Στην πρώτη ματιά του Live! κυριαρχεί το πράσινο. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς τη μουσική των Locomondo. Απόλυτα γήινη, μείγμα ska, reggae και «πάντρεμα» –επιτυχές – με την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Το CD όμως είναι διπλό. Και μάλιστα live. Έτσι, εξ’ ορισμού σχεδόν, κάνει κατά τη γνώμη μου δύο λάθη. Αφενός, συγκεντρώνοντας αποσπάσματα από πολλά live της μπάντας κατά την περιοδεία του 2009, προσφέρει στον ακροατή υπερβολικές ποσότητες reggae οι οποίες καταντούν ska-στικές. Αφετέρου, δεν ξέρω κατά πόσο το γεγονός ότι τα αποσπάσματα προέρχονται από διάφορες ηχογραφήσεις, βοηθάει στη συνοχή αυτού του δίσκου. Έτσι, ενώ το γενικό κλίμα είναι πολύ θετικό κι ευχάριστο, σ’ ένα πιο προσεκτικό άκουσμα η πληθώρα των τραγουδιών δεν αφήνει τελικά το Live! να «αναπνεύσει». Δυστυχώς, κάπου λίγο πριν το τέλος στο άκουσμα του πρώτου CD, το δίλημμα stop ή play στο player γέρνει περισσότερο υπέρ του πρώτου – ή έστω υπέρ του pause… Ας δούμε όμως τί γίνεται όταν αποφασίζουμε για πρώτη φορά να πατήσουμε το play. Intro με μελωδικό παιχνίδι με ρίμες για να ζεσταθεί η εξέδρα και σύντομη γνωριμία με τη μπάντα («είμαστε οι Lo-co-mo-ndo!»). Ανεβαστικό, με γρήγορους ρυθμούς, και δένει μια χαρά με το χιουμοριστικό επόμενο “Δεν Κάνει Κρύο Στην Ελλάδα”. Τον χορό στη συνέχεια σέρνει η πολύ επιτυχημένα – κατά τη γνώμη μου – διασκευασμένη “Φραγκοσυριανή”, σε μια προσέγγιση η οποία ανανεώνει και κάνει πιο σύγχρονη τη γραφή του Μάρκου Βαμβακάρη. Κάπου εκεί όμως έρχεται η πρώτη λανθασμένη επιλογή: λίγο ουρανοκατέβατο το “Sister Shine” στη συγκεκριμένη θέση της λίστας, αμέσως λίγο πριν την επόμενη – ακόμη πιο λανθασμένη, σε σειρά – επιλογή, το “Balkan Orgy”, με τα σαφώς βαλκανικά ακούσματα. Έτσι, κάπου σε αυτό το σημείο, παρατηρείται το πρώτο χάσμα στη μουσική συνοχή του άλμπουμ. Ακολουθεί “Me Wanna Dance”, ένα από τα «σουξέ» της μπάντας, νέο παιχνίδι με το κοινό, και στα καπάκια “Μαγικό Xαλί”. Ένα χαλί που όντως είναι μαγικό, αφού είναι άκρως ταξιδιάρικο και ο ενθουσιώδης τραγουδιστής Μάρκος Κούμαρης δίνει τον καλύτερό του εαυτό – έτσι μάλιστα γίνεται και απόλυτα χορευτικό. Κι ενώ ετοιμαζόμαστε για κάτι εξίσου δυνατό, έρχεται το – επίσης διασκευασμένο – “Καραπιπερίμ”, στο οποίο νομίζω ο τραγουδιστής «μπομπμαρλεΐζει» επικίνδυνα. Νέο μπέρδεμα με το “L’ Ombelico Del Mondo”, αλλά ευτυχώς στην παρέα μπαίνει η “Trendy Litsa”, και το κέφι ενός “Γαμήλιου Πάρτι”. Όταν δε στη συνέχεια ξεκινάει το “(Πίνω Μπάφους Και Παίζω) Pro” μιξαρισμένο με την αρχή από το αείμνηστο “Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε”, τότε κυρίες και κύριοι έχουμε ευρηματικότητα, άρα και κέφι. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι το “Pro”, ίσως το πιο εμπορικό κομμάτι των Locomondo, συμπεριλαμβάνεται για πρώτη φορά επισήμως σε άλμπουμ τους. Κι εκεί λοιπόν που λες πως αρχίζει επιτέλους και υπάρχει μια ροή, “Yanka” από το πουθενά και “Redemption Song” έρχονται να μας παγώσουν – για άλλη μια φορά λόγω της άκαιρης θέσης τους μέσα στη λίστα. Κάπου εδώ πάντως θεωρώ πως τα 19 τραγούδια του πρώτου μέρους ήταν υπέρ-αρκετά, και πως μόνο ένας τολμηρός φαν της reggae ή ένας με άπλετο χρόνο ακροατής θα συνέχιζε στο δεύτερο μέρος (για τον μουσικοκριτικό ούτε λόγος, συνεχίζει πάντα μέχρι τέλους). Συνεχίζοντας όμως διαπιστώνεις λίγο-πολύ την ίδια κατάσταση. Καθόλου προσεκτική δηλαδή επιλογή στην τοποθέτηση της σειράς των τραγουδιών, που σε συνδυασμό με την αφθονία τους ισορροπούν πάνω στη φανταστική μου ζυγαριά μόνο επειδή στην άλλη πλευρά βρίσκεται η θετική ενέργεια της μπάντας και ο αστείρευτος ενθουσιασμός της. Μου άρεσε πολύ η διασκευή στο “Πλατανιώτικο Νερό”, και o “Γλάρος”, επίσης το μελωδικό “Ska Της Μεσογείου” και το επίκαιρα χιουμοριστικό “100 Afro”. Αλλά σε κάποια τραγούδια (π.χ. “Καλοκαίρι” ή “Πώς Να Σου Το Πω”) ο στίχος μου φάνηκε απλοϊκός, ενώ κάποια άλλα (πχ. Το “Mala Vida” με τη συγκεκριμένη κακή προφορά) θεώρησα πως είναι σαν τους γιατρούς και τους δικηγόρους: αχρείαστα. Αν έλεγα με μια φράση τη γνώμη μου για το διπλό Live! των Locomondo, θα ήταν το σχολικό «Λίθοι (τε) και πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα»… Κοινώς, μια προσεκτικότερη τοποθέτηση στη σειρά των τραγουδιών σε συνδυασμό με ένα παράλληλο «στένεμα στο μήκος του παντελονιού» του δίσκου, θα έκανε τα θετικά στοιχεία να υπερτερούν εμφανώς. Και θα βοηθούσε το συγκρότημα ώστε να εξασφαλίσει ότι στο μέλλον αυτό το άλμπουμ δεν θα το κλαιν, ίσως, κι οι ρέγκε…
