Το ΟΚ Πατέρα είναι το έβδομο άλμπουμ της ελληνόφωνης περιόδου των Magic De Spell και το ενδέκατο συνολικά από το 1980 που δημιουργήθηκαν. Κοντεύοντας τα τριάντα χρόνια συνεχούς παρουσίας στον χώρο του ελληνικού ροκ, το συγκρότημα του Θοδωρή Βλαχάκη κατέχει ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ μακροβιότητας. Από το 1993 μάλιστα, όταν οι Magic De Spell έκαναν την στροφή στον ελληνικό στίχο, κατάφεραν να γνωρίσουν επιτυχία με κάποια καλά δικά τους τραγούδια καθώς και με προβοκατόρικες διασκευές, χωρίς ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, να καταφέρουν ποτέ να δημιουργήσουν έναν πραγματικά ολοκληρωμένο δίσκο. Κάτι που ούτε και τώρα δείχνουν να επιτυγχάνουν. Παρά τη διάθεσή τους για ανανέωση του ήχου με την ενσωμάτωση κάποιων ska και hip hop στοιχείων, το ΟΚ Πατέρα ουδέποτε ηχεί συνολικά ως κάτι καινοφανές ή εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στα δώδεκα κομμάτια του άλμπουμ βρίσκουμε έξι μόλις νέες συνθέσεις, δύο διασκευές και τέσσερις προσαρμογές ελληνικών στίχων σε μουσικές προερχόμενες από τραγούδια της αγγλόφωνης περιόδου του συγκροτήματος. Η αποχώρηση του Κώστα Βούλγαρη – ταραγουδιστή της μπάντας, απ’ το 1997 – είναι η πιο αξιοσημείωτη διαφοροποίηση απ’ τις προηγούμενες δουλειές των Magic De Spell, καθώς για την αντικατάστασή του χρειάστηκε η συμβολή δύο φωνών: του Γιώργου Λαγγουρέτου και του Δημήτρη Δημητριάδη. Κανείς απ’ τους δύο δεν διαθέτει σπουδαίες φωνητικές δυνατότητες, εντούτοις ο πρώτος ακούγεται εξαρχής περισσότερο ταιριαστός στο ύφος του συγκροτήματος – που πάντα είχε νομίζω τραγουδιστές με αποστασιοποιημένο τρόπο ερμηνείας – ενώ ο δεύτερος στέκει κάπως παράταιρος, δίνοντας πολύ πιο εξωστρεφείς, έως υπερβολικές, ερμηνείες. Το άλμπουμ πάντως δεν στερείται κάποιων καλών στιγμών. Το “Χαμένο Αστέρι” για παράδειγμα, που ανοίγει ελπιδοφόρα το ΟΚ Πατέρα, είναι μια ωραία ατμοσφαιρική μπαλάντα, ενώ καλές εντυπώσεις αφήνουν και οι δύο μελοποιήσεις που επιχείρησε το συγκρότημα, με το “Τα Χελιδόνια Πενθούν Στην Αγκαλιά Σου” να ξεχωρίζει χάρη στην τρυφερή μουσική προσέγγιση των κατά βάθος σκληρών στίχων του Πάμπου Φιλίππου. Το “Ένα Λουλούδι” και το “ΟΚ Πατέρα” αποτελούν μάλλον τα δύο πιο ολοκληρωμένα τραγούδια, με το δεύτερο ειδικά να λειτουργεί αρκετά ικανοποιητικά σαν ατμόσφαιρα και σαν ύφος, ενώ πετυχημένη μπορεί να χαρακτηριστεί και η ηλεκτρική διασκευή του ‘’Κυρ Παντελή’’, ενός συμβόλου του πολιτικοποιημένου τραγουδιού της μεταπολίτευσης, γραμμένο απ’ τον – προσφάτως αποβιώσαντα – Πάνο Τζαβέλα. Τα νοήματα του, έστω και διατυπωμένα με χοντροκομμένο τρόπο, φαίνεται πως μπορούν να εμπνεύσουν ακόμα και σήμερα, ενώ η εκτέλεση προσθέτει στο τραγούδι κι ένα έξυπνα διαμορφωμένο ρεφραίν. Από ’κει και πέρα όμως, αυτό που επικρατεί είναι μόνο οι καλές προθέσεις χωρίς αυτές να δικαιώνονται ποτέ απ’ το τελικό αποτέλεσμα. Η αντιρατσιστική παραβολή που στήνεται στη “Μαύρη Γάτα”, η χιουμοριστική, αντισυμβατική «εξολόθρευση» των παιδικών ηρώων στο “The Trap” και η περιγραφή μιας αρρωστημένης κοινωνίας η οποία αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο ενός κλόουν (στο ομώνυμο τραγούδι) θα είχαν πολλά να μας πουν, αν ο τρόπος απόδοσής τους μουσικά και ερμηνευτικά δεν προέκυπτε τόσο σχηματικός και κραυγαλέος. Ως αποτέλεσμα, τα τραγούδια αυτά – μαζί με το “Dog-God” και τον αφελή αναγραμματισμό του – μοιάζουν περισσότερο με απόηχους εφηβικών ανησυχιών, παρά με σοβαρές καλλιτεχνικές δημιουργίες. Σαν bonus-tracks βρίσκουμε μια επανεκτέλεση του ‘’Sarajevo’’, του πληρέστερου και πιο σημαντικού από κάθε άποψη τραγουδιού των Magic De Spell, με μια επιπρόσθετη πρόζα που δεν νομίζω πως του προσδίδει κάτι ιδιαίτερο, καθώς και μια συνεργασία με τη Στέλλα Κονιτοπούλου, σ’ ένα κομμάτι νησιώτικου ύφους με ηλεκτρική ενορχήστρωση και συνοδεία rap φωνητικών. Κι ενώ μουσικά το αποτέλεσμα παραδόξως έχει μία συνοχή, η απουσία μιας κεντρικής ιδέας η οποία να δικαιολογεί μια τέτοια επιλογή είναι κάτι παραπάνω από αισθητή, κάνοντας έτσι την όλη προσπάθεια να φαντάζει μετέωρη. Οι Magic De Spell, παρά τις επί μέρους αλλαγές, κρατούν εδώ και χρόνια μια σταθερή καλλιτεχνική πορεία που, απ’ ότι φαίνεται, ούτε ανατροπές σηκώνει, ούτε βέβαια εξέλιξη. Το πρόβλημα εν τέλει με το ΟΚ Πατέρα δεν είναι μόνο ότι διαθέτει κάποια αδύναμα κομμάτια, αλλά και το ότι μέσα κι από τις πιο καλές του στιγμές δεν φαίνεται να διακρίνεται κάτι μουσικά και αισθητικά καινούργιο που έχει το συγκρότημα να κομίσει, προδίδοντας έστω και ψήγματα κάποιας επιπλέον καλλιτεχνικής ωριμότητας.
