Με τον αμφίσημο τίτλο I U Need μας επισκέπτεται δισκογραφικά από το Παρίσι η Όλγα Κουκλάκη, για δεύτερη φορά. Θέλοντας ενδεχομένως να δικαιώσει –σε επίπεδο αρχικών εντυπώσεων τουλάχιστον– χαρακτηρισμούς του διεθνούς τύπου που υποκρύπτουν μία αχλή μυστηρίου και αινιγματικότητας, όπως «Σειρήνα της Μεσογείου» ή «Πυθία της ηλεκτρονικής μουσικής». I U Need, λοιπόν, ή πώς το εγώ και το εσύ παλεύουν στην αιώνια προσπάθεια να ενωθούν στο μαζί. Έτσι και η μουσική της Κουκλάκη: από τη μια η μελωδία και από την άλλη το beat, συναγωνίζονται προσπαθώντας να συνταιριάξουν σε ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα. Το οποίο επέρχεται με αξιώσεις στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ.
Το στίγμα δίνεται ήδη από το εναρκτήριο, ομώνυμο, κομμάτι: υποβλητική και σκοτεινή ατμόσφαιρα, σαγηνευτικά φωνητικά, κομψός δυναμισμός και κυρίως μια μελωδία που χτίζεται σταδιακά και προσεχτικά, πατώντας στα έντονα πλήκτρα, στις διακριτικές κιθάρες και στις δυνατές λούπες. Σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιείς κολλάει στο μυαλό και διαπερνάει σιγά-σιγά όλο το σώμα. Ένα μικρό αλλά λαμπερό electro-pop διαμάντι, το οποίο θα διαδεχθούν ισάξια ή και καλύτερα κομμάτια, όπως τα “Hollow Lives” (μαζί με τη Liset Alea των Nouvelle Vague), “Antivirus”, “Gazstation” και “One Way” για να αποδείξουν τα δημιουργικά μίλια που έχει διαγράψει η δημιουργός τους από το προ τριετίας ντεμπούτο της.
Άλλοτε παραπέμποντας σε μια synth-pop αισθητική, άλλοτε αναδεικνύοντας new wave στοιχεία, άλλοτε κλείνοντας από μακριά το μάτι στη (nu) disco κι άλλοτε βάζοντας techno pop πινελιές, η Όλγα Κουκλάκη του I U Need φτιάχνει σε κάθε περίπτωση electroclash υψηλού επιπέδου, η ομορφιά και η ποιότητα του οποίου έγκειται ακριβώς στην επιτυχημένη τομή ανάμεσα στο beat και στη μελωδία. Γι’ αυτό και τη στιγμή που η μελωδία σε χαϊδεύει, την ίδια ώρα σε μαστιγώνει ο ρυθμός. Σαν ένα γλυκό όνειρο μέσα στο πιο σκληρό αστικό τοπίο.
Ανάμεσα στις παραπάνω βραδυφλεγείς βόμβες παρεμβάλλονται πιο downtempo στιγμές, ευτυχώς όμως όχι lounge –όπως το κινηματογραφικό “Who Are U” (παρέα με τον Tim Keegan), το αισθησιακό “Sweetheart” με τη Mélanie Pain, ή το α-λα-Massive Attack με την εντυπωσιακή σπαγγέτι γουέστερν εισαγωγή “Jukebox”. Θα αποτελούσε παράλειψη να μη μιλήσουμε και για το εθιστικά μονότονο beat του “Stop”, για τις oriental αναφορές του “Ready” ή για το γλυκόπικρο feeling του ακροτελεύτιου “Time Goes By”. Ενδιαφέρουσες, όμορφες μελωδίες και δυνατοί ρυθμοί, οι οποίοι όμως κάπως υπολείπονται σε σύγκριση με το υπόλοιπο άλμπουμ, είτε γιατί χρειάζονταν μεγαλύτερο συνθετικό παίδεμα, είτε επειδή στερούνται της ίδιας έντονης ατμόσφαιρας, σε έναν δημιουργικό πήχη που η ίδια η Κουκλάκη έχει θέσει πολύ ψηλά και διατηρεί στα ύψη (και) με την εξαίσια ερμηνεία της. Συγκεντρώνοντας στοιχεία από indie κυρίες όπως η Tracy Thorn, αλλά φλερτάροντας και με τις πιο ψαγμένες στιγμές της Madonna, δομεί εδώ μια ερμηνευτική προσωπικότητα που φαντάζει άλλοτε γλυκιά και αισθησιακή, άλλοτε άγρια και ψυχρή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αναδεικνύει στοιχεία μιας γνήσιας ποπ ντίβας.
Όλα τα παραπάνω λειτουργούν πειστικά με τη βοήθεια της εξαιρετικής παραγωγής, την οποία υπογράφει η ίδια η Κουκλάκη μαζί με τον Marc Collin των Nouvelle Vague. Καταλήγουμε έτσι σε ένα άκρως ελκυστικό ηλεκτρονικό άλμπουμ, το οποίο απευθύνεται και στα πόδια, αλλά και στο μυαλό.
Όσοι λοιπόν είχαμε διαγράψει τα τελευταία χρόνια μουσικές διαδρομές από τη Σουηδία –μαγεμένοι από τη Fever Ray– μέχρι τον Καναδά –ενθουσιασμένοι από την Austra– φέτος μπορούμε να παραμείνουμε στη Μεσόγειο, κάπου μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας, απολαμβάνοντας με τα ίδια έντονα αισθήματα τη μουσική της Όλγας Κουκλάκη.
{youtube}60d-MpMIGFg{/youtube}
