Με φρέσκια την κατάκτηση του νταμπλ στο ποδόσφαιρο μετά από 6 χρόνια, τι καλύτερο για έναν φίλο –έστω και «μακρινό»– του Παναθηναϊκού να ασχοληθεί με έναν δίσκο που καταγράφει τις σημαντικότερες στιγμές της μουσικής πορείας του μεγάλου αυτού συλλόγου, ο οποίος στις 3 Φεβρουαρίου του 2008 έκλεισε τα πρώτα 100 χρόνια της ιστορίας του. Την επιμέλεια της παραγωγής και της επιλογής των κομματιών έχει ένας από τους διάσημους φίλους του Παναθηναϊκού και ο πλέον κατάλληλος για τη δουλειά, ο Θοδωρής Μανίκας. Στο περιεκτικό κείμενό του στο ένθετο, καταγράφεται με γλαφυρό τρόπο η σχέση του συλλόγου με τον χώρο του τραγουδιού, από την αρχή της πορείας του το 1908, μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς, οι καταγεγραμμένες στιγμές που είναι σήμερα διαθέσιμες ξεκινούν μόλις από το 1960 καθώς οι παλαιότερες έχουν μάλλον χαθεί για πάντα στη δίνη του χρόνου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν εδώ μερικά πραγματικά διαμάντια, όχι απαραίτητα καλλιτεχνικής μα σίγουρα ιστορικής αξίας. Πάρτε για παράδειγμα το “Εμπρός, Εμπρός Παναθηναϊκέ” (1964) του μεγάλου Τσιτσάνη, που ερμηνεύουν οι Μανώλης Αγγελόπουλος και Βούλα Γκίκα και το οποίο μάς πληροφορεί ότι ο Παναθηναϊκός είναι... «μοντέρνα ομάδα»! Ή το “Τραγούδι Του Π.Α.Ο.” (1996) του Νίκου Καρβέλα με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα και την ακαταμάχητη προφορά του. Ή, ακόμα, το εμβατήριο “Οι Λεβέντες Του Παναθηναϊκού” (1960) του διδύμου Γιάννη Βέλλα & Κώστα Κοφινιώτη, εκτελεσμένο από τη Χορωδία Πρασινοσκούφηδων, στους στίχους του οποίου «παρελαύνουν» όλα τα μεγάλα ονόματα της ομάδας εκείνης της εποχής. Εδώ θα βρείτε βέβαια και τον “Ύμνο Του Π.Α.Ο.” των Μουζάκη-Οικονομίδη στην αυθεντική βερσιόν με τον Λέανδρο Παπαθανασίου (πατέρα παρακαλώ της Βίκυς Λέανδρος), αλλά και στη σαφώς γνωστότερη με τον Γιάννη Βογιατζή. Υπάρχει δε κι ένα ολόφρεσκο τραγούδι, το “Δεν Γίνεται Αλλιώς” των Δημήτρη Καλαντζή και Θοδωρή Μανίκα, με τους 667 και μια ομάδα αστέρων αποτελούμενη από τους Χάρη Βαρθακούρη, Γιώργο Δημητριάδη, Γιάννη Ζουγανέλη, Βασίλη Καζούλλη, Γιάννη Κούτρα και Γιάννη Μασούρα. Η πραγματική όμως «αποκάλυψη» είναι, νομίζω, τα παιδιά της Θύρας 13, που ακούγονται να τραγουδούν επιλεγμένα αυτοσχέδια συνθήματα επενδυμένα με μελωδίες από διάφορα γνωστά τραγούδια –οι άνθρωποι είναι ευρηματικότατοι! Δεν συζητάμε βέβαια εδώ για μια κυκλοφορία με καλλιτεχνικό αίτημα και δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να τη δούμε έτσι. Σαν αρχειακή καταγραφή, όμως, αποτελεί μια αρκετά πλήρη συλλογή η οποία απευθύνεται –εκτός από τους φίλους της αθηναϊκής ομάδας– και στον ιστορικό που θα ασχοληθεί στο μέλλον με τη σχέση τραγουδιού και αθλητισμού. Και τώρα με συγχωρείτε, κάπου εδώ είχα θάψει το πράσινο κασκόλ μου...
