Ο κύκλος τραγουδιών του Μιχάλη Ανδρονίκου Η Ορθογραφία Της Αγάπης ξεκίνησε με έναν πολύ όμορφο και νοσταλγικό συνειρμό –για μένα τουλάχιστον. Όπως πριν χρόνια οι στίχοι από την Α΄ Προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου μου είχαν προκαλέσει ρίγη συγκίνησης, μέσα από το “Song For The Unification Of Europe” του Zbigniew Preisner και το soundtrack της Μπλε Ταινίας του Kristof Kieslowskie, έτσι συνέβη και τώρα, ακούγοντάς τους στην έναρξη του άλμπουμ. Κι ευτυχώς, το συνολικό αποτέλεσμα δεν διαψεύδει αυτές τις αρχικές εντυπώσεις: τηρουμένων των αναλογιών, τα σπουδαία λόγια του Αποστόλου Παύλου –και κατ’ επέκταση η αγάπη– αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και για τον νεαρό Κύπριο συνθέτη. Εκεί όπου πατάει ο Ανδρονίκου προκειμένου να χτίσει τις μελωδίες του είναι οι μοναδικές ιστορίες του γνωστού μουσικού παραγωγού και ηθοποιού Νίκου Αϊβαλή, οι οποίες αποδεικνύονται μάλιστα πολύ γερές βάσεις. Εφορμώμενος από τα λόγια του Παύλου, ο Αϊβαλής φτιάχνει, με απλά εκφραστικά υλικά, μικρές ιστορίες για όλες τις εκφάνσεις του αισθήματος που κινεί όσο τίποτα άλλο τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου: από την πιο αγνή μορφή της μητρικής αγάπης μέχρι τα αδιέξοδα ερωτικά τρίγωνα και από την αγάπη του δημιουργού για την τέχνη μέχρι την ιδιόμορφη αγάπη πεθεράς-γαμπρού, ο στιχουργός καταπιάνεται με όλη τη γκάμα των σχετικών αισθημάτων –από τα πιο υψηλά μέχρι τα πιο μικροαστικά. Γι’ αυτό και η σοβαρότητα διαδέχεται την ελαφράδα και το δράμα εναλλάσσεται με το χιούμορ, είτε στα ολοκληρωμένα τραγούδια, είτε στα διαλογικά μέρη, είτε στην ανάγνωση-απαγγελία των κειμένων του άλμπουμ. Πάνω σε αυτό το μοτίβο κινούνται επίσης και οι μουσικές οι οποίες έρχονται να ντύσουν τις ιστορίες του Αϊβαλή. Πρελούδια και ιντερλούδια γεμάτα λυρισμό και ευαισθησία συνοδεύουν τις στιχομυθίες, ιδιοφυές δε εύρημα ο φυσικός ήχος της γραφομηχανής, ο οποίος δίνει σε πολλά κείμενα την εντύπωση ερωτικών επιστολών ή προσωπικού ημερολογίου. Πέρα όμως από τα ορχηστρικά υπάρχουν και τραγούδια αναφερόμενα σε μια ευρεία γκάμα τάσεων και ειδών. Η κλασική παιδεία του Μιχάλη Ανδρονίκου δίνει τη μαγιά για να αναπτυχθούν έντεχνες, lounge, λαϊκές, ακόμα και ποπ φόρμες γραφής. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, η οποία ωστόσο σε κάποια σημεία μοιάζει να υστερεί σε σύγκριση με τις ορχηστρικές συνθέσεις. Το άνοιγμα αυτό του Ανδρονίκου, αν και δεν στερείται όπως είπα ενδιαφέροντος, χρειάζεται περισσότερο παίδεμα. Σε κάποιες ακόμα περιπτώσεις εντοπίζεις την αίσθηση μιας επιτηδευμένης προσπάθειας ώστε να αποκτήσουν τα τραγούδια αμεσότητα και λαϊκότητα, πράγμα όμως που τα καθιστά, εν τέλει, απλοϊκά. Αντίθετα, στην Ορθογραφία Της Αγάπης υπάρχουν και στιγμές –με κορυφαία το “Έλα Μίλησέ Μου”– όπου ο συνθέτης αποδεικνύει πόσο σπουδαίες έντεχνες καταθέσεις μπορεί να κάνει και πόσο αξιόλογο μέλλον μπορεί να έχει (και) σε αυτό το είδος. Ο Νίκος Αϊβαλής επιφορτισμένος και με την ερμηνεία πέρα από τους στίχους, κινείται με γλαφυρότητα ανάμεσα στην πρόζα και στο τραγούδι –είναι και η θεατρική του παιδεία στη μέση, βλέπετε. Αντίστοιχα, η Σίσσυ Κασσάνδρα, άριστη ερμηνεύτρια, καταφέρνει, εκτός από τα τραγούδια, να εντυπωσιάσει και στα πεζά ή ποιητικά κείμενα τα οποία καλείται να ερμηνεύσει. Ένα ακόμα ευρηματικό στοιχείο είναι η παρουσία της σοπράνο Γιολάντας Αθανασοπούλου, που με διακριτικό τρόπο συνδράμει ερμηνευτικά, δίνοντας μια επιπλέον λυρική διάσταση. Μαζί και με τον Βασίλη Γκίκα –υπεύθυνο για τους στίχους δύο τραγουδιών– ολοκληρώνεται το ανθρώπινο δυναμικό πίσω από την Ορθογραφία Της Αγάπης. Η τελευταία αναφορά αξίζει όμως να γίνει στον ιθύνοντα νου αυτής της καλοκουρδισμένης ορχήστρας, έναν ολοκληρωμένο και εμπνευσμένο καλλιτέχνη, τον Μιχάλη Ανδρονίκου. Ο οποίος, με μοναδική μαεστρία, οργανώνει με επιτυχία μια σύζευξη της μουσικής και του τραγουδιού με την ποίηση και το θέατρο, φτάνοντας σε ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.
