Ήδη από το τελευταίο άλμπουμ των Ενδελέχεια, το Σ’ Ένα Μεγάλο Αύριο, υπήρχαν ενδείξεις για ένα άνοιγμα σε πεδία εκτός του τυπικού ηλεκτρικού ήχου, με στοιχεία από την ελληνική παράδοση, χωρίς την ταμπέλα του rock. Παρότι το rock που ερχόταν από το εξωτερικό συνοδευόταν πάντα από μια ελευθερία στην έκφραση, στην Ελλάδα δυστυχώς αποτέλεσε μέσο αυτοπεριορισμού για πολλούς δημιουργούς. Αργά ή γρήγορα όμως, οι περισσότεροι οδηγήθηκαν σε μια «επιστροφή στις ρίζες». Τώρα οι Ευδαίμονες, η νέα μπάντα του ηγέτη των Ενδελέχεια Δημήτρη Μητσοτάκη, μας συστήνεται με το πρώτο της άλμπουμ και φλερτάρει με το ελαφρό-λαϊκό στυλ. Μπουζούκι βέβαια δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως μαντολίνο, ακορντεόν, ντέφι και η λαϊκή φωνή της Εύας Λαύκα. Κι αυτό είναι μόνο ένα σκέλος από τα πολλά. Λίγο πιο κάτω, μπλέκεται η ηλεκτρική κιθάρα με τις γκάιντες στο παραδοσιακό της Θάσου “Πέρδικά Μου Πλουμισμένη”. Η “Θεά” αποκτά ένα αρχοντολαϊκό, επαρχιώτικο ταμπεραμέντο χάρη στην ερμηνεία της Μάρθας Φριντζήλα, ενώ το “Φοβάμαι” έχει ένα εθιστικό pop ρεφρέν, το οποίο του έχει ήδη χαρίσει μια θέση στα ραδιόφωνα. Το παρών δίνει επίσης μια jazz χροιά, με κοντραμπάσο και τρομπέτες, υπάρχουν δε και απλές pop/rock μπαλάντες (“Ξέρω Είσαι Εκεί”, “Αποχωρισμός”). Αν όλα αυτά μοιάζουν κάπως μπερδεμένα, είναι επειδή, πολύ απλά, είναι όντως μπερδεμένα. Το μειονέκτημα λοιπόν του άλμπουμ είναι ότι, ενώ όλα του τα κομμάτια στέκονται αξιοπρεπώς, σαν σύνολο δεν διαθέτει εκείνη τη συνοχή η οποία θα το καθιστούσε ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα με σαφή θέση στον σημερινό μουσικό χάρτη. Δεν λείπει δηλαδή η ταμπέλα. Λείπει το σαφές στίγμα. Πάντως η στροφή του Δημήτρη Μητσοτάκη προς την ελληνικότητα και την παράδοση είναι καλοδεχούμενη. Σ’ αυτήν τη στροφή άλλωστε βρίσκονται σήμερα οι περισσότεροι σημαντικοί εκπρόσωποι του ελληνικού rock των 1990s. Ο πρώτος του δίσκος με τους Ευδαίμονες μυρίζει Ελλάδα και δείχνει πως, παρότι δεν έχει ακόμα φτάσει στον νέο του προορισμό, χαίρεται τη διαδρομή και αποφεύγει να περπατήσει στους δρόμους που ήδη γνωρίζει.
