Στη σούπερ λίγκα των τραγουδιστών οι οποίοι κρίνονται από τη βιομηχανία ικανοί να σηκώσουν το βάρος μιας κυκλοφορίας στο περίπτερο τοποθέτησε την Τάμτα το τρίτο της άλμπουμ Θάρρος Ή Αλήθεια, που πρωτοκυκλοφόρησε τον Μάρτιο ως ειδική προσφορά του περιοδικού Glamour (με 11 τραγούδια, αντί των 12 της κανονικής κυκλοφορίας και με διαφορετικό –καλύτερο– εξώφυλλο). Ο αντίλογος βέβαια είναι ότι τέτοιες πράξεις δεν καταγράφουν καμία αληθινή εμπορική δυναμική. Παρά μόνο το αδιέξοδο περιοδικών και δισκογραφικών, που αναζητούν την επόμενη μέρα μέσω τέτοιων τρικ διαφυγής από μια ολοένα και πιο βαθιά κρίση. Οπωσδήποτε πάντως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το κορίτσι από τη Γεωργία έγινε σταρ. Μια σταρ που μπόρεσε να υπερβεί τον θεσμό μέσω του οποίου μας συστήθηκε –τον νικητή του Super Idol Σταύρο Κωνσταντίνου λίγοι θυμούνται, την Τάμτα σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν– και φέτος πραγματοποιεί μια μικρής κλίμακας «επίδειξη δύναμης». Γιατί το Θάρρος Ή Αλήθεια βρίσκει δίπλα στην Τάμτα όχι μόνο τον Σάκη Ρουβά, μα και τον Stereo Mike, τον Greggy K των Matisse και –πάνω απ’ όλους– τον Vincent Clark, της Depeche Mode/Yazoo/Erasure δόξας. Διόλου αμελητέα η συγκομιδή σε επίπεδο credit. Το θέμα ωστόσο είναι τι επιτυγχάνει όλη αυτή η μάζωξη και κατά πόσο τελικά δίνει κάποια έστω βαρύτητα στο νέο δισκογραφικό βήμα της Τάμτα. Η απάντηση είναι ότι ενώ πολλά πράγματα θέτονται, δυνητικά, στην επιφάνεια του Θάρρος Ή Αλήθεια από τα τόσα ηλεκτρονικά, τις ηλεκτρικές κιθάρες και τις αμιγώς ποπ δομές που αναλαμβάνουν να «χτίσουν» το άλμπουμ, τελικά σχεδόν τίποτα δεν συμβαίνει. Ο δίσκος μένει στον αφρό, αρκούμενος στο να τηρεί την ορθογραφία μιας πλουραλιστικής ποπ η οποία ολοφάνερα επιδιώκει το εύκολο, μαζικό σουξέ μέσω δύο βασικών μεθόδων: μπαλάντα συναισθηματική και σπαραξικάρδια (ενίοτε με ηλεκτρικά σόλο παλαιότατης κοπής) ή χέρια-πόδια σε κίνηση μέσω ψευδο-εντυπωσιακών dance οικοδομημάτων, απίστευτα εύκολων στο αυτί μα στα όρια του αγοραίου. Όρια τα οποία φτάνονται (“Girl Like Me”, “Το Τελευταίο Μας Το Ροκ ‘Ν’ Ρολλ” [sic]), ουδέποτε όμως υπερβαίνονται –η Τάμτα και οι συνεργάτες της τηρούν όπως είπα την ορθογραφία και η αναζήτηση του σουξέ μπορεί να είναι απελπιστικά αναμενόμενη σε επίπεδο συνθέσεων και ενορχηστρώσεων, δεν καταντά πάντως προσβλητική. Κατά σημεία ακούς εντούτοις και κάτι ενδιαφέρον, όπως λ.χ. την καλοφτιαγμένη «εϊτίλα» του Vincent Clark “Φωτιά”, το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι (με έναν διαφορετικό από όσα μας έχει συνηθίσει Σάκη Ρουβά) ή τη διασκευή στο “Dan Sonra” της Τουρκάλας Sila, με τον τίτλο “Σ’ Όποιον Αρέσει” (σε ντουέτο με τον Stereo Mike, με πετυχημένους ελληνικούς στίχους δικούς του και του Γιάννη Κουτσαυτάκη). Επίσης, συχνά-πυκνά η Τάμτα το προσπαθεί στο μικρόφωνο και διαθέτει μάλιστα ορισμένες αρκετά πειστικές στιγμές, παρότι συχνά κατά τη διάρκεια του δίσκου προδίδεται το άγουρο της ερμηνευτικής της προσέγγισης, όπως κι ένα άγχος, νομίζω, να ανταποκριθεί στο αίτημα της παραγωγής για μια κεντρική τραγουδίστρια που πρέπει να είναι ταυτόχρονα και 1980s ντίβα και 2010 pop star. Στο τελικό ζύγι, ωστόσο, δεν απομένουν και πολλά με ουσία και σημασία, παρά μόνο ένας ποπ δίσκος με κάμποση δουλειά στο κατασκευαστικό επίπεδο και ελάχιστη στο πεδίο των ιδεών. Ακόμα και στην αντικειμενικά δυνατότερη στιγμή του άλμπουμ, το “Σ’ Όποιον Αρέσει”, συνειδητοποιείς ότι όσο κι αν έχεις χαζέψει την Τάμτα στο βίντεο, παραδεχόμενος πως θυμίζει ξένες ντίβες του εμπορικού R’n’B (προσοχή: όχι απλά σε εμφάνιση/κίνηση, μα και σε ερμηνευτικό αέρα), το “Dan Sonra” είναι καλύτερο.
