Με μόλις δύο δίσκοuς στο βιογραφικό τους –και με αρκετή εμπειρία στις σκηνές της Θεσσαλονίκης– οι Onirama έχουν κατακτήσει μέσα σε λίγα χρόνια όσα δεν μπορεί να φανταστεί ένα ποπ συγκρότημα στο ξεκίνημά του. Χρυσοί δίσκοι, συνεργασίες με τα διασημότερα είδωλα του χώρου (βλ. Ρέμος, Χατζηγιάννης), sold out περιοδείες, χιτάκια που χτυπάνε πρωτιές και συμμετοχή σε χριστουγεννιάτικα events με την υπογραφή του Νιόνιου είναι μερικά από τα πράγματα για τα οποία μπορούν να υπερηφανεύονται. Δεν μπορείς να παρακάμψεις λοιπόν –όσο και να διαφωνείς με την αισθητική τους, τη μουσική τους και τις επιλογές τους– όλον αυτόν το μακρύ κατάλογο αντικειμενικών γεγονότων. Συν τοις άλλοις, δεν μπορείς να μη λάβεις υπόψη την αποδοχή από μια μεγάλη μερίδα του κοινού και την ηθική επιβράβευση από καλλιτεχνικές προσωπικότητες, όπως αυτές του Κηλαηδόνη και του Σαββόπουλου. Όμως, αμφισβητώ το αλάνθαστο του κοινού και διατηρώ αμφιβολίες για τις όποιες επιβραβεύσεις –από όπου και αν αυτές προέρχονται. Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά, ο ντόρος γύρω από το φαινόμενο Onirama είναι κομματάκι υπερβολικός. Θεωρώ ότι το συγκρότημα επιδιώκει να συντηρήσει αυτήν τη λαμπερή πορεία του στο χώρο της ελληνικής μουσικής αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον οποιοδήποτε μουσικό πειραματισμό που θα τους πήγαινε ένα σκαλοπάτι παραπέρα. Το νέο τους άλμπουμ Χωρίς Αιτία έρχεται να επιβεβαιώσει την πεποίθησή μου αυτή, μιας και έχουμε να κάνουμε με ένα πρόωρο tribute στο ρεπερτόριό τους από πολλούς και συμπαθείς καλλιτέχνες, τη στιγμή που τα τραγούδια τους δεν έχουν προλάβει να καθαγιαστούν από τον χρόνο. Τείνω έτσι να υποστηρίξω ότι η κίνηση εκπορεύεται από την έλλειψη δημιουργικότητας και μία ανομολόγητη επιλογή να εκμεταλλευθεί το γκρουπ την εμπορική του επιτυχία με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Παρόλα αυτά οι όποιες επιλογές τους κρίνονται θεμιτές. Από το Χωρίς Αιτία παρελαύνουν αρκετοί αγαπητοί καλλιτέχνες που, μαζί με τους Onirama ή κατά μόνας, τραγουδούν τα πιο επιτυχημένα τραγούδια των τελευταίων. Η καλύτερη στιγμή, κατά τη γνώμη μου, ανήκει στην Αφροδίτη Μάνου. Ερμηνεύοντας την “Κλεψύδρα” επαληθεύει το γεγονός ότι μέτρια τραγούδια μπορούν στα χείλη ενός καλού ερμηνευτή να αναδειχθούν. Ξεχωρίζει επίσης μακράν η συμμετοχή του Λάκη Λαζόπουλου στο καινούργιο κομμάτι “Καουμπόης”, καθώς το χιούμορ, η θεατρικότητα και το κάτι από Μικρούς Μήτσους αναδεικνύουν το σπιρτόζο τραγούδι του Κώστα Καρακατσάνη. Δεν βρίσκω καθόλου ενδιαφέρουσα, από την άλλη, τη διασκευή των “Μαύρων Σκυλιών” του Κηλαηδόνη. Η ερμηνεία του Θοδωρή Μαραντίνη δεν έχει την κατάλληλη δόση αυτοσαρκασμού και περιπαιχτικότητας που απαιτεί το τραγούδι και διέθετε η πρώτη εκτέλεση. Τέλος, δεν μπαίνω στον κόπο να μιλήσω για το περιεχόμενο του δεύτερου CD, μιας και είναι γεμάτο με αδιάφορα remix, υλικό δηλαδή για τους DJs των καλοκαιρινών κλαμπ. Το δελτίο τύπου ξεκινά με την εξής φράση: «Καμιά φορά τα πιο όμορφα πράγματα γίνονται πραγματικότητα…έτσι απλά…χωρίς αιτία!». Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω, μόνο που αυτό το «χωρίς αιτία» το οποίο τονίζεται ελαφρά τη καρδία δηλώνει ευθαρσώς το αναίτιο της κυκλοφορίας του συγκεκριμένου CD. Οι λιγοστές συμπαθητικές στιγμές των Onirama και των φίλων τους στο Χωρίς Αιτία δεν στέκονται ως αιτίες ισχυρές να δικαιολογήσουν την ύπαρξή του.
