Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν στα μουσικά πράγματα, οι Μέντα συνδέθηκαν με τη σοφιστικέ ελληνόφωνη ποπ. Μια ποπ που αξιοποιούσε με περίτεχνο τρόπο Δυτικές επιρροές από ένα μεγάλο φάσμα της διεθνούς σκηνής –από Beatles και Beach Boys μέχρι Supper Furry Animals και Deus– αποτελώντας, μαζί με τους Ονειροπαγίδα, μια εγχώρια πρωτοπορία. Δέκα χρόνια μετά από τα παραπάνω, οι Μέντα επιστρέφουν με το Ποπ, την τέταρτη δισκογραφική δουλειά τους. Όσο, όμως, και αν εκτιμά κανείς τις ειλικρινείς προθέσεις και την αξιοπρόσεχτη προσπάθεια, δεν μπορεί να παραβλέψει τα σημάδια δημιουργικής κόπωσης και καλλιτεχνικής ένδειας τα οποία εμφανίζει εδώ το γκρουπ.
Ναι, η ηλιόλουστη ψυχεδέλεια του εναρκτήριου “Χαρές”, με τα αιθέρια φωνητικά της Ελένης Τζαβάρα σε ιδανικό ντουέτο με τον Νίκο Παπαδημητρίου, θα σας γεμίσει ευφορία –και θα σας κερδίσει με το πρώτο άκουσμα. Όπως θετική αίσθηση θα σας αφήσουν επίσης τα πανκ πνευστά του “Κρύβεται Για Πάντα”, οι μπλουζ πινελιές του “Αύριο” και ο χορευτικός δυναμισμός του “Δρόμου”. Η συνέχεια, όμως, του Ποπ δεν επιφυλάσσει σχεδόν καμία συγκίνηση και κανένα ενδιαφέρον. Είτε μιλάμε για τις κοφτές κιθάρες στο “Σπίτι” και στη “Διαφορά”, είτε για τα μελωδικά riffs του “Φοβάσαι Μήπως Δεν Προφτάσεις” και του “Κάτι Άλλο Να Πω”, τα πάντα ακούγονται απόλυτα προβλέψιμα και κατά συνέπεια βαρετά. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι ρυθμικές κιθάρες στο “Βγαίνω Κι Ελπίζω”, καθώς και οι electro rock παραμορφώσεις στο hidden track, οι οποίες φοβάμαι ότι δεν προσθέτουν κάτι: πιο πολύ σε μια pop/rock του συρμού παραπέμπουν, με μια επίφαση φρεσκάδας και διαφορετικότητας, παρά στις ψαγμένες αναζητήσεις που επαγγέλονταν κάποτε οι Μέντα. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση στο δεύτερο μισό του άλμπουμ το “Κενό”, ένα τραγούδι με συναρπαστική δομή, όπου το surf rock διανθίζεται από θριαμβευτικά πνευστά, φτάνοντας σε ένα γοητευτικό αποτέλεσμα.
Με μια τέτοια έλλειψη φρέσκων ιδεών, την κατάσταση δεν σώζει ούτε η εξαιρετική παραγωγή του Κώστα Βλάχα και του Coti K, ούτε η προσεγμένη ενορχήστρωση, ούτε ο εμπλουτισμένος με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία ήχος –ουδείς δε λόγος για το υπέροχο, ρετρό αισθητικής, artwork. Ζωηρή μάλιστα δημιουργείται η εντύπωση ότι ίσως οι Μέντα να τα είχαν καταφέρει στο Ποπ με μια διαφορετική στιχουργική προσέγγιση. Γιατί οι στίχοι του Παπαδημητρίου συγχέουν εδώ την απλότητα με την απλοϊκότητα, ενώ τους διακρίνει νομίζω και μια εμφανής έλλειψη ενδιαφέρουσας θεματολογίας. Δεν θα αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο, γιατί δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει και κάτι το ξεχωριστό, κάτι που να μπορεί να εντυπωθεί στον ακροατή και, ενδεχομένως, να αποσπάσει την προσοχή από τις μέτριες συνθέσεις.
Κλείνοντας, έρχεται στο μυαλό μου η αιώνια διαμάχη περί εμπορικής και ποιοτικής ποπ και ο προβληματισμός εάν τελικά ένα έξυπνα φτιαγμένο «εμπορικό» κομμάτι είναι προτιμότερο από ένα βαρετό «ποιοτικό». Με την τελευταία φράση δεν κατατάσσω τους Μέντα στη δεύτερη κατηγορία και σίγουρα δεν αμφισβητώ την εμφανή επιθυμία τους και την αξιέπαινη προσπάθειά τους, τόσα χρόνια τώρα, για κάτι ουσιαστικό. Δεν μπορώ ωστόσο να κλείσω τα μάτια και κυρίως τα αυτιά σε ένα αποτέλεσμα που στο σύνολό του φαντάζει ξεπερασμένο, δεν ξεπερνάει το μέτριο και σίγουρα δεν τους αξίζει.
