Μετά τη Μόνικα, τη Sugahspank και τη Μαριέττα Φαφούτη, μία ακόμα δημιουργός μας έδωσε καλούς λόγους να προσέξουμε το δυναμικό της γυναικείας τραγουδοποιίας που αναπτύσσεται στην αγγλόφωνη σκηνή. Η Nalyssa Green απέδειξε με το δισκογραφικό της ντεμπούτο ότι η καλή μουσική δεν υπάρχει απλά, μα και αναγνωρίζεται: η αρχικά ανεξάρτητη κυκλοφορία του Barock –με το εμπνευσμένο λογοπαίγνιο και με τη συνολική αισθητική της έκδοσης– έκανε σιγά-σιγά αρκετή αίσθηση, ώστε ο δίσκος να βρεθεί τελικά κάτω από μια επίσημη ετικέτα, συγκεκριμένα της Inner Ear.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν βέβαια να μην είναι τίποτα περισσότερο παρά φιοριτούρες ενός hype, του είδους που κατά καιρούς έχει ενοχλήσει αρκετούς, έστω κι αν είναι λογικό να το έχει ανάγκη η εγχώρια αγγλόφωνη παραγωγή. Το περιεχόμενο ωστόσο του Barock δείχνει ότι η Nalyssa Green στηρίζεται στο γούστο και στην άποψη.
Ο λυρισμός και το συναίσθημα κυριαρχούν πάνω από μια πανταχού παρούσα μελαγχολία, η οποία ωστόσο δεν γίνεται καταθλιπτική. Οι μελωδίες του πιάνου αποκτούν ρωγμές με τα διακριτικά γρατζουνίσματα της κιθάρας, ενώ το θέρεμιν δίνει μία ονειρική διάθεση στις συνθέσεις, που την ενισχύει ακόμα περισσότερο ο τρόπος ερμηνείας της Nalyssa Green. Υποδειγματική στιγμή, το εναρκτήριο “Your Eyes”, εξίσου όμορφη όμως είναι και η συνέχεια με το κιθαριστικό “Indagattah” να κλείνει το μάτι στη Μόνικα του Avatar. Κάπως έτσι κυλάει και το υπόλοιπο άλμπουμ, άλλοτε σε πιο σκοτεινές διαδρομές (“Hey Mr. Junk”, “Cemetery”, “Fear”) κι άλλοτε με πιο ρυθμικές διαθέσεις (“Thick Air”, “Love Expires”), χωρίς μάλιστα να λείπει και ο κομψός δυναμισμός (“My Kind Of Girl”, “Joker”).
Από την άλλη, μπορεί η Nalyssa Green να έχει αποφύγει έντεχνα τις ατυχείς συγκρίσεις –από την PJ Harvey έως την Anna Calvi– υπάρχουν όμως σημεία όπου οι συνθέσεις γίνονται στατικές και επαναλαμβανόμενες και το επίκεντρο μετατοπίζεται προς τις «ατμόσφαιρες». Κάτι τέτοιο ίσως καλύπτει διάφορες ατέλειες, αφήνει όμως να διαφανεί και μια έλλειψη τόλμης, που τελικά είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίον το Barock δεν ξεφεύγει προς τη σπουδαιότητα, μένοντας ένα, όπως λέμε, «καλό άλμπουμ».
Δεν αναιρείται πάντως η γοητεία του με τα παραπάνω, ούτε και η ομορφιά του. Αξίζει τον κόπο αυτή η εισαγωγή στον κόσμο της Nalyssa Green.
