Είναι σχετικά εύκολο να ξεμπερδέψεις «αναίμακτα» με έναν δίσκο σαν τον καινούργιο του Σταύρου Λάτσια. Αναφέρεσαι στο πόσο σπουδαίος μουσικός είναι, πετάς μερικά αόριστα περί κινηματογραφικής ατμόσφαιρας και μινιμαλιστικής λογικής, κοτσάρεις κι ένα εφτάρι και είσαι έτοιμος. Κανείς, πιθανότατα, δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθεί ή να το ψάξει λίγο παραπάνω. Κι αν ο γράφων παιδεύτηκε με την παρούσα δισκοκριτική για μήνες, αυτό οφείλεται στο ότι θέλησε να βρει κάτι να συνεισφέρει στη «συζήτηση», έστω κι αν ένιωθε εξαρχής ανεπαρκής για κάτι τέτοιο.
Ένα είναι σίγουρο για το Ημερολόγιο Ονείρων, την τρίτη προσωπική δουλειά του Λάντσια μετά τις Επιστροφή (1999) και Το Ταξίδι Μιας Νότας (2002): αποτελεί παραγωγή που σπάνια θα βλέπουμε από ’δω κι εμπρός στα μέρη μας, δεδομένων και των συνθηκών (οικονομικών και άλλων). Αυτό το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που πιάνεις στα χέρια σου τη συσκευασία με τα σκληρά εξώφυλλα αλλά κυρίως αργότερα, όταν ακούς τον δίσκο και διαβάζεις στο ένθετο τα ονόματα των συντελεστών του: πέρα από την Καμεράτα και μερικούς πολύ καλούς Έλληνες και ξένους μουσικούς, εδώ συμμετέχουν και δύο παγκόσμιας κλάσης εκτελεστές και δημιουργοί, ο Αμερικανός ντράμερ Peter Erskine και ο Σουηδός κοντραμπασίστας Lars Danielsson.
Αρκεί, όμως, η αλληλεπίδραση μεταξύ μερικών σπουδαίων εκτελεστών για να προκύψει ένας αξιόλογος δίσκος; Και αλήθεια, σε ποιον βαθμό οι εδώ συνθετικές επιδόσεις του Λάντσια αγγίζουν τα αδιαμφισβήτητα εκτελεστικά προσόντα του; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα απαιτούν να μπορέσει κανείς να ξεχωρίσει πού τελειώνει η σύνθεση και πού αρχίζει ο αυτοσχεδιασμός στα 14 κομμάτια του δίσκου, γιατί το μουσικό πεδίο μέσα στο οποίο κινούνται οριοθετείται από τη διασταύρωση της λόγιας μουσικής με την τζαζ. Έτσι, ενώ σε αρκετά σημεία τα μουσικά θέματα είναι ευδιάκριτα, σε κάποια άλλα παίρνει το τιμόνι η σολιστική/αυτοσχεδιαστική διάθεση –αναμενόμενα, καθώς αν έχεις στη διάθεσή σου άξιους μουσικούς, «αναγκάζεσαι» να τους δώσεις και τον ανάλογο χώρο για να πρωταγωνιστήσουν. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ο Λάντσιας κατορθώνει να επιτύχει τις ισορροπίες και να παραδώσει αρκετές άξιες και συγκινητικές στιγμές: η έναρξη, με την «αιωρούμενη» μελωδία του “Μια Άλλη Ζωή”, αποτελεί ίσως την καλύτερη στιγμή του δίσκου, με τα “To Ποτάμι Του Χρόνου” και “Χορός Με Τον Άνεμο” να ακολουθούν από κοντά.
Υπάρχουν και δύο διασκευασμένες συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι στο Ημερολόγιο Ονείρων, στις οποίες αξίζει μια αναφορά καθώς, κατά τη γνώμη μου, η παρουσία τους λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια, μπορούν να αποτελέσουν εμπορικά όπλα –ειδικά για το εγχώριο κοινό– και προσδίδουν ελληνικό χρώμα σε μια δουλειά που, κατά τα άλλα, αποπνέει έναν ευρωπαϊκό αέρα. Από την άλλη, η «σκερτσόζικη» μελωδικότητα του Χατζιδάκι ακούγεται παράταιρη μέσα στο υπόλοιπο υλικό και μοιάζει να διαρρηγνύει τη συνοχή του. Τέλος, και παρότι ως επανεκτελέσεις είναι ιδιαίτερα προσεγμένες και ενδιαφέρουσες (περισσότερο το “Topkapi” και λιγότερο το “Μες Σ’ Αυτή Τη Βάρκα”), τελικά μάλλον λειτουργούν εις βάρος του συνόλου και μάς υπενθυμίζουν ότι έχουμε «χορτάσει» από επανεκτελέσεις έργων του μεγάλου συνθέτη εδώ και καιρό...
Κινδυνεύεις βέβαια να κατηγορηθείς ότι «διυλίζεις τον κώνωπα» παίζοντάς το «αυστηρός» με έναν δίσκο του Σταύρου Λάντσια, ειδικά μάλιστα όταν άλλοι, λιγότερο εργατικοί και συνεπείς καλλιτέχνες, καταφέρνουν να εισπράξουν πολύ θετικότερες κριτικές. Όμως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να γράψεις αυτό ακριβώς που εισέπραξες από την ακρόαση του Ημερολογίου Ονείρων, ότι δηλαδή αποτελεί μια αξιόλογη δισκογραφική εργασία, άψογη στο τεχνικό κομμάτι και αρκετά καλή συνθετικά, η οποία –χωρίς να συγκλονίζει αλλά και χωρίς να απογοητεύει– θέτει ασφαλώς υποψηφιότητα για τη λίστα με τους καλύτερους δίσκους της φετινής χρονιάς.
{youtube}mVN_ZLYJZ50{/youtube}
