Αν έγραφα απλά ότι οι Breathless είναι ένα κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη που ασχολείται με το rockabilly, πιθανότατα θα ξεμπέρδευα χωρίς πολλές απώλειες: όσοι ενδιαφέρονται για μια μουσική μάλλον εδώ και χρόνια πεθαμένη θα το έψαχναν, οι υπόλοιποι θα προσπερνούσαν. Επειδή όμως: α) δεν πληρώνομαι για να τεμπελιάζω και β) η παραπάνω πρόταση μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις, ας το αναλύσω λίγο περισσότερο. Οι Johnny «Iron» (lead κιθάρα), Manos «Wild» (φωνή, ρυθμική κιθάρα), «Crazy» Chris (τύμπανα, στον δίσκο όμως παίχτηκαν από τον προκάτοχό του, «Muppet» Alex) και Adrianos «Rell» (μπάσο) αγαπούν το rockabilly σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν διστάζουν να ποζάρουν στο ένθετο με κουρέματα βγαλμένα κατευθείαν από τη δεκαετία του 1950. Μαζί με κάποιους ακόμα φίλους μουσικούς, ηχογράφησαν το παρόν ντεμπούτο, όπου περιέχονται 10 δικά τους τραγούδια, γραμμένα από τον «Wild», συν 2 διασκευές, στο “Twenty Flight Rock” των Fairchild-Cochran (τραγούδι-ορόσημο για τη ροκ μυθολογία, καθώς ήταν αυτό που εξασφάλισε στον νεαρό Paul McCartney μια θέση στους Quarrymen του John Lennon!) και στο “Who Slapped John?” των Vincent-Davis. Οι Breathless ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Δεν είναι απλώς καλοί μιμητές και σίγουρα δεν κάνουν απλά την πλάκα τους στο ...In Their Very First Take. Από τις ηχογραφήσεις αυτές αναδύεται αυτούσιο το κλίμα των παλιών δίσκων του rock ’n’ roll, ενώ το γκρουπ έχει οικιοποιηθεί ακόμα και το feel των μουσικών της εποχής. Υπάρχουν π.χ. διάσπαρτα λαθάκια στα σόλο της κιθάρας ή στα χτυπήματα των ντραμς και το παίξιμο βγαίνει γενικά «ακατέργαστο», λες και πράγματι έχουμε να κάνουμε με το πρώτο take του εκάστοτε κομματιού – ίσως μάλιστα να είναι πράγματι έτσι! Το slap-back echo είναι επίσης πανταχού παρόν, οι στίχοι ακολουθούν τη γνωστή θεματολογία του είδους (κορίτσια, μπριγιαντίνη, καυγάδες, πάλι κορίτσια) και τα χορωδιακά φωνητικά συμπληρώνουν το ηχητικό παζλ. Οι συνθέσεις των Breathless στέκονται γενικά σε αρκετά καλό επίπεδο, με το εναρκτήριο “Rockabilly Walls” να ξεχωρίζει λόγω των αναφορών στην ιστορία και στους ήρωες του rockabilly και neo-rockabilly κινήματος. Λοιπόν, ομολογώ ότι πέρασα καλά με τους Breathless, ακούγοντας το ...In Their Very First Take. Και νομίζω ότι, αν έσκαγε από τα ηχεία σε κάποιο πάρτυ, λίγοι θα ήταν όσοι θα διαμαρτύρονταν. Αυτό που με εμποδίζει να το συστήσω ανεπιφύλακτα είναι όμως το γεγονός ότι δεν παύει να αποτελεί πόνημα ενός συγκροτήματος το οποίο προφανώς δεν ενδιαφέρεται να πάει κάπου παρακάτω από εδώ. Δικαίωμά τους είναι βέβαια και πιθανότατα είναι αρκετοί όσοι ήδη τούς ακολουθούν. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τον εαυτό μου...
