«Επανήλθα!» είχε φωνάξει η Λένα Πλάτωνος από τη σκηνή του Ηρωδείου το καλοκαίρι του 2008. Λίγο πριν, είχε παίξει το τραγούδι “Πρωτομαγιά” από τα Ημερολόγια για τρίτη φορά μέσα στη βραδιά. Γιατί το συγκεκριμένο; Ίσως επειδή περιέγραφε με δυο λέξεις την κατάστασή της: «είμαι ευτυχισμένη». Περνώντας από πολλές επαγγελματικές και προσωπικές περιπέτειες, βίωνε την αναγνώριση από τους παλιούς και την ίδια στιγμή έλεγε «χαίρετε» σε παιδιά που τη δεκαετία του 1980 δεν είχαν καν γεννηθεί. Ακολούθησε μια σειρά παραστάσεων στο Κύτταρο και το φθινόπωρο του 2009 μια συναυλία στο Παλλάς, με επίκεντρο το θρυλικό Σαμποτάζ –28 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Τη συναυλία αυτή αποτυπώνει το συγκεκριμένο διπλό cd. Στο πρώτο μέρος έχουμε σημαντικές στιγμές από την πορεία της συνθέτριας. Πέρα από πολλά αριστουργήματα της δισκογραφίας της, ακούμε και εννέα κομμάτια από το τελευταίο της άλμπουμ, Ημερολόγια. Είναι αξιέπαινο αυτό, ιδίως σε έναν κόσμο όπου η πλειοψηφία των καλλιτεχνών με μεγάλο έργο αρκούνται σε δύο-τρία κομμάτια από την εκάστοτε νέα τους δουλειά και επικεντρώνονται στα παλιά και αγαπημένα, με τη γνωστή δικαιολογία του «αυτά θέλει ο κόσμος». Τα αραχνιασμένα beat δίνουν τη θέση τους στο πιάνο το οποίο αγκαλιάζει την κατάθλιψη του Καρυωτάκη κι ύστερα επανέρχονται για να ντύσουν αστικές ανησυχίες. Στο τέλος του πρώτου CD ακούγεται και η “Ρόζα Ροζαλία”, το κομμάτι με το οποίο ο Μάνος Χατζιδάκις λάτρεψε την Πλάτωνος. Όπως ακριβώς συνέβη και στη συναυλία, στο δεύτερο μέρος παίζεται ολόκληρο το Σαμποτάζ. Το ρηξικέλευθο αυτό έργο σήμερα δεν έχει χάσει ίχνος από τη φρεσκάδα του. Κάθε τραγούδι αποδίδεται άψογα και η καλή ποιότητα της ηχογράφησης φέρνει ένα αποτέλεσμα ακόμα καλύτερο από τις πρώτες βερσιόν, που ακόμα και μετά την πρόσφατη επεξεργασία τους ακούγονται κάπως «μπουκωμένες». Μπορεί να θυσιάζεται ένα μέρος της αίγλης του αυθεντικού, αλλά εδώ έχουμε εκτελέσεις οι οποίες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις στουντιακές. Εκτός από τις μαγικές συνθέσεις της Λένας Πλάτωνος και τους σουρεαλιστικούς στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, ένα μεγάλο μέρος της όλης γοητείας οφείλεται στους δύο εξαιρετικούς τραγουδιστές. Η Σαβίνα Γιαννάτου αποδεικνύει εδώ πως δεν χρειάζεται να επιδοθεί σε ιδιαίτερους λαρυγγισμούς για να εντυπωσιάσει, όπως κάνει συχνά-πυκνά σε δικές της συναυλίες. Γυρνά στα πρώτα κομμάτια που ερμήνευσε και τα τραγουδάει απλά, χωρίς ίχνος υπερβολής και χωρίς την αυταρέσκεια που λερώνει τις ερμηνείες πολλών τραγουδιστριών ανάλογου μεγέθους. Κι από την άλλη στέκεται περήφανα ο Γιάννης Παλαμίδας, η φωνή του οποίου ισοδυναμεί με ένα θαύμα της φύσης, δίχως να έχει χάσει ίχνος από τη σαγήνη της. Μια σπάνια φωνή για τα ελληνικά δεδομένα, η οποία αν είχε συνεχίσει να κινείται σε σωστό ρεπερτόριο θα είχε γνωρίσει περαιτέρω αναγνώριση. Σε γενικές γραμμές, το άλμπουμ Η Συναυλία Στο Παλλάς της Λένας Πλάτωνος είναι ένας ζωντανός δίσκος με υψηλή αισθητική, προσεγμένο artwork και σωστή μίξη όσον αφορά στα χειροκροτήματα και στους λοιπούς θορύβους (δεν υπάρχουν καθυστερήσεις μεταξύ των τραγουδιών). Εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν στον άνθρωπο που σκέφτηκε να ακουστούν τα ονόματα των μουσικών στο τέλος του άλμπουμ, αλλά και στους υπόλοιπους συντελεστές, οι οποίοι αντιμετώπισαν την έκδοση αυτή με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Σε μια εποχή όπου κάθε χρόνο εκδίδονται υπερβολικά πολλές ζωντανές ηχογραφήσεις με λογική αρπαχτής, η Συναυλία Στο Παλλάς είναι μια κυκλοφορία με λόγο ύπαρξης και αυτόνομη καλλιτεχνική αξία.
