Αν μη τι άλλο τον MC Yinka δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις για ένα πράγμα: ότι κάθεται στα αυγά του! Με συμμετοχές σε δουλειές σχημάτων τόσο διαφορετικών μεταξύ τους, είναι αδύνατο να μην του αναγνωρίσεις ότι πρόκειται για έναν από τους πιο δραστήριους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια. Και δεν μιλάω τόσο για τους Παράγοντες ή τη συμμετοχή του σε κομμάτια των Αντίξοων Παραγωγών – που, ως επί το πλείστον, κινούνται στον χώρο του αμιγώς hip hop ήχου – όσο για τη συνεργασία του με τον Φίλιππο Πλιάτσικα (η οποία του πρόσφερε και αναγνωρισιμότητα) και για τη δραστηριοποίησή του στο IDM πρότζεκτ Let Us Free (ελπίζω να μην κάνω λάθος εδώ, γιατί είναι white label το αντίτυπο που έχω). Θα ήταν μάλιστα εύκολο να συνέχιζα να αραδιάζω ονόματα, αλλά θα ξέφευγα έτσι από το θέμα, την κριτική του πρώτου δηλαδή προσωπικού του άλμπουμ με τον τίτλο Αλάνα. Εύκολα παρατηρείς, καθώς ακροάζεσαι τον δίσκο, την πολυσυλλεκτικότητά του ως προς τις μουσικές κατευθύνσεις που επιλέγει ο MC Yinka, ο οποίος διάλεξε να συμπεριλάβει εδώ ήχους από το hip hop, τη soul, το funk και το dub. Όλο, με λίγα λόγια, το φάσμα αυτού που αποκαλούμε «μαύρη» μουσική, συνοδεία ανθρώπων οι οποίοι, αν μη τι άλλο, το κατέχουν το αντικείμενο – σαν τον Diveno, τον Loopa ή τον Yosebu. Στιχουργικά πάλι ο MC Yinka ασχολείται στην Αλάνα με θέματα κοινωνικού προβληματισμού, καυτηριάζοντας την σύγχρονη ελληνική κοινωνία σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Στο “Χαιρετισμός” και στο “Το Κέρμα”, για παράδειγμα, αναφέρει τις εμπειρίες του όντας ένας σκουρόχρωμος νέος στην Αθήνα του 21ου αιώνα με απολαυστικούς μεν, προβληματισμένους δε, στίχους. Στο “Επαναστατικό Ταξίδι” από την άλλη, αρχίζει ένα δαιδαλώδες name dropping, εξιστορώντας τη φανταστική συνεύρεσή του με μεγάλους μουσικούς αλλά και σημαντικές προσωπικότητες των τελευταίων δεκαετιών γενικότερα. Στο “Άφρικα” τέλος καταπιάνεται με τη «μαύρη» ήπειρο και όσα πάνδεινα αυτή έχει τραβήξει στο πέρας των αιώνων. Συνολικά όπου και αν κοιτάξεις εδώ μέσα θα συναντήσεις τραγούδια τα οποία όχι μόνο ηχούν ωραία αλλά το κυριότερο, έχουν και πράγματα να μεταδώσουν – δοσμένα με πραγματικά ευχάριστο, έως και απολαυστικό τρόπο.Για να είμαι ειλικρινής, όταν πρωτοάκουσα την Αλάνα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Ακρόαση την ακρόαση όμως γινόταν όλο και πιό ξεκάθαρο γιατί είχε συμβεί αυτό: είχα ακούσει τον δίσκο γρήγορα, «στο πόδι» που λέμε, χρησιμοποιώντας τον ως ηχητικό χαλί σε κάποια καθημερινή μου δραστηριότητα. Αλλά η Αλάνα είναι δίσκος στον οποίον οφείλεις να αφοσιωθείς ώστε να τον καταλάβεις, ειδάλλως αδικείς όχι μόνο τον MC Yinka, μα και τον ίδιο τον εαυτό σου.
