Ο Παντελής Θαλασσινός και η Μελίνα Κανά ανήκουν στους καλλιτέχνες εκείνους που με την πορεία και τη γενικότερη εδώ και χρόνια στάση τους έχουν προσφέρει σημαντικά στη μουσική, δίνοντας στη λέξη ποιότητα ουσιαστική διάσταση. Ο πρώτος ανήκει σε εκείνη τη γενιά τραγουδοποιών (Μάλαμας, Περίδης, Θ. Παπακωνσταντίνου) που ανανέωσε το έντεχνο τραγούδι στη δεκαετία του 1990, φέρνοντας μια νέα γενιά ακροατών εγγύτερα στη λαϊκή και πρωτίστως στην παραδοσιακή μουσική. Η δεύτερη αποτέλεσε μια από τις ιδανικότερες ερμηνεύτριες του παραπάνω ρεύματος. Τώρα βρίσκονται μαζί, για πρώτη φορά, προσπαθώντας να φέρουν κάτι από τον αέρα και την αισθητική εκείνης της εποχής στο σήμερα. Αυτό ακριβώς νομίζω όμως ότι προκύπτει ως το κυριότερο πρόβλημα του κοινού τους δίσκου. Το Μόνο Κόκκινο αποτελεί μια συνάντηση κορυφής για τη Μελίνα Κανά και τον Παντελή Θαλασσινό, η οποία μετατρέπεται όμως σε μνημόσυνο μιας εποχής και ενός είδους τραγουδοποιίας που φαίνεται να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι συνθέσεις του Θαλασσινού εγκλωβίζονται στους έντεχνους δρόμους που ο ίδιος έχει πια διανύσει πολλές φορές. Μελωδίες έτσι με παραδοσιακά στοιχεία και λαϊκές αναφορές πασχίζουν να αναδειχθούν μέσω πιο σύγχρονων ενορχηστρώσεων – παίρνοντας ακόμα και jazz ή blues κατευθύνσεις κάποιες φορές – σε όλες, όμως, τις περιπτώσεις λείπει τελικά το απογειωτικό στοιχείο το οποίο θα τις βοηθούσε να ξεπεράσουν το επίπεδο του μετρίως συμπαθητικού. Λείπει το συναίσθημα, η συγκίνηση, η έκπληξη, λείπει με λίγα λόγια εκείνη η έμπνευση που είχε παλαιότερα η μουσική του συνθέτη και κατάφερνε να αγγίξει τους ακροατές. Γι’ αυτό και ο λυρισμός, η ευαισθησία και οι εσωτερικές εντάσεις, οι οποίες αδιαμφισβήτητα αποτελούν στοιχεία των τραγουδιών του Μόνο Κόκκινο, φαντάζουν ως αυτοσκοπός, αναπόφευκτα φέρνοντας την ανία και την πλήξη στο όλο σύνολο. Το παραπάνω κλίμα μετριότητας ενισχύουν όμως και οι στίχοι του Θοδωρή Γκόνη, καθώς προκύπτουν γεμάτοι με ξεπερασμένα και χιλιοειπωμένα έντεχνα κλισέ: «Να μια βάρκα, μια βαρκούλα, να μαΐστρος τραμουντάνα, να μια διάτρητη καρδούλα, να κι δόλια μου η μάνα» (“Δυο Τρελοί Σ’ Ένα Καζάνι”), «Αχ, η ζήλια μου, η ζήλια κι η σελήνη μου, και το σπίρτο σου στα χείλι μανταρίνι μου, Αχ, η ζήλια μου, η ζήλια πορτοκάλι μου, χάνω το μυαλό μου χάνω το κεφάλι μου» (“Αχ, Η Ζήλια Μου”) είναι δύο από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα γραφής. Μόνο η ομότιτλη του δίσκου ηλεκτρισμένη μπαλάντα, το λαϊκών αποχρώσεων “Ούτε Μέση Ούτε Άκρη”, αλλά και το jazz/lounge “Στον Πόνο Υποταγή” με τους εξαιρετικούς στίχους του πρόσφατα χαμένου Ηλία Κατσούλη – του οποίου η στιχουργική συνεισφορά σε δύο ακόμα τραγούδια είναι αξιομνημόνευτη – καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον σκόπελο του κλισέ. Η Μελίνα Κανά, από την πλευρά της, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί ερμηνεύοντας με εκφραστικότητα και δύναμη τα τραγούδια. Μη λαμβάνοντας όμως βοήθεια από ένα υλικό το οποίο αρνείται να ξεφύγει από τα κατακτηθέντα, σχεδόν αναγκάζεται κι αυτή να επαναλάβει εαυτόν. Εάν η συνάντηση Κανά – Θαλασσινού είχε γίνει δεκαπέντε χρόνια πριν, ίσως τώρα να μιλούσαμε για έναν σπουδαίο έντεχνο δίσκο εκείνης της περιόδου. Σήμερα όμως το Μόνο Κόκκινο δεν μπορεί να ξεπεράσει την αίσθηση μιας γλυκιάς νοσταλγίας για μια εποχή με αρκετή σημαντική μουσική, συνυπεύθυνοι για την οποία στάθηκαν και οι δύο συντελεστές του εν λόγω άλμπουμ.
