Το τατουατζίδικο Dr. Skin ανοίγει τα φτερά του σε δισκογραφικούς δρόμους, παρουσιάζοντας τη νέα δουλειά των Χατ Τρικ –έναν ελληνόφωνο πανκ ροκ δίσκο που προβλήθηκε όσο λίγοι όμοιοί του τα τελευταία χρόνια. Οι Θεσσαλονικείς έχουν ήδη κάνει προσπάθειες αποστασιοποίησης από το σύνολο των πανκ συγκροτημάτων της υπόγειας σκηνής (με την απόσχισή τους π.χ. από τις ομάδες 77-82 Punk Rock Team και Skinhead Unity Crew) και ακολουθούν πλέον τον δικό τους δρόμο. Έναν δρόμο θεμιτό μα και δύσκολο, στον οποίον καλούνται να αποδείξουν αν μπορούν να κρατήσουν τις απαραίτητες ισορροπίες ενόσω φλερτάρουν με μια πιο mainstream προσέγγιση.
Στη Μουσική Του Διαβόλου, οι Χατ Τρικ συνεχίζουν από εκεί όπου σταμάτησε το Σκούρα Τα Πράγματα. Έτσι, οι «φασολάδες» μείζονος αίσθησης περισσεύουν και περιμένουν να αγγίξουν το ζενίθ τους στα εκάστοτε ρεφρέν. Αλλά, αν και αυτό είναι το στιλ το οποίο τους έκανε να ξεχωρίσουν στο κοντινό παρελθόν, τότε η ταυτότητά τους είχε συγκροτηθεί από ψήγματα της ροκ εν ρολ, πανκ και σκίνχεντ κουλτούρας φιλτραρισμένα από τη δική τους οπτική, ενώ τα ρεφρέν τους αποτελούσαν μικρούς ύμνους και τις καλύτερες ευκαιρίες για sing-a-long. Τώρα, αντιθέτως, η προσέγγιση εμφανίζεται πιο επιφανειακή.
Πιο συγκεκριμένα, εδώ συναντάμε συνθέσεις πιο «ακίνδυνες», από τις οποίες λείπει η αλητεία, η σπιρτάδα και οι φωτιές που είχαν καταφέρει να βάλουν οι Θεσσαλονικείς με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, ως αποτέλεσμα της κοφτερής μουσικής τους ματιάς. Είναι σαν να φοβούνται –ή να μη θέλουν– να ξανοιχτούν και να πάνε ένα βήμα πιο πέρα από το Σκούρα Τα Πράγματα. Ακόμα και ο ήχος φαίνεται να ακολουθεί την ίδια κατεύθυνση, με μόνες διαφορές τις κιθάρες που ωραιοποιούνται «βρωμίζοντας» ελαφρώς και την παραγωγή, η οποία γίνεται πιο προσιτή για το μέσο αυτί. Υπάρχουν επίσης αρκετές mid-tempo και μελωδικές στιγμές και αυτό επηρεάζει το τραγουδιστικό κομμάτι, αφού η φωνή συχνά δεν «βγαίνει» όπως πρέπει: παραπατά συχνοτικά και στονάρει σε ορισμένα σημεία.
Η προσέγγιση των στίχων είναι μάλλον ανάστροφη. Όταν δηλαδή οι Χατ Τρικ ασχολούνται με θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος στη Μουσική Του Διαβόλου, μοιάζουν να κρύβονται πίσω από λέξεις που δεν συνάδουν με την συνήθη πανκ ευθύτητα, ενώ φαίνεται να τα πάνε αρκετά καλά με τα κορίτσια, για τα οποία η γλώσσα τους κυλάει ροδάνι. Στο στιχουγικό σύμπαν συναντάμε επίσης λόγια για τη φιλία, για τον οπαδισμό ακόμα και για μπάχαλα μικρής εμβέλειας. Γενικά όμως δεν εμβαθύνουν στα θέματα με τα οποία καταπιάνονται, όπως λ.χ. σ’ αυτά των προβλημάτων της καθημερινότητας, της εργατικής τάξης ή της κριτικής στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα.
Υπάρχουν βέβαια και καλές στιγμές. Αλλά σε ένα σύνολο 10 κομματιών και διάρκειας μισής ώρας, αυτές δεν θα μπορούσαν να είναι πολλές. Η “Γιορτή” είναι ίσως το μόνο τραγούδι από το οποίο δεν λείπει απολύτως τίποτα –μπορεί μάλιστα γενικά να θεωρηθεί ως ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Ξεχωρίζουν ακόμα το ομώνυμο του άλμπουμ –με ένα ρεφρέν που εκρήγνυται και με προσέγγιση η οποία θυμίζει τους παλιούς καλούς Χατ Τρικ– καθώς και το ποπ πανκ “Πόσο Θα Αντέξεις”.
Γίνεται λοιπόν εδώ μια προσπάθεια να ξεφύγει το ελληνόφωνο πανκ από τα υπόγεια και να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό. Αλλά το αποτέλεσμα θα εκτιμηθεί, μάλλον, κυρίως από ανθρώπους μικρής σχετικά ηλικίας: έφηβους, για παράδειγμα, που συγκινούνται από δυνατούς ρυθμούς και από ευκολόπιαστες μελωδίες. Δεν αμφιβάλω ότι οι Χατ Τρικ μπορούν να γίνουν πρεσβευτές αυτού του πανκ στα δισκογραφικά (και όχι μόνο) σαλόνια. Δεν ξέρω, όμως, εάν το διαβατήριο για εκεί –αυτό το άλμπουμ στην προκειμένη– πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή...
