Πες πως κάθεσαι να φτιάξεις μια μακαρονάδα κι έχεις έναν ωραίο καθαρό πάγκο κουζίνας, έχεις τα μακαρονάκια σου, έχεις τις καταπράσινες πιπεριές σου, το κρεμμυδάκι σου –και ξαφνικά, κάπου εκεί πιο δίπλα, βλέπεις και δύο μελιτζάνες. Κάπως έτσι έμοιαζε το single Μαρκαδόρος των Τριημιτόνιο ανάμεσα στα CD που περίμεναν να γραφτούν, ως δημιουργία ενός συγκροτήματος προερχόμενου από τάλεντ σόου. Διευκρινίζω: κάτι τέτοιο δεν έχει απαραίτητα αρνητική χροιά. Έχοντας λοιπόν διάθεση να μαγειρέψεις, βάζεις και τις «μελιτζάνες» στο παιχνίδι και περιμένεις να φας. Θα ήταν και light άλλωστε, μιας και το single περιέχει μόλις δύο τραγούδια –ίσα δηλαδή για να σου ανοίξουν την όρεξη. Ξεκινάς λοιπόν να ακούς και παράλληλα ψάχνεις τον παράγοντα «X» (όπως είναι και το όνομα του σόου από το οποίο ξεπήδησαν οι Τριημιτόνιο), που θα σε κάνει να προσέξεις το single και να το ξεχωρίσεις από τον σωρό. Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Σε μουσικό επίπεδο, τόσο ο “Mαρκαδόρος” όσο και το b-side του “Φτάνει Να ’Μαστε Μαζί” είναι δύο ελαφρομπαλάντες, οι οποίες δίνουν την εντύπωση ότι στοχεύουν στο εφηβικό κοινό, παρά σε πιο απαιτητικά αυτιά. Οι καθαρές δε φωνές των Μάριου Κούμα, Δημήτρη Πάσιου και Άγγελου Αυγουστή αποδεικνύονται και οι τρεις άχρωμες και με «χατζηγιαννικές» μανιέρες στην ερμηνεία, ενώ και οι στίχοι διακρίνονται μεν από την απλοϊκότητα, ίσως και την αφέλεια, που έχουμε συνηθίσει και από τα διεθνή boy και girl bands. Χώρια το παράλογο: τι ακριβώς πάει να πει «Αντέχω τα πάντα που έχω εσένα, τέτοια φιλία σηκώνει τρένα» ή το «Πες μου τι να γράψω βρε μωρό μου, που όλα τα στυλό μου μ’ έχουν εκδικηθεί»; Άστοχη στάθηκε, επίσης, η προσπάθεια των Τριημιτόνιο να δείξουν πολυσυλλεκτικοί: το “Φτάνει Να ’Μαστε Μαζί” ξεκινάει ως μπαλάντα, το ρίχνει ξαφνικά στο ραπ και καταφεύγει σε χορωδιακό ρεφρέν, θυμίζοντας αμυδρά και κάτι (στο κουπλέ) από το βιολί του Alexander Rybak. Δεν υπάρχει κανένας πειστικός λόγος για όλα αυτά. Θα ευχόμουν να πέσω έξω, όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες, το single μοιάζει ως μια βιαστική κυκλοφορία, με μόνο στόχο την άμεση εξαργύρωση μιας ήδη εξασφαλισμένης αναγνωρισιμότητας σε κάποια ακροατήρια.
