Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες καινούργιες μουσικές γραφές μας αποκαλύπτεται με το ντεμπούτο άλμπουμ της Ελεάννας Ζεγκίνογλου. Στο Ένα Ταξίδι Που Δεν Έκανες Ποτέ, η νεαρή καλλιτέχνης ξεδιπλώνει με μαεστρία τις δεξιότητες και τα ταλέντα της και κερδίζει τις εντυπώσεις. Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνεύτρια, μουσικός και ενορχηστρωτής, αποδεικνύει ότι έχει αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τη δεκαετή σχεδόν παρουσία της στα μουσικά πράγματα –συνεργασίες με σημαντικά ονόματα και δημιουργός από το 2004 του κουαρτέτου εγχόρδων και κρουστών Άρωμα Γυναίκας– κάνοντας την κατάλληλη στιγμή το βήμα στη δισκογραφία. Επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα και μας προσφέρει, αν μη τι άλλο, ένα από τα πιο αξιόλογα φετινά ακούσματα. Αν και σύντομο, με μόλις εφτά τραγούδια, το άλμπουμ πραγματικά δεν χρειαζόταν περισσότερα για να φανερώσει την ομορφιά και την καλλιτεχνική του αξία. Και τα εφτά τραγούδια είναι τόσο ξεχωριστά (σε κάθε επίπεδο), ώστε δεν ξέρει κανείς από πού να ξεκινήσει. Η μάλλον ξέρει –και αυτό είναι το πιο σημαντικό στην περίπτωση της Ζεγκίνογλου, αφού το ενδιαφέρον τραβάνε από την πρώτη στιγμή οι δικές τις συνθέσεις. Περιπτώσεις όπως το ομώνυμο του δίσκου δεν θέλουν πολύ για να σε εθίσουν στον γοητευτικό τους κόσμο, όπου δυναμισμός και λυρισμός διασταυρώνουν τα ξίφη τους μπροστά από ένα δαιδαλώδες σκηνικό εγχόρδων, με φόντο μια ερωτική ιστορία που έληξε άδοξα. Από κοντά το ατμοσφαιρικό, πνιγμένο στην υγρασία και την ομίχλη μιας παραθαλάσσιας πόλης “Στ Ακρωτήρι”, ενώ τα έγχορδα αναλαμβάνουν και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στους “Σταθμούς”, με το ρεφρέν να δυναμιτίζεται από την ηλεκτρική κιθάρα και τον Γιώργο Ανδρέου να γράφει ένα εκπληκτικό ερωτικό ποίημα. Τέλος, το κλείσιμο έρχεται με την αιώνια αληθινή διακήρυξη του Πόλυ Κυριάκου ότι “Κανένας Δεν Ξεφεύγει Απ’ Την Αγάπη” και την Ζεγκίνογλου να μας ξαφνιάζει με την εντυπωσιακή ηλεκτρονική της παρέμβαση στο δεύτερο μισό του τραγουδιού –και φυσικά με τα έγχορδα, τα οποία δημιουργούν και πάλι μια σαγηνευτική αύρα. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα μουσικό αποτέλεσμα που σπάνια συναντάμε στις μέρες μας. Σε ένα αποτέλεσμα το οποίο, ενώ πατάει γερά σε έντεχνες καταβολές, ενσωματώνει με τέτοιο τρόπο ροκ, ποπ και λυρικά στοιχεία, αναδεικνύοντας έναν ακομπλεξάριστο, σύγχρονο και φρέσκο ήχο. Σ’ αυτό συμβάλλει και ο στίχος, λειτουργώντας έξω από κλισέ και ψευτοεντυπωσιασμούς, αλλά και οι ενορχηστρώσεις του Γιώργου Ανδρέου, του Τρύφωνα Κουτσουρέλη και της ίδιας της Ζεγκίνογλου: βοηθάνε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο στυλ και ύφος, χωρίς, ωστόσο, να χάνονται οι χάρες του κάθε τραγουδιού. Το υψηλό επίπεδο διατηρείται και από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Ανάμεσά τους ο Δημήτρης Καρράς με το ενδιαφέρον electro-ethnic “Είναι Όλα Μια Ιδέα”, ο Γιώργος Ανδρέου με το κλασικό του ύφος στο “Δε Σε Νοιάζει” και ο Νίκος Πίτλογλου με το “Χίλια Συγνώμη”. Το τελευταίο αξίζει μια ειδική αναφορά, καθώς πρόκειται για ένα επιβλητικό μετα-ethnic κομμάτι –θα μπορούσε να αποτελεί ιδανική επιστροφή της Natasha Atlas στη δισκογραφία– όπου η oriental μελωδία μπλέκεται με τις ηλεκτρικές κιθάρες και η drum ‘n’ bass με τα δυναμικά έγχορδα, σε έναν ιδιόμορφο αμανέ για την απώλεια του έρωτα, με τη Ζεγκίνογλου στον ρόλο μιας (σύγχρονης) μαινάδας. Δεν πρέπει φυσικά να υποσκελιστούν οι ερμηνευτικές επιδόσεις της τελευταίας, οι οποίες είναι γενικά εξαιρετικές. Ξεχωριστή χροιά, έντονο χρώμα, ερωτισμός και θεατρικότητα, δυναμισμός και ευαισθησία, η Ζεγκίνογλου ερμηνεύει με ομορφιά και μέτρο. Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος μόνο ως οξύμωρο μπορώ να εκλάβω τον τίτλο Ένα Ταξίδι Που Δεν Έκανες Ποτέ, μιας και η Ελεάννα Ζεγκίνογλου μας προσκαλεί σε ένα μουσικό ταξίδι πρόταση/πρόκληση –αισθητική και καλλιτεχνική.
