Η διαδικασία αυτοϋπονόμευσης και αποδόμησης ενός έργου από τον ίδιο τον δημιουργό του αποτελεί χαρακτηριστικό του σύγχρονου πειραματισμού, αν και βέβαια δεν μπορεί πια να θεωρηθεί ούτε νέα αλλά και ούτε καν πειραματική –καθώς μετρά πια καμιά εξηνταριά χρόνια πορείας στο μουσικό στερέωμα. Το παραπάνω βήμα που κάνει ο Μιχάλης Σιγανίδης, ο οποίος υπογράφει τη μουσική όλης αυτής της ζωντανής εμφάνισης στη μουσική σκηνή Αυλαία με τους Φίλους Μίλτου Σαχτούρη, είναι το χιούμορ ή καλύτερα ο καγχασμός στη σοβαροφάνεια. Έχοντας ως όχημα τον Σαχτούρη, ο Σιγανίδης δεν φτιάχνει μια παράσταση για ακαδημαϊκούς οι οποίοι υποφέρουν από ακράτεια, ούτε για δεσποινίδες που αγαπούν –εσαεί συγκινημένες– την ποίηση. Όχι, στο μοντερνισμό του Μίλτου Σαχτούρη –που έκαψε όλα τα νομικά του βιβλία για να ασχοληθεί με την ποίηση εξολοκλήρου, που κατασπατάλησε την πατρική περιουσία για να δηλώνει υπερρεαλιστής ποιητής και τίποτε άλλο– ο Σιγανίδης συνταίριασε μια εξίσου υπερρεαλιστική μουσική. Και πολύ καλά έκανε. Από αυτή την άποψη, θα ήταν πιο ταιριαστό όλη η ζωντανή παράσταση η οποία καταγράφεται στον εν λόγω δίσκο να αφορά στον Σαχτούρη –αν και φαίνεται ότι πολλοί από τους στίχους του Σιγανίδη συνομιλούν με τον ποιητή έμμεσα ή άμεσα. Με μια πλειάδα πάντως εξαιρετικών μουσικών γύρω του, ο Σιγανίδης έστησε το δικό του χαοτικό τσαρδί, σαν αυτόν που επιμένει να παρκάρει το κατσαριδάκι του πλάι στις μερσεντές των νεόπλουτων, που μαζεύει κουρελιασμένος ανακυκλώσιμα υλικά στη Νέα Ερυθραία ή στο Πανόραμα (αν προτιμάτε), ώστε να μας υπενθυμίσει ότι από όλα αυτά τα μπαλώματα μπορεί να γίνει τέχνη. Ότι όλα δηλαδή τα ηχητικά «κουρέλια» απεικονίζουν την ίδια την επισφαλούς υλικής ευτυχίας ζωή μας, η οποία μόνο ανακυκλούμενη μπορεί να αναστηθεί. Στην εποχή της αφθονίας ο Σιγανίδης φτιάχνει λοιπόν το δικό του ηχητικό τουρλού, στο οποίο μπορούν να συνυπάρχουν ο Τσιτσάνης με τον Παπαδιαμάντη και η τζαζ με τον Τάκη Μουσαφίρη. Κορυφαίες στιγμές το οργανικό “Όνος”, στο οποίο συνυπάρχουν η δημοτική μουσική με την παράδοξη αρμονία και την πολυρρυθμία της τζαζ, καθώς και το “SKG Est Fatiguee”, μια συνεργασία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη η οποία θυμίζει έντονα Gentle Giant, Jethro Tull και Πουλικάκο του 1970. Ξεχωρίζουν επίσης τα κομμάτια “Το Πρωί Και Το Βράδυ” και “Ένα Πρωί”, η μαγνητοταινία του “Teleiono” και η ανατρεπτική προσέγγιση στο “Και Μόνο Που Με Κοιτάς Λιώνω”, του Μουσαφίρη. Επειδή μάλιστα το άλμπουμ θέλει, κατά τη δήλωση του τελευταίου του κομματιού (μιας ακόμα συνεργασίας με τον Ιωαννίδη, όπου συμπράττει και η Σαβίνα Γιαννάτου), να «είναι κωλόπαιδο», ακούστε το με δική σας ευθύνη, με ανοικτό μυαλό και με χιούμορ…
