Οι Θεσσαλονικείς Killinnosense ανήκουν στα συγκροτήματα εκείνα των οποίων ο πήχης μετριέται συνειδητά με βάση τα μουσικά δρώμενα του εξωτερικού. Δεν είναι μόνο που η πρώτη τους κυκλοφορία (το EP Matters Most) καταγράφηκε σε βρετανική εταιρεία ή ότι δηλώνουν απερίφραστα στις συνεντεύξεις πως δεν ακούνε ελληνική μουσική, εκφράζοντας αλληλεγγύη προς όσους στιγματίστηκαν κάποτε (πριν γίνει μόδα το αγγλόφωνο) για την άρνησή τους να χρησιμοποιήσουν ελληνικό στίχο. Το καταλαβαίνεις και ακούγοντας τούτο το ολοκληρωμένο τους άλμπουμ ότι τους απασχολεί το Δυτικό ηχητικό φάσμα –και ειδικά οι ηλεκτρικές του και οι ηλεκτρονικές του διαδρομές.
Μια τέτοια στόχευση θέτει εξ’ ορισμού κάποια κουτάκια που πρέπει να λάβουν το απαραίτητο τικ. Παραγωγή; Αντάξια των στόχων και φροντισμένη, αν και με στάνταρ επιλογές. Παιξίματα; Ψυχωμένα, αφήνουν να διαφανεί ότι πέρα από την ανάγκη για το «σωστό» υπάρχει και το πολύτιμο μεράκι. Φωνητική υπεράσπιση; Στους άσσους των Killinnosense, καθώς η Εύα Βολογιαννίδου –αν και κατά σημεία παρασύρεται σε γλυκερές υπερβολές που μου έφεραν κατά νου τη Sharon Den Adel των Within Temptation– υπερασπίζεται τις συνθέσεις με θέρμη και συναίσθημα, όντας σε θέση να ακουστεί όσο ποπ χρειάζεται σε κάποιες μελωδίες, όσο «μεταλλική» απαιτούν τα πιο ηλεκτρονικά σημεία και όσο alternative pop/rock κρίνεται απαραίτητο σε άλλες γωνιές της ηχογράφησης. Είναι δε κυρίως χάρη σ’ αυτήν που η μελαγχολία αποφεύγει τις συναντήσεις με τη θλίψη, τηρώντας ένα σωτήριο μέτρο.
Αυτό όμως που τελικά μετράει περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι η συνείδηση των Killinosense για το πού τελειώνουν οι επιρροές τους και πού ξεκινά η δική τους διαδρομή. Κάποια πρότυπα μπορεί να καθίστανται εύκολα αναγνωρίσιμα (Radiohead, Depeche Mode, Massive Attack), ωστόσο ούτε τα μόνα είναι, ούτε αντιμετωπίζονται με μαϊμουδίστικη διάθεση. Το συγκρότημα τα έχει μελετήσει πολύ, αλλά τα έχει «χωνέψει» καλά, θέτοντας έτσι ασφαλείς αποστάσεις έναντί τους. Μπορεί να μην προχωρά κάπου πέρα από εκείνα, κατ’ αυτόν όμως τον τρόπο θέτει μια βάση για το δικό του «επέκεινα», η οποία μόνο αυτονόητη δεν πρέπει να θεωρείται στην εγχώρια αγγλόφωνη παραγωγή του σήμερα: οι περισσότεροι δεν χτίζουν ποτέ κάτι ανάλογο, επευφημούνται (και μάλιστα προσωρινά) για επιτυχημένους πιθηκισμούς.
Παραμένει ωστόσο ανοικτό ένα ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα, το οποίο έχει να κάνει κυρίως με την επιλογή των ίδιων των Killinnosense για το πώς θέλουν να μετρώνται. Θέλω να πω ότι τα παραπάνω, όσο κι αν έχουν την αξία τους, ξεκαθαρίζουν απλά το σκηνικό για το πού στέκονται με βάση την ελληνική αγγλόφωνη παραγωγή της εποχής. Με βάση όμως τη διεθνή παραγωγή έχουν απλά επιτύχει τα αυτονόητα. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά, τι πρόταση καταθέτεις στο τραπέζι όταν πια έχεις μάθει να μιλάς αυτήν τη «γλώσσα». Ως προς αυτό, το παρόν άλμπουμ δεν διαθέτει απαντήσεις. Μόνο ελπίδες αφήνει να διακριθούν, μέσω των τριών πιο γερών του τραγουδιών: του “Nobody”, του “Home” και του “Escape”. Υπό αυτήν επιπλέον τη λογική, βρήκα λάθος την απόφαση να μπουν στο άλμπουμ και κάποια από τα κομμάτια του Matters Most καθώς το γκρουπ έχει ήδη πάει παραπέρα –και εν πάση περιπτώσει, αν μπορούσε να λείπει το “Hope Departed” μπορούσε να λείπει και η διασκευή στο “Creep”, καθώς το βάρος του και οι λαβυρινθώδεις εκφραστικές του ανάγκες το καθιστούν έξω από την εμβέλεια ενός συγκροτήματος που, όπως και οι υπόλοιποι από μας, το έχουν στη συνείδησή τους με ένα στάτους ήδη μυθικό.
Οι Killinnosense, με λίγα λόγια, καταθέτουν εδώ μια άξια προσπάθεια, η οποία μαρτυρεί πολλά για τον τρόπο με τον οποίον έχουν δουλέψει, όπως και για τη δουλειά που έχουν ρίξει (αν το site διέθετε μισά στη βαθμολογία θα είχαν πάρει κάτι παραπάνω). Είναι αυτή ακριβώς η δουλειά που οδηγεί «κάπου» τους Θεσσαλονικείς, κάπου όπου πολλά αγγλόφωνα συγκροτήματα δεν φτάνουν: στο προθάλαμο των προοπτικών. Είναι στο χέρι τους λοιπόν να επιστρέψουν με ένα δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ όπου ο προθάλαμος αυτός θα βρίσκεται πια πίσω τους κι εκείνοι θα αντικρίζουν ένα ανοικτό προς κατάκτηση πεδίο προκλήσεων.
