Αν θα έπρεπε να περιγράψω με δύο λέξεις την παρούσα δουλειά, θα έλεγα ότι είναι μουντή και ερωτική ή μουντά ερωτική. Αν ήταν χρώμα, θα ήταν γκρι, και αν ήταν ουρανός θα ήταν συννεφιασμένος. Κάτω από το αβέβαιο φως ο συνθέτης και ερμηνευτής Γιάννης Κασσέτας συναντά κάθε φορά – και πάντα για απογευματινό καφέ στα Εξάρχεια – μια διαφορετική του αγάπη. Πότε μια Αμερικάνα της Νέας Υόρκης, πότε μια μιγάδα από το Χάρλεμ, πότε μια ψηλομύτα Παριζιάνα. Ο αισθησιασμός της μουσικής του είναι ευρωπαϊκός, η συνθετική του λαλιά αμερικάνικη και η οπτική του ελληνική. Μια άλλη πλευρά του FunkAbyss που καταθέτει ο Κασσέτας με τους Funk Wizards του είναι η διαχείριση των συναισθημάτων φόβου και μυστηρίου μέσω της μουσικής, ειδικότερα στα “John Carpenter’s Road Movie” και “Crystal Dream”. Είναι μια δουλειά που με τον πιο ασφαλή τρόπο προσπαθεί να αγγίξει τη σκοτεινή περιοχή της ανθρώπινης ψυχολογίας. Και αυτό δεν είναι τίποτε από άλλο από το όνειρο σε όλες τις εκδοχές του: από τη φαντασίωση ως τον εφιάλτη, από την τρυφερότητα ως τη σκληρότητα, από την ασφάλεια ως την επισφάλεια? μια διαρκής εσωτερική αναζήτηση. Αλλά και ως ερμηνευτής, ο Γιάννης Κασσέτας έχει την εκπληκτική του στιγμή στη δεύτερη εκδοχή του “Crystal Dream” (εν είδη hidden track), όπου το τενόρο σαξόφωνό του αποδύεται σε μια αντιστικτική μελωδική γραμμή που δύσκολα μπορείς να την ξεχάσεις. Επίσης αξιομνημόνευτη και η μουσική του συνομιλία με τον Γιώργο Κοντραφούρη (hammond) στο “X-rcheia Blues”. Στις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ συγκαταλέγονται ακόμα οι εξαιρετικές φωνητικές παρεμβάσεις της Λουκίας Παλαιολόγου στο “Crystal Dream” (και πάλι) – του οποίου μου αρέσει και η εισαγωγή, καθώς μου θυμίζει αρκετά Γάλλους συνθέτες της εποχής του Debussy – και του Adedeji Adetayo στο “Sweetness”, όπως και οι συνθέσεις “Wildness” και “Gentle Rainbow”. Εν κατακλείδι, το FunkAbyss είναι μια δουλειά εσωστρεφής χωρίς να γίνεται φτηνά ατμοσφαιρική, είναι μουσικά πλήρες χωρίς να στηρίζεται σε επίδειξη μουσικών δεξιοτήτων, κι αποτελεί πύλη η οποία ανοίγει αρκετές προσδοκίες για το μέλλον του Κασέτα και των συνεργατών του. Και κάτι μου λέει ότι το μέλλον βρίσκεται στη σύνθεση, χωρίς με αυτό να θέλω να υπονοήσω πως ίσως υπολείπεται ως ερμηνευτής – σε καμιά περίπτωση… Μένει μόνο νομίζω η ανεύρεση του τελικού προσωπικού στίγματός του ως δημιουργού.
