Η οπτική αντίστιξη του υπόλευκου, ψευδο-ιριδίζοντος φωτός που εκλύει το «φωτεινό νουάρ» της συσκευασίας όπου φιλοξενείται το τρίτο στούντιο άλμπουμ των χαριτόβρυτων Marsheaux συμπλέει με τη γλυκιά εμμονοληψία της κυκλοφορίας πονημάτων τα οποία λατρεύουν το τσαλαβούτημα σε ιαματικά, καταπραϋντικά μα και ατέρμονα στάσιμα νερά μονόπλευρης ροής – χωρίς εισβολές από κοίτες καινοτομίας, πειραματισμού και εξέλιξης. Με άλλα λόγια, και στο Lumineux Noir το ντουέτο των Marsheaux είναι τόσο, μα τόσο ανερυθρίαστα 1985, τόσο μα τόσο ασύστολα αρπαχτικό σε ρυθμικά υποδείγματα επτασφράγιστα πατενταρισμένα από OMD, Kraftwerk και Yazoo, ώστε προκύπτει αβίαστα η ορμή να τους χαρίσεις άπαντα τα βινύλια των DJ Shadow, Boards Of Canada, LCD Soundsystem (συμπληρώστε κατά το δοκούν) με την υπόμνηση της υποχρεωτικής, πολύωρης ακρόασης των. Ε, και λοιπόν; Οι Marsheaux είναι και θα παραμείνουν βιντάζ, ένα αχρείαστα απαραίτητο στιλπνό τεχνούργημα. Το παρόν κείμενο θα μπορούσε ίσως να είχε εξαντλήσει τη δυναμική του, αν όχι το σκοπό του εδώ, με μια απλή παραπομπή στην εύστοχη παρουσίαση του Peek-A-Boo. Έτσι όμως θα αδικούσαμε κατάφωρα ικανές προσπάθειες και εύστοχες καταλήξεις του Lumineux Noir. Καταρχάς την επίκτητη συναντίληψη δημιουργών-παραγωγού (Fotonovela γαρ) των τεχνολογικών και εκφραστικών μέσων, με συνεπαγωγή ενός απόλυτα στιλπνού και ραδιοφωνικού ήχου, ελαφρώς παστεριωμένου μολονότι ολωσδιόλου απολαυστικού. Αποδείξεων το ανάγνωσμα: το φροντισμένο single “Breakthrough”, το “Summer”, που στραφταλίζει και υπό βροχή, καθώς και το hi-energy/hi-tech “Ghosts”, με όλα τους τα καλούδια σε σύμπνοια – από αλαβάστρινα σύνθια μέχρι εξωραϊσμένα phat beatz. Μελένια η πεπατημένη του “Loss Of Heaven” (καλώς ήρθατε Flock Of Seagulls), ρεφρέν ως άγουρη Άνοιξη στο “Stand By” (μια σαγκρία στους Human League), αταλάντευτα ρομποτικό το “Faith” (thumbs up στους Eurythmics). Αχρείαστη η όποια οξυδέρκεια: η λίστα θα μπορούσε να παραταθεί εις το διηνεκές ή τουλάχιστον μέχρι το πέρας του τρέχοντος playlist, το οποίο είναι φορτωμένο με αρκετά «γεμίσματα» που εμπίπτουν στην κλάση «electro-pop generic», με χαρακτηριστικά δείγματα τα “It's Fine Now” και “Radial Emotion”. Το ύστερο δίδυμο όμως που σφραγίζει το νουάρ της βάτας και του αιθέριου πάθους εκπλήσσει και – τολμώ να παραδεχτώ – συναρπάζει: παλλόμενα synths, άχρονα ρυθμικά μοτίβα, φωνές ολογραμμάτων και ένα μολυσματικό ρεφρέν με άγκιστρο μεγαλύτερο και από τον γάντζο του Captain Hook (“So Far”) υποκλίνεται στη σχεδόν μεσογειακή EBM του “Sorrow”, μιας ημι-γοτθικής ελεγείας κυματιστών εγχόρδων και αφρισμένων πλήκτρων· ο χρόνος θα δείξει αν αυτά συνιστούν μια ένθεση δίκην εξελιξιμότητας/ποικιλίας ή σηματοδοτούν αλλαγή πλεύσης. Προς το παρόν απλά συγκροτούν την προστιθέμενη αξία του Lumineux Noir, ενός άλμπουμ το οποίο θα εδραιώσει πιστεύω τη σεβαστή θέση που κατέχουν οι Marsheuax στο ευρωπαϊκό electro κύκλωμα, ενδεχομένως δε να πυκνώσει και τις τάξεις του εγχώριου fanbase τους. Όπως και να έχει ένα είναι πάντως το επιμύθιο: απολαύστε ανεύθυνα...
