Άσχετα με το αν άλλοι κατατάσσουν τον Γιάννη Κότσιρα στους έντεχνους και άλλοι στους λαϊκούς τραγουδιστές, τη φωνή του την αγαπά αποδεδειγμένα το ευρύ κοινό. Και νομίζω ότι σε αυτόν τον καινούργιο (διπλό) δίσκο με ζωντανές ηχογραφήσεις προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του τις ταμπέλες –παρότι ο ίδιος νιώθει περισσότερο «λαϊκός»– θέλοντας να δείξει, μέσω της επιλογής των τραγουδιών, ότι μπορεί να σταθεί επάξια και στις δύο κατηγορίες. Και το καταφέρνει. Σωστή ένταξη των τραγουδιών και σωστή σειρά στη λίστα, η οποία τα κάνει να «κυλάνε» και να μην «κολλάνε»… Το Live 2010 του Γιάννη Κότσιρα είναι στο σύνολό του ένα αρκετά ευχάριστο άλμπουμ, με μια μακρά λίστα επιλογών (19 τραγούδια σε κάθε ένα CD) που, όσο κι αν φαίνεται ακατόρθωτο, καταφέρνει να μη σε κουράζει όταν το ακούς. Ειδικά για ένα road trip –υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι σου αρέσει το συγκεκριμένο ύφος μουσικής– είναι ό,τι πρέπει. Και εκεί έγκειται το θετικό κομμάτι αυτού του δίσκου. Ποικιλία τραγουδιών μεν, έξυπνη επιλογή δε: ποικιλία γιατί θα ακούσεις παλιά καλά και δοκιμασμένα λαϊκά κομμάτια από τη μια πλευρά, σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις και με τη φωνή του Κότσιρα –όλοι θυμόμαστε άλλωστε πόσο επιτυχημένα έχει πει στο παρελθόν τις “Τυφλές Ελπίδες”. Από την άλλη, θα βρεις και τα πιο γνωστά τραγούδια του ιδίου, όσα του χάρισαν την αγάπη του κοινού, όλα συγκεντρωμένα και καλοτραγουδισμένα. Στα παραπάνω προσθέτω και το γεγονός των ζωντανών ηχογραφήσεων, που αποδίδουν αρκετά το κλίμα των απανταχού συναυλιών, μεταφέροντάς μας το χαλαρό καλοκαιρινό κλίμα που επικρατεί συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Μια τέτοια ένδειξη είναι π.χ. και η στιγμή όπου ο τραγουδιστής καλεί τους θεατές να αγκαλιάσουν σφιχτά τον διπλανό τους, και εκεί είναι σα να καταλαβαίνεις την αμηχανία και το χαμόγελο του μέσου –αποξενωμένου από τον συνάνθρωπό του– Έλληνα. Όπως προαναφέρθηκε λοιπόν, τα τραγούδια του Live 2010 είναι πολλά και χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τα αγαπημένα τραγούδια από την καριέρα του Κότσιρα, και τα αγαπημένα μας λαϊκά τραγούδια. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις στιγμές, παρόλα αυτά ένας μικρός οδηγός υποκειμενικών προτιμήσεων και αντιπαθειών θα ήταν ο παρακάτω. Στην πρώτη πλευρά –που λέγαμε, όταν είχαμε και τις κασέτες– βρίσκω πολύ μελωδική την εισαγωγή με το “Άλλη Μια Καρδιά”, και πολύ καλή τη συνέχεια με τα “Να ’Φευγα”, “Βροχή” (αυτό της Οπισθοδρομικής Κομπανίας), και “Εγώ Δε Σε Κατηγορώ”. Τα πιο καλοκαιρινά του δίσκου “Η Ζωή Σε Μια Μέρα” και “Σκλάβος Σου Για Πάντα” δίνουν τη χαλαρή νότα που προανέφερα, ενώ ευχάριστες εκπλήξεις αποτελούν τα “Δε Θυμάσαι” (από τους Εκείνος Κι Εκείνος), “Σ’ Ακολουθώ ” και “Θεός Αν Είναι”, τα οποία αναδεικνύουν το εύρος της φωνής του Κότσιρα. Άσχημα μου χτύπησε η πολύ «βιαστική» διασκευή του “Πήραν Τα Στήθια Μου Φωτιά”, αλλά και το “Αγάπη Μου Εσύ”, ένα τραγούδι, θεωρώ, δίχως ποιοτικά εχέγγυα. Γυρίζοντας «πλευρά» στο Live 2010, συναντάμε και τα περισσότερα διαμάντια της ελληνικής λαϊκής μουσικής: “Άσπρη Μέρα Και Για Μας” (Ξαρχάκος, Γκάτσος), “Καημός” (Θεοδωράκης), “Αυτός Ο Άλλος”, “Ο Τραμπαρίφας”, “Πού Να Γυρνάς”, και “Μια Φορά Μονάχα Φτάνει”, είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του τι ακολουθεί στη συνέχεια. Ευχάριστη η παρουσία του “Έλα Και Κόψε Με Στα Δυο”, αλλά παράξενη η απουσία κομματιών όπως ο “Φύλακας Άγγελος” ή το “Τσιγάρο”, που θα περίμενε κανείς να βρει οπωσδήποτε. Παρόλα αυτά, επαναστατικός αποχαιρετισμός με το “Σ’ Αγαπάω” και επιτυχές κλείσιμο με τα “Ήσυχα Βράδια”, που τα έχουμε ακούσει και στο παρελθόν από τον Κότσιρα.
