Οι De Facto ανήκουν, αναπάντεχα ίσως, στους λίγους επιζώντες της «χρυσής» για το ελληνικό ροκ δεκαετίας του 1990. Έχοντας ξεπεράσει τα 20 χρόνια διαδρομής, συνεχίζουν πια ως τρίο –με τον Αλέξη Αποστολάκη να αναλαμβάνει τα τύμπανα πλάι στους «παλιούς» Πέτρο Παρασκευά (κιθάρα, φωνή) και Πέτρο Μίσκο (μπάσο, φωνητικά).
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του εν λόγω δίσκου είναι, κατά τη γνώμη μου, η ωριμότητα. Οι συνιστώσες του ήχου που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια το γκρουπ εμφανίζονται εδώ πιο καλά συνδυασμένες από ποτέ. Οι στίχοι επίσης, διηγούμενοι άλλοτε σκοτεινές και άλλοτε χιουμοριστικές ιστορίες, είναι πιο εύστοχοι και πιο δουλεμένοι, ενώ η όλη παραγωγή δείχνει ιδιαίτερα φροντισμένη, με προσοχή στη λεπτομέρεια. Ώριμη δουλειά και ισορροπημένη, λοιπόν, Η Αυλή Των Θαυμάτων των De Facto, η πέμπτη στουντιακή δουλειά τους σε 13 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν σημαίνει αυτόματα ότι τα 14 αυτά τραγούδια καταφέρνουν να σταθούν (ως σύνολο) και σε ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, σε σχέση με το μουσικό σήμερα. Γίνεται φανερό ότι οι De Facto αναζητούν τις επιρροές τους στο παρελθόν και τις μεταχειρίζονται σίγουρα με όμορφο τρόπο, αλλά χωρίς να τις ξεπερνούν. Και είναι κρίμα, καθώς με τέτοιο ετερόκλητο μενού (από Bo Diddley και Byrds μέχρι Σταμάτη Κραουνάκη) και με λίγη περισσότερη τόλμη, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι σαφώς πιο ενδιαφέροντα.
Παρά το ότι δεν περιέχει θαύματα, πάντως, το πέμπτο άλμπουμ των De Facto μάς παρουσιάζει ένα πιο κατασταλαγμένο και σοβαρό πρόσωπο της τραγουδοποιίας τους. Αν μη τι άλλο, τραγούδια όπως το ομώνυμο του δίσκου, το “Για Την Ελένη” και το “Εκεί” φανερώνουν μελωδικές αρετές και στιχουργική επάρκεια που θα μπορούσαν στη συνέχεια να οδηγήσουν σε μια πραγματικά καλή δισκογραφική κατάθεση. Κι αν αμφιβάλετε ότι ένα γκρουπ το οποίο διανύει την τρίτη δεκαετία δράσης του μπορεί να κρύβει μια τέτοια δυναμική, ακούστε το ορχηστρικό “Η Αυλή Των Θαυμάτων ΙΙ” που κλείνει τον δίσκο. Είναι η μόνη στιγμή όπου παρουσιάζεται μια κάπως διαφορετική εικόνα των De Facto, ένα πιο ελευθεριάζον πνεύμα, μια πιο περιπετειώδης διάθεση. Ως σύνθεση μάλλον δεν αποπνέει βεβαιότητα, μοιάζει όμως να αφήνει μια υπόσχεση...
{youtube}QTTwLmWclHw{/youtube}
