Με ποπ συστάσεις δια χειρός της γάτας του εξωφύλλου, αλλά με την αισθητική να κατασταλάζει τελικά περισσότερο στην ηλεκτρονική πλευρά, η μπάντα του (Έλληνα, όχι Ολλανδού όπως λέγεται) Jan Van De Engel φτιάχνει έναν δίσκο που επιλέγει να διαφοροποιηθεί χαρακτηριστικά από τις περισσότερες (πρόσφατες τουλάχιστον) ελληνικές κυκλοφορίες.
Σε δέκα κομμάτια, εκ των οποίων τα τέσσερα είναι ορχηστρικά, η βασική επιδίωξη του Misspent είναι ένα αρμονικό μεν, αλλά εκ του αποτελέσματος στοιχειωτικό μείγμα δυνατοτήτων: εκείνες που προσφέρουν πολλά ακουστικά όργανα στη συνύπαρξή τους με από κονσόλας ψηφιακά παιχνίδια. Με τα φωνητικά της Πολυξένης Ακλίδη να παίζουν το ρόλο του ξεναγού πάνω στους στίχους και τις μελωδίες του Van De Engel, η οργανική πολυσυλλεκτικότητα περιλαμβάνει βιμπράφωνο (ίσως μάλιστα αυτό να καθιστά στοιχειωτικό κάτι που κατά τα άλλα είναι σπιρτόζικο), κοντραμπάσο, σαξόφωνο, φλάουτο και βιόλα. Και στέκεται σχεδόν αδελφικά στο πλάι πολυάριθμων samplers, παρά τις γεννησιουργές διαφορές τους.
Εντυπωσιακό είναι, παρολαυτά, το πώς το Misspent φτάνει τελικά στα αυτιά ως κάτι το οποίο αφομοιώνει πλήρως την αναλογικότητα και καταλήγει να εντυπώνεται σαν αντικείμενο από τα γεννοφάσκια του ψηφιακό. Κάτι που, εκ των πραγμάτων βέβαια, δεν συμβαίνει. Η θεματολογία πάλι δεν αγχώνεται να καταπιαστεί με κάτι πολύ συγκεκριμένο ή πολύ εξειδικευμένο –κινείται κάπου μεταξύ της Σταχτοπούτας, της ποπ μουσικής και μερικών κόκκων από άμμο.
Με καλαίσθητο artwork και με δέκα εξαιρετικά εκτελεσμένες συνθέσεις από μια ομάδα τσεκαρισμένων μουσικών, το Misspent αποτελεί δείγμα της ευρηματικότητας του Jan Van De Engel (στη σύνθεση, αλλά και στη θέση σε πράξη) που –μεταξύ άλλων– θεωρεί εκ των ουκ άνευ για τη μουσική του λίγες λούπες, αγάπη και κατανόηση. Μία από τις καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες, από την εταιρεία 64 Millimetres.
