Το ντεμπούτο άλμπουμ των Kay & The Schooldrivers, Πάμε Εκδρομή, προδίδει την εφηβική του ματιά από το εξώφυλλο κιόλας. Την επιβεβαιώνει κατόπιν με κάθε νότα και στίχο του και – εγγυημένα – θα προξενήσει αλλεργία σε όσους οι τρέλες των σχολικών εκδρομών, τα ερωτικά σκιρτήματα των λυκειόπαιδων και οι μνήμες «γαλαρίας» και αγοριών με μακριά μαλλιά φαίνονται ως πράγματα μακρινά και ως δείγματα μιας πρωτόλειας αντίληψης του κόσμου και του έρωτα. Συνάμα όμως πρόκειται για μια δουλειά που πραγματώνει σχεδόν υποδειγματικά όσους στόχους θέτουν οι δημιουργοί της. Για να γίνω μάλιστα και λίγο προβοκάτορας, το Πάμε Εκδρομή μπορεί να θέσει σε μεγάλη δοκιμασία όσους από το σινάφι των μουσικοκριτικών αδυνατούν να κατανοήσουν τον θεμέλιο λίθο αυτού που, υποτίθεται, κάνουν: τον ορισμό δηλαδή «καλό/κακό» και τη σχετική αξιολόγηση ως κάτι μη σχετιζόμενο (απαραίτητα) με το δίπολο «μου αρέσει/δεν μου αρέσει»... Ας επανέλθω όμως στο άλμπουμ. Οι Kay & The Schooldrivers φανερώνουν ποικίλες μα ευκολοδιάκριτες μουσικές αναφορές, αποτελώντας χαρακτηριστικά παραδείγματα της 20+ γενιάς, το αυτί της οποίας περνάει με μεγάλη ευκολία από το hard rock/heavy metal στα mainstream pop ρεφρέν, από το ελληνικό rock στην κεφάτη dub pop και από την R’n’B ρυθμολογία στα λαϊκά σουξέ. Παρότι όμως δεν δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις τα πατήματα του γκρουπ και παρότι η οπτική τους πάνω σε αυτά κάθε άλλο παρά ως εναλλακτική μπορεί να χαρακτηριστεί, το τελικό χαρμάνι είναι δικό τους: οι μελωδίες μαρτυρούν αφομοίωση επιρροών και τριβή με το αντικείμενο, ενώ τα παιξίματα μια καλά δεμένη μπάντα, με rock στίγμα και mainstream κατεύθυνση. Οι Kay & The Schooldrivers τραγουδούν επίσης ελληνικά, δεν έχουν όμως καμία σχέση με τα α-λα-Onirama συγκροτήματα που μας έχουν κατακλύσει στην τρέχουσα δεκαετία. Η γραφή τους αντικατοπτρίζει πολύ ειλικρινά και με όλη τη σχετική τρέλα – ίσως και αφέλεια – τον κόσμο μιας άγουρης μα γεμάτης όρεξης γενιάς, η οποία δεν χρειάστηκε να μάθει από κομπιούτερ και κινητά, μα τα βρήκε δεδομένα. Μια γενιά η οποία ζει στην πόλη, βρίσκεται στο sexual peak της και παίζει στα δάχτυλα τα κόλπα του facebook και του myspace, όπως και την greeklish αργκό. Θα την ήθελα, προσωπικά, να έχει και κάποιες ανησυχίες – όμως στο συγκεκριμένο άλμπουμ πάμε εκδρομή και αν φιλοσοφείς και στις εκδρομές, τότε δεν είσαι διανοούμενος, αλλά ξενέρωτος. Θα την ήθελα επίσης – πιο σοβαρή παρατήρηση εδώ – να μην ξεπέφτει σε δεύτερης διαλογής σεξουαλικά υπονοούμενα, από τα οποία ο δίσκος προκύπτει υπερφορτωμένος χωρίς λόγο: άλλο πράγμα η ωραία δοσμένη λαγνεία του “Κούνα Το Κορμί Σου” ή η έξοχα σκιαγράφηση ενός άγουρου ερωτισμού μπουρδουκλωμένου με μια hi-tech καθημερινότητα στο “Πώς Να Ησυχάσω” κι άλλο τα όσα, ακαλαίσθητα και με άλλοθι τον «χαβαλέ», ακούω στο “Πάμε Εκδρομή” και στο “Έλα Από Δω”. Ένα συγκρότημα ικανό να γράψει ένα τραγούδι τόσο καλό όσο το “Μέσα Στην Πόλη (Η Πόλη Του Κόσμου)” ή με την pop φλέβα που φανερώνουν επιλογές όπως τα “Φθινοπωρινέ Μου Φίλε” και “Φώναξέ Μου Μείνε”, δεν έχει νομίζω λόγο ή ανάγκη να καταφεύγει σε εκπτώσεις και ευκολίες του «μωράκι μου φευγάτο, να σου ’σκιζα το γάτο»... Δεν θα παραστήσω ότι ανήκω σε όσους η καθημερινότητά τους ορίζεται από τα όσα έξυπνα περιγράφουν οι Kay & The Schooldrivers στο Πάμε Εκδρομή – ο καταραμένος χρόνος με έχει απομακρύνει σημαντικά από κάτι τέτοιο. Δεν θα κάνω επίσης το σφάλμα να θεωρήσω ότι, εφόσον κάποιος περιγράφει κάτι καλά, κερδίζει αυτόματα δι’ αυτού και το credit του καλλιτεχνικά σημαντικού. Εδώ όμως έχουμε την περίπτωση ενός συγκροτήματος το οποίο θέτει έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο, να μελοποιήσει δηλαδή με μια δική του rock γλώσσα την πιο αλέγκρο και ανέμελη πλευρά της ζωής, όπως την εισπράττει σε ένα σύγχρονο αστικό τοπίο ένας έφηβος (ή έστω φοιτητής στα πρώτα έτη σπουδών), μάλλον προνομιούχος και δίχως ιδιαίτερες πνευματικές ανησυχίες. Τον στόχο αυτό οι Kay & The Schooldrivers τον επιτυγχάνουν, όπως είπα και παραπάνω, υποδειγματικά, αναδεικνυόμενοι σε ένα από τα λίγα νέα ελληνόφωνα συγκροτήματα τα οποία πείθουν για τη βιωματική τους σχέση με τα όσα τραγουδούν. Δεν ξέρω βέβαια με ποιον τρόπο μπορούν να εξελίξουν κάτι τέτοιο ή πώς μπορεί να ηχεί ένα επόμενο άλμπουμ. Μπορώ όμως να περιμένω και να αρκεστώ, για την ώρα, σε έναν δίσκο ο οποίος τους μπάζει στη δισκογραφία με το δεξί. Με χωρίζουν πολλά χρόνια από όταν έκανα κοπάνα επειδή δεν είχα ανοίξει βιβλίο και ποτέ δεν έζησα την εμπειρία του να «χτυπάς γκομενάκι» στο Hi-5. Αλλά οι Kay & The Schooldrivers έχουν κάτι να σας πουν για όλα αυτά, με μελωδίες που ποτέ δεν χάνουν τη δυναμικότητα και τον γκρούβι χαρακτήρα τους, αλλά και με έναν frontman ικανότατο να μετασχηματίζει στο μικρόφωνο όλη την ενέργεια την οποία εκλύει η μπάντα του.
