Οποία έκπληξις! Δεν ήταν πατάτα η κινηματογραφική εξόρμηση του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όπως περίμεναν πολλοί χαιρέκακοι μισάνθρωποι (σαν π.χ. την αφεντιά μου). Μα μια ταινία ναι μεν μελοδραματική και στα πρότυπα των γνωστών τηλεοπτικών σειρών, χωρίς όμως τη ρετσινιά της τηλεοπτικής παραγωγής. Κλείνοντας το ένα μάτι στο «παλιό-καλό-ελληνικό-σινεμά» της δεκαετίας του 1960 και γουρλώνοντας το άλλο προς πιο σύγχρονα Δυτικά πρότυπα –με συγκρατημένη χρήση των κλισέ και γοργή ροή– ο Παπακαλιάτης κατάφερε να αποδώσει μια μοιραία ερωτική ιστορία σε δύο παράλληλες χρονικές διαστάσεις. Τι κι αν στραβοπάτησε επιχειρώντας να χαρτογραφήσει το σήμερα της ημεδαπής «σε μια εποχή που όλα αλλάζουν», κατά το σλόγκαν; Το φιλμ στέκεται τελικά αξιοπρεπώς. Και, εν μέρει, το χρωστάει και στη μουσική του επένδυση.
Η τελευταία ενυπάρχει σε μεγάλο ποσοστό στο παρόν soundtrack, το οποίο (αναμενόμενα) ξεχειλίζει από ρομαντική, νοσταλγική διάθεση. Ειδικά από το έκτο κομμάτι και μετά, οπότε η τζαζ πλευρά της συλλογής λαμβάνει την πρωτοκαθεδρία –και πώς θα μπορούσαν άλλωστε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, όταν περιέχονται δύο τραγούδια της Ella Fitzgerald, το "It's Wonderful" (με τους Savoy Eight) και το "Into Each Life Some Rain Must Fall" (με τους Ink Spots); Σε όλη αυτήν την αίσθηση του «γλυκά νοσταλγικού» συνεισφέρουν επάξια καλλιτέχνες όπως ο Aaron Neville ("The Shadow Οf Your Smile"), ο Dooley “Casablanca Sam” Wilson ("As Time Goes By") και ο Stan Getz ("Nobody Else But Me"), οι οποίοι συνεπικουρούνται από μεγάλες ντίβες του παρελθόντος όπως η Nina Simone και η Billie Holiday, που προσθέτουν λίγη μαγεία ακόμα με τα "Wild Is The Wind" και "I'll Be Seeing You". Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω (πέραν της τζαζ αισθητικής), το αέναο κυνηγητό μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, μέσα από υπερμεγέθεις ρομαντικές διόπτρες.
Βασισμένο σε περισσότερο κλασικότροπες δομές, το ομώνυμο της ταινίας τραγούδι, δια χειρός Δήμητρας Γαλάνη & Παρασκευά Καρασούλου, δίνει μια διακριτικά επική διάσταση στους τίτλους τέλους, ενώ στέκει στην αφετηρία του παρόντος soundtrack, απόλυτα ταιριαστό καθώς είναι στη θεματολογική προσέγγιση του Παπακαλιάτη. Δίνει βέβαια γρήγορα τη σκυτάλη στη συντριπτικά αγγλόφωνη συνέχεια, αλλά το στίγμα του παραμένει. Στη συνέχεια, Ειρήνη Σκυλακάκη & Monsieur Minimal συνεισφέρουν την ευαίσθητη ποπ που συμπληρώνει το παζλ, ενώ Jessie Ware & Archive (από Londinium εποχές) την κάπως πιο δυναμική εκδοχή αυτής, με κατακλείδα την υπέροχα ισοπεδωτική διασκευή του Marilyn Manson στο "I Put A Spell On You", με την οποία καλύπτονται έτσι και τα πιο «ακραία» γούστα.
Μια τέτοια ποικιλία θα μπορούσε εύκολα να στραγγαλίσει το soundtrack του Αν..., ωστόσο στο τελικό ζύγι αυτή η σταδιακή μετάβαση από την κάθε ηχητική φάση στην επόμενη δίνει στο αποτέλεσμα τον απαιτούμενο χαρακτήρα, αντικατοπτρίζοντας και τις διαθέσεις του φιλμ. Αποτελεί επίσης τέλειο ηχητικό σύντροφο για τις επερχόμενες γιορτινές μέρες, κάτι που χαρίζει μια επιπλέον αίγλη στο άλμπουμ, η οποία αντικατοπτρίζεται και στη βαθμολογία.
{youtube}4RWtnB2DvU0{/youtube}
