Δεν είναι και λίγο να σε αποκαλούν «Ο Έλληνας Billy Idol»... Έτσι έχουν βαφτίσει κάποιοι στη Γηραιά Αλβιώνα τον Κοσμά Λιβανό, επιβεβαιώνοντας τον σχετικό θόρυβο που δημιούργησαν εκεί οι Livan με το πρώτο τους άλμπουμ Dermocr(i)cy – όπου είχαν στο πλευρό τους τον David Kreffield των Sisters Of Mercy. Ιδιαίτερη περίπτωση ο Λιβανός: γιος μεταναστών στην Αγγλία, πέρασε μια μεγάλη περιπέτεια με αλκοόλ, ναρκωτικά και φυλακή, φτάνοντας στο απόλυτο μηδέν. Μετά όμως του ήρθε η επιφοίτηση και «αναστήθηκε» (πνευματικά), βρίσκοντας ως όχημα έκφρασης τη μουσική και στήνοντας τους Livan στο Λονδίνο. Με τόσα και τόσο έντονα προσωπικά βιώματα, είναι το πλέον αναμενόμενο να υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή έμπνευσης πίσω από τους Livan. Και φυσικά ο Λιβανός, ως γνήσιος ακόλουθος του εγωκεντρικού Idol, πράττει ακριβώς αυτό: τοποθετεί τον εαυτό του ως πρωταγωνιστή των τραγουδιών του. Στο εδώ δεύτερό τους λοιπόν άλμπουμ Happy Returns, οι Livan παίζουν με την ποζεριά της δεκαετίας του 1980, με τους glam rock ήχους, με το industrial των Nine Inch Nails, αλλά και με την electronica. Δεν παρουσιάζουν βέβαια κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Ίσα-ίσα, προσπαθούν να «κλέψουν» όσο περισσότερο γίνεται από τα ινδάλματά τους – και δεν ντρέπονται καθόλου για αυτό. Η φωνή του Λιβανού διαθέτει ιδιαιτερότητα, έχει δε την άνεση να μεταπηδά από δυναμικά και γρήγορα κομμάτια σε πιο αργούς, σχεδόν γοτθικούς, ήχους. Το “King Of The World” και το “Underground” άνετα θα μπορούσαν να είχαν τραγουδηθεί από τον Idol όταν γνώριζε τις μεγάλες δόξες του. Και αν το “King Of The World” έχει ένα γνώριμο ριφάκι, ναι, δίκιο έχετε, ακούτε sample από το “Λιωμένο Παγωτό”. Το δε “Shout” των Tears For Fears εμπλουτίζεται με βιομηχανικούς θορύβους και ακούγεται αγνώριστο. Αλλά εκεί όπου ο Λιβανός τα καταφέρνει μάλλον καλύτερα είναι στις πιο ήρεμες στιγμές, όπως π.χ. στο πρώτο single “Where I Bleed”, το οποίο φέρνει στο προσκήνιο τις επιρροές του από Depeche Mode. Όλα καλά λοιπόν για τον Κοσμά Λιβανό, που ξεπέρασε τους προσωπικούς του δαίμονες και έφτιαξε και ένα άλμπουμ που μάλλον θα ακουστεί. Δυστυχώς όμως, ως ακροατής, δύσκολα κατορθώνεις να ταυτιστείς με όσα ακούς στο Happy Returns. Όσο πάθος και αν διαθέτει η ερμηνεία του Λιβανού, όση δύναμη κι αν έχει βάλει στα τραγούδια η rhythm section των Livan, στο τέλος της ακρόασης φαντάζουν ψυχρά και απόμακρα. Οι δόσεις σκοταδιού και industrial μουσικής, όπως και οι παραπομπές στους Nine Inch Nails, δεν πείθουν, υπάρχουν δε σημεία όπου αναρωτιέσαι τι δουλειά έχουν σε ένα «πακέτο» με εμφανή στόχευση προς το mainstream και την εμπορική καταξίωση. Καταλήγουν έτσι μάλλον άλλοθι μιας τραγουδοποιΐας η οποία δεν αρθρώνει κάτι, πέραν καλοπαιγμένων αναφορών στις επιρροές του Λιβανού. Και αυτό αποτελεί μεγάλο μείον. Αν λοιπόν δείχνει τελικά κάτι το Happy Returns, είναι ότι οι Livan έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους μέχρι να αποδείξουν ότι είναι ικανοί για κάτι παραπάνω από μια επιτυχημένη αντιγραφή των συγκροτημάτων που λατρεύει ο ιθύνων νους τους.
