Η παραδοσιακή μουσική είναι το κατεξοχήν είδος που αναδεικνύεται στην ολότητά του όταν παρουσιάζεται ζωντανά. Από αυτή την άποψη, η –αποτελούμενη μάλιστα από 2 CD– Πολίτικη Ζυγιά των Χρίστου Τσιαμούλη, Σωκράτη Σινόπουλου και Κατερίνας Παπαδοπούλου είναι μια πολύ γνήσια κατάθεση. Χωρίς ο ήχος να έχει υποστεί κάποια παρέμβαση ή στουντιακή διόρθωση, έχουμε μια εξαιρετική ερμηνεία κομματιών προερχόμενα από την Πόλη (τόσο από τη λόγια παράδοσή της, π.χ. “Μαχούρ Σεμάι”, όσο και από τη δημοτική, π.χ. o “Καροτσέρης”), τη Μακεδονία, τον Πόντο, την ανατολική Θράκη και την Κρήτη (“Το Μερακλίδικο Πουλί”), όπως παρουσιάστηκαν σε μια συναυλία στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας, τον Δεκέμβριο του 2007. Ενώ η όλη ορχήστρα αποτελείται μόλις από δύο όργανα –το ούτι και την πολίτικη λύρα– ο ήχος που φτάνει στα αυτιά μας σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί «άδειος». Αν οι ερμηνευτές είναι ικανοί, ο πληθωρισμός συντελεστών αποδεικνύεται περιττός. Κατά πρώτον, το ούτι ταιριάζει εξαιρετικά με την πολίτικη λύρα. Δύο όργανα χαμηλών τόνων, κατάλληλα για μουσική δωματίου, για απόδοση του ψιθύρου, για διαχείριση του κεκρυμμένου πάθους και όχι της επιδεικτικής μανιέρας. Κατά δεύτερον, από άποψη ερμηνείας, ο Χρίστος Τσιαμούλης (ούτι) και ο Σωκράτης Σινόπουλος (πολίτικη λύρα) αποδίδουν εξαιρετικά στον μουσικό τους ρόλο στην Πολίτικη Ζυγιά. Έχοντας μελετήσει τις δυνατότητες συνήχησης των οργάνων, επιδίδονται σε ένα ρεσιτάλ όχι τεχνικής επίδειξης, αλλά επαρκούς και ώριμης συνεργασίας. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η προσπάθεια και των δύο –και ιδιαίτερα του Τσιαμούλη, λόγω της φύσης του οργάνου του– να ανταποκριθούν τόσο στην απόδοση της μελωδίας, όσο και στην ερμηνεία συνοδευτικών περασμάτων σε εναλλαγή. Αξιοσημείωτη η δυνατότητα του ουτιού να παίξει από αρμονίες και ρυθμικά σχήματα τα οποία εμπεριέχουν τη θεμέλιο νότα κάθε συγχορδίας έως μονοφωνικά περάσματα. Μια σύντομη διδασκαλία της ιστορικής εξέλιξης της συνοδείας της παραδοσιακής μουσικής, και οι τρεις δυνατότητες επί τάπητος. Κατά τρίτον, η φωνητική ερμηνεία τόσο της Κατερίνας Παπαδοπούλου όσο και του Χρίστου Τσιαμούλη, υπήρξε εξαιρετική. Ιδιαίτερα η Παπαδοπούλου αποτέλεσε για μένα της έκπληξη της όλης δουλειάς, καθώς βρήκα τις ερμηνείες της συγκινητικές. Είτε αφορά σε κομμάτια αργόσυρτα, είτε σε θρηνώδη, είτε σε χορευτικά, η Πολίτικη Ζυγιά είναι μια άκρως αισθησιακή ζωντανή ηχογράφηση. Ναι, η απουσία θορυβωδών μεταλλάξεων, επιδειξιών τραγουδιστών και μεγαλομανών συνθετών κάνει την όλη δουλειά ατμοσφαιρική και ουσιώδη, ερωτική και νοσταλγική.
