε κάτω παιχτικά προσόντα, δημιουργικές παραμέτρους και αισθητικές ανησυχίες και τα έριξε σε μια εξερευνητική αποστολή, σε μια απαιτητική άσκηση με ζητούμενο το πιθανό. Οι Intravenus αναζητούν, δεν ανακατώνουν. Και η ομώνυμη του άλμπουμ σύνθεση φαντάζει αποκαλυπτική: σε 26 λεπτά διάρκειας, με πραγματικά ελάχιστη φλυαρία, το γκρουπ μοιάζει με ένα Enterprise NCC-1701-D που εκκινεί από μια δεδομένη βάση (την τζαζ) για να φτάσει σε έναν αχαρτογράφητο γαλαξία πεταλιών, παραμορφώσεων και θορύβων.
Ως εκ τούτων, το τελικό 7 της αξιολόγησης φαντάζει μεν λίγο, αφήνει όμως το περιθώριο του 8 ανοιχτό σε μια μπάντα η οποία δείχνει ότι το μπορεί. Γιατί θα είναι λάθος πιστεύω να θεωρήσουμε ότι οι Intravenus φτάνουν εδώ στο ταβάνι των δυνατοτήτων τους. Το Oiseau ίσα-ίσα δηλώνει ότι ένα ενδιαφέρον ταξίδι μόλις ξεκίνησε –και γι' αυτό ίσως υπάρχει ακόμα μια αίσθηση σφιγμένη, πολύ τακτοποιημένη και λίγο πιο εγκεφαλική απ' ότι χρειαζόταν. Για να δούμε, τι άραγε θα βγει όταν σε όλη τούτη την επιδίωξη του άρτιου αρχίσει και ο αυθορμητισμός να κάνει παιχνίδι...
{youtube}xQXNzeIpeRI{/youtube}
