Μετά το EP Ramblin’ Blues (2006) και το προ διετίας ντεμπούτο τους Troublebound & Lonesome, οι Αθηναίοι Dustbowl –δηλαδή οι DD Dynamite (κιθάρες και φωνή, αντικαταστάτης του Big George στη θέση του frontman), Telecaster Nick (κιθάρα), John Hardy (pedal steel και φωνητικά), Lydia (μπάσο και φωνητικά) και The Shoeshine Boy (τύμπανα και κρουστά)– κυκλοφορούν το «δύσκολο» δεύτερο άλμπουμ, με 13 δικές τους συνθέσεις και μία διασκευή στο “Death Don’t Have No Mercy (In This Land)” του αιδεσιμότατου Gary Davis. Στο Goin’ Down οι Dustbowl πραγματοποιούν μια αλλαγή κατεύθυνσης σε σχέση με το παρελθόν, η οποία, νομίζω, τους ξεχωρίζει πλέον από τα υπόλοιπα «συγγενικά» εγχώρια γκρουπ –που στην καλύτερη των περιπτώσεων ακούγονται ως tribute bands ενός συγκεκριμένου μουσικού είδους. Γιατί μπορεί πράγματι οι Dustbowl να έχουν μια εμμονή με την αμερικανική μουσική και το αχανές και μυθικό σκηνικό της αμερικανικής ερήμου (βλέπε τρένα, συμμορίες παρανόμων, όπλα, ποτά, κλπ.), καταφέρνουν όμως εδώ να φτιάξουν ένα χαρμάνι που προκύπτει πιο ενδιαφέρον απ’ ό,τι ίσως θα περίμενε κανείς. Rhythm ‘n’ blues, folk, country, rock ‘n’ roll, gospel, ακόμα και punk ψήγματα, όλα τα περιέχει ο ήχος τους –τα έχουν όμως χωνέψει καλά και τα συνδυάζουν με άνεση και κατά βούληση. Από το μεσόρυθμο “The Burden (A-You Can’t Bear)” που ανοίγει την αυλαία μέχρι το φουριόζικο “Marigold Walls” και από τη σκοτεινή ιστορία του “Lil’ Mefisto” στο ανάλαφρο “Just A Love Song”, το μενού κυριαρχείται από λογιών-λογιών κιθαρισμούς ενώ υπάρχουν και τρεις σημαντικές συμμετοχές, οι οποίες προσφέρουν πολλά στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Phil Shoenfelt (Southern Cross, Fatal Shore) προσφέρει –από την Πράγα όπου κατοικεί– τη φωνή και την κιθάρα του στο “Morning Blue”, θυμίζοντας κάτι από Nick Cave, ο Jeremy Gluck (Barracudas) ερμηνεύει μαζί με τον DD Dynamite το ρυθμικό “The Mourner” και ο «δικός» μας Alex K (Last Drive, Earthbound) συμπληρώνει τα φωνητικά και χρωματίζει με τη φυσαρμόνικά του σε τέσσερα τραγούδια. Καλά δουλεμένες συνθέσεις, πολύ καλό παίξιμο και αξιόλογη παραγωγή, που κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στον «καθαρό» και τον ακατέργαστο ήχο, είναι τα χαρακτηριστικά του δεύτερου άλμπουμ των Dustbowl. Οι οποίοι νιώθεις ότι, αν τολμήσουν να απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο από τα όρια της ευρύτερης americana, ίσως καταφέρουν ακόμα περισσότερα πράγματα στη συνέχεια. Μέχρι τότε, όμως, το Goin’ Down θα αποτελεί μια καλή εναλλακτική...
