Το σχέδιό του για την ελληνική δισκογραφία μας αποκαλύπτει τα τελευταία χρόνια ο Θέμης Καραμουρατίδης. Τα δείγματα μέχρι στιγμής θα έλεγα ότι είναι λαμπρά: με τις συνθέσεις του έχει φέρει έναν καινούργιο αέρα στο έντεχνο τραγούδι. Τη σύντομη, αλλά διόλου ευκαταφρόνητη, αυτή συμβολή του παρουσίασε τον περασμένο χειμώνα στο θέατρο Κάππα, παρέα με τραγουδιστές και ηθοποιούς οι οποίοι ανέλαβαν το ερμηνευτικό κομμάτι. Ανάμεσά τους ο Γιάννης Χαρούλης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Γιώτα Νέγκα, φυσικά η Νατάσσα Μποφίλιου, καθώς και οι ηθοποιοί Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Νάντια Κοντογεώργη, Ελευθερία Μπενοβία, Κωνσταντίνος Ασπιώτης και Μίνως Θεοχάρης.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Έχω Ένα Σχέδιο είναι ότι σημαντικό μέρος των ερμηνειών το έχει αναλάβει ο Καραμουρατίδης, εκφράζοντας έτσι την επιθυμία να αποδώσει ο ίδιος και δικές του δημιουργίες και τραγούδια άλλων. Εκεί, όμως, βρίσκεται νομίζω και το πρόβλημα του άλμπουμ. Γιατί η γλυκιά, αξιοπρεπής φωνή του συνθέτη δεν μπορεί να σηκώσει το ερμηνευτικό βάρος των συγκεκριμένων επιλογών.
Φυσικά και δεν περιμένω να ακούσω το “Έχω Ένα Σχέδιο” όπως το ερμηνεύει ο Δώρος Δημοσθένους, το “There She Goes My Beautiful World” όπως ο Nick Cave ή το “Being Alive” –από το μιούζικαλ Company– όπως είναι στην αυθεντική του εκτέλεση. Όμως αυτό που λείπει εδώ δεν είναι το ερμηνευτικά ορθό, αλλά το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό και βιωματικό: αυτό που χαρακτηρίζει την ερμηνεία κι άλλων συνθετών όταν τραγουδούν, όπως π.χ. συμβαίνει στην περίπτωση του Θάνου Μικρούτσικου ή του Σταμάτη Κραουνάκη.
Από εκεί και πέρα, βέβαια, η μαστοριά του Καραμουρατίδη αποδεικνύεται τόσο στα δικά του τραγούδια, όσο και στις εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις που παραδίδει σε δημιουργήματα άλλων συνθετών. Οι υπόλοιπες επίσης ερμηνείες, στην πλειονότητά τους, αναδεικνύουν το υλικό και με το παραπάνω. Η Αντωνοπούλου ας πούμε ερμηνεύει απολαυστικά –με δύναμη και ένταση– το “Αυτό Είμαι”, η Νέγκα συνδυάζει δωρικότητα και ευαισθησία στο “Θρυψαλάκι”, ενώ η Μποφίλιου βιώνει με όλη της την ακαταμάχητη υπερβολή τα “Σ’ Έχω Βρει Και Σε Χάνω” και “Εν Λευκώ” –τα οποία τείνουν πλέον να καταστούν κλασικά– και μοιράζεται όμορφα με τον Χαρούλη το “Κοίτα Εγώ”. Απολαυστικός προκύπτει όμως και ο ερμηνευτικός συνδυασμός των τεσσάρων ηθοποιών (Κοντογεώργη, Μπενοβία, Ασπιώτης, Θεοχάρης), για να καταλήξουμε στη μικρή παραφωνία του Αλέξανδρου Μπουρδούμη στο “Δίδυμοι Έρωτες”: όχι γιατί δεν τραγουδάει σωστά και με πάθος, αλλά γιατί, αναλαμβάνοντας εξ’ ολοκλήρου την ερμηνεία ενός κομματιού, μοιραία έρχεται σε σύγκριση με τους υπόλοιπους και ακούγεται αρκετά κατώτερός τους.
Στο Έχω Ένα Σχέδιο, ο Θέμης Καραμουρατίδης δεν μας επιφυλάσσει νέες προσεγγίσεις ή κάποια τρανταχτή ερμηνευτική έκπληξη. Προσπαθεί να αναδείξει διαφορετικές πτυχές ήδη γνωστών πραγμάτων, απευθυνόμενος κυρίως προς όσους παρακολουθούν την πορεία του και αγαπούν το έργο του. Το καταφέρνει ως έναν βαθμό, προδίδεται όμως τελικά όταν αναλαμβάνει ο ίδιος το έργο του ερμηνευτή, για τους λόγους που εκτέθηκαν πιο πάνω.
