Δεν ξέρω... Ειλικρινά, δεν ξέρω. Τον έχω ακούσει τόσες φορές τον νέο δίσκο της Θεοδοσίας Τσάτσου κι ακόμα μου διαφεύγει το γιατί. Γιατί μια καλή τραγουδίστρια – που δεν είναι και καμιά χθεσινή, έτσι; – να βγάλει κάτι τέτοιο. Και γιατί να θελήσει να χρεωθεί αυτό στο όνομα «Θεοδοσία Τσάτσου-Babalou», που φιγουράρει στο εξώφυλλο και στη ράχη του cd. Πάντως δεν μπαίνω σ’ αυτό το παιχνίδι ονομάτων, είδατε, την έγραψα όπως την ξέρουμε. Αυτή τη Μπαμπαλού τέλος πάντων, που είναι απ’ αλλού, συγγνώμη, δεν τη γνωρίζω. Μετά διάβασα το δελτίο τύπου. Σας ορκίζομαι ότι πρόκειται για το μόνο δελτίο τύπου που πρόκειται να φυλάξω. Πέραν της πληροφορίας πως Τσάτσου και Μπαμπαλού είναι το ίδιο πρόσωπο, διάβασα τη λέξη «μπουζ-blues» (!!!) ως περιγραφή της μουσικής του cd και πληροφορήθηκα ότι «για πρώτη φορά» εντάσσεται ο ήχος του μπουζουκιού στη μελωδία. Ποια μελωδία μη τα ρωτάς, δεν διευκρινίζεται. Τώρα, θες να φταίει η κακή σύνταξη και να βγαίνουν λάθος συμπεράσματα; Ύστερα, διάβασα κάτι άλλες κριτικές. Και καλά, έχω συνηθίσει τους τυχάρπαστους «μουσικοκριτικούς», όσους βρίσκουν ως «πειραματικά» τα όσα δεν αντιλαμβάνονται ή πλανώνται πως αντιλαμβάνονται. Αλλά να γράψει ο Τρούσας τέτοιον διθύραμβο; Εκεί πια, παρέδωσα πνεύμα... Να με συγχωρεί η Τσάτσου, ο Τρούσας και το...μπουζ-blues ιδίωμα, μα κατά τη δική μου κρίση τούτο το άλμπουμ δεν έχει ειρμό, δεν διαθέτει κατεύθυνση, δεν πάει πουθενά. Μοιάζει με φάρσα. Μουσικά πότε βαράει κιθαριές α-λα-Jimmy Page με το έμπειρο μπουζούκι του Μανώλη Καραντίνη από δίπλα να ρίχνει...λαϊκές πενιές, πότε αφήνεται σε κάτι ξεθυμασμένα μπλουζοτζάζ αισθήματα, πότε το ρίχνει στις μπαλάντες. Το κακό ασφαλώς και δεν έγκειται στο ότι ο δίσκος δεν είναι ξεκάθαρα pop, rock, jazz ή λαϊκός – μακριά η καθαρολογία από μένα. Αλλά όλα αυτά δεν μου έδωσαν πουθενά την εντύπωση ότι προέκυψαν ως ένα συνειδητό μπέρδεμα, το οποίο αποσκοπεί σε κάποιο ανατρεπτικό αμάλγαμα (και όχι αμάγαλμα, κύριε συντάκτη του δελτίου). Συμβαίνουν ατάκτως και ακαλαισθήτως, βγάζοντας σε μελωδίες επίπεδες και αδιάφορες, ειδικά στις ας τις πω «λαϊκοροκάδικες» στιγμές. Οι στίχοι, όπως διαβάζω στο περιβόητο δελτίο, όχι μόνο βρίθουν συμβολισμών, μα περιέχουν και έντονα κοινωνικά μηνύματα: «Είμαι αλλού, είμαι απ’ αλλού, με λένε Μπαμπαλού» (“Babalou”)? «Ζούμε ανάμεσά τους, ελεύθερους μας άφησε ο Θεός κι η γη δούλο δεν έκανε κανένα» (“Ζούμε Ανάμεσά Τους”)? «τατουάζ κάτω απ’ το δέρμα φοράς, και Βούδας και Ζορμπάς, με την αγάπη μιλάς» (“Είσαι Το Τέλειο Παιδί”). Τώρα ένα από τα δύο συμβαίνει: ή το δικό μου επίπεδο είναι οικτρά χαμηλής στάθμης και έτσι κάτι δεν αντιλαμβάνομαι σωστά, ή τόσο τα παραπάνω, όσο και το σύνολο σχεδόν της στιχουργικής του δίσκου, βασίζεται σε λόγια ό,τι να ’ναι, που πότε ομοιάζουν αμπελοφιλοσοφιών και πότε με παζλ ασύνδετων νοημάτων. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, το Α Γαπήσου αποτελεί τον πιο αδύναμο δίσκο της Θεοδοσίας Τσάτσου, αφότου άφησε τους Μπλε για μια σόλο καριέρα: ένα δείγμα δουλειάς που δεν αντέχει σε κριτική, το οποίο κατάφερε να κάνει ακόμα και τον αμήχανο προκάτοχό του, Στη Λεωφόρο Της Εύας (2006), να μοιάζει συγκροτημένος. Χώρια δε τον κάκιστο τίτλο του. Φταίει μετά ο οποιοσδήποτε σκεφτεί τη γνωστή ομόηχη βρισιά; Τι σόι λογοπαίγνιο προσπαθεί να κάνει και τι είδους χιούμορ; Εκτιμώ πάντως ιδιαίτερα τα φωνητικά χρώματα της Τσάτσου και θα την επαινέσω για τις ερμηνείες της εδώ, καθότι σε μεγάλο βαθμό έχει ξεφορτωθεί τις ακαλαίσθητες υπερβολές του παρελθόντος. Ειδικά στο “Απόψε Δεν Θα Κοιμηθώ”, τη μόνη συμπαθητική στιγμή του Α Γαπήσου, ισορροπεί θαυμάσια μεταξύ μελαγχολίας και αυτοκριτικής, τονίζοντας όσο ακριβώς πρέπει τα διακριτικά εκείνα «αχ» του τραγουδιού. Ένα όμως τραγούδι, μερικές ζεστές ερμηνείες, άντε και η ενορχήστρωση του “Είμαστε Στο Peak” δεν φτουράνε όταν στην άλλη μεριά της ζυγαριάς βρίσκονται όλα τα παραπάνω. Δεν ξέρω ποιους ανθρώπους έχει γύρω της η Θεοδοσία Τσάτσου και τι συμβουλές της δίνουν για την καριέρα της. Η δική μου όμως συμβουλή (έτσι για να τιμήσω και το επίθετο) είναι να κάνει άμεσα στροφή 180 μοιρών. Γιατί τέτοιο κακό χάλι δεν της αξίζει.
