Πριν μιλήσει κανείς για τις ψηφίδες χρόνου της Δήμητρας Γαλάνη – τη νέα της δηλαδή δισκογραφική δουλειά που αποτελείται από διασκευές παλαιότερων (γνωστών και πιο άγνωστων) τραγουδιών της από την αφρόκρεμα της σύγχρονης ελληνικής αλτερνατίβας και electronica – δεν μπορεί παρά να μην σταθεί σε δυο-τρεις διαπιστώσεις. Οι οποίες, όσο ίσως αυτονόητες και αν είναι, χρειάζεται νομίζω να αναφέρονται για καλλιτέχνες τέτοιου μεγέθους, ειδικά σε μια εποχή ευτέλειας και ευκολίας και ειδικά όταν η ίδια η Γαλάνη μας τις υπενθυμίζει με κάθε βήμα της. Το ότι πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες, το ότι έχει κερδίσει με το σπαθί της τον τίτλο της αξιόλογης συνθέτριας, το ότι διαθέτει ένα ανεξάντλητο ρεπερτόριο, γεμάτο από τις γοητευτικές αντιφάσεις πολλών ειδών μουσικής, είναι πράγματα λίγο-πολύ γνωστά και της τα αναγνωρίζουν σχεδόν όλοι. Εκεί που θέλω να σταθώ περισσότερο είναι στο γεγονός ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές – όταν οι σημαντικότεροι Έλληνες ερμηνευτές κατέφυγαν και καταφεύγουν ακόμα στην εύκολη λύση μιας συγκυριακής πολυσυλλεκτικότητας, με κίνητρο το δέλεαρ της εμπορικής επιτυχίας – η Γαλάνη επιμένει σε μια λογική concept album. Τα οποία, ακόμα και αν δεν είναι το ίδιο πετυχημένα κάθε φορά, έχουν τουλάχιστον άποψη και λόγο ύπαρξης. Παράλληλα, δεν διστάζει ποτέ να ψάχνεται και να δοκιμάζεται σε νέα είδη μουσικής, κάτι που τη φέρνει πολύ πιο μπροστά όχι μόνο από τους συνομήλικούς της, αλλά και από πολλούς νεότερους καλλιτέχνες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το νέο της πόνημα, ένα απόλυτα πετυχημένο και σε σημεία συναρπαστικό πείραμα. Θα ξεκινήσω από τα κομμάτια του Πίξελ που ευτύχησαν να γνωρίσουν διασκευές μέσα από τις οποίες, ενώ διατηρούν την πρωτόλεια ουσία τους, αποδομούνται πλήρως εξωτερικά, ανάγονται σε μια νέα διάσταση και αποκτούν έτσι μια νέα, διφυή πια, υπόσταση. Δικαιολογούν δηλαδή απόλυτα τον όρο «διασκευή». Πρώτη και καλύτερη αναδεικνύεται η ευρηματική, σκοτεινή, απόκοσμη minimal house ματιά της Όλγας Κουκλάκη στο πασίγνωστο “Δεν Είσαι Εδώ”. Από κοντά και η εξίσου ευφυής και ατμοσφαιρική drum ‘n’ bass προσέγγιση από τον Yosebu στο “Και Σ’ Αγαπώ”, αλλά και η χαριτωμένη, synth-pop πνοή των Marsheaux στο κλασικό “Ζω”. Δικαιωματικά η ηλεκτρονική μουσική υπερισχύει στο σύνολο, καθώς και ο Dimi Phaze με τη σειρά του δίνει μια εντυπωσιακά εξωστρεφή, ηλιόλουστη χορευτική εκδοχή του “Σ’ Αγαπώ Μπορεί”, ενώ τις ηλεκτρονικές ψηφίδες συμπληρώνει το γνωστό και αγαπημένο “Δίψα” – από τη συνεργασία της Γαλάνη με τον Κωνσταντίνο Βήτα, μερικά χρόνια πριν. Θετικές και οι εντυπώσεις που αφήνουν οι Cyanna και οι Freedom Of Speech με διασκευές σε δύο πιο άγνωστα τραγούδια. Οι πρώτοι με τις δυνατές alternative κιθάρες τους δίνουν μια νέα δυναμική στην ούτως ή άλλως rock αισθητική του “Τίποτα” (από το άλμπουμ Παλίρροια), ενώ οι Freedom Of Speech με την υπολογισμένη και μετρημένη hip hop ένεση στο “Μη Πάμε Απόψε Πουθενά” (από το Κανονικά) επιτείνουν την urban αισθητική των στίχων, συνδυάζοντας άψογα το ραπάρισμα με την αρχική μελωδία. Παρών δηλώνουν στην παρέα και οι Matisse με το “Gus”, που πρωτοακούσαμε στο άλμπουμ τους Toys Up δύο χρόνια πριν – την ευαίσθητη δηλαδή και ξεχωριστή προσέγγισή τους στο παλιό, λατρεμένο, “Μη Μου Μιλάς Για Αγάπη”. Διακριτικά, αλλά άκρως ενδιαφέροντα, και τα «πειράγματα» στην γνωστή από το Ντάμα Κούπα ελληνική εκδοχή του “Querer” από τους Bajofondo – που επιβεβαιώνει και την καλή καλλιτεχνική σχέση της Γαλάνη με τον Gustavo Santaolalla – ενώ ήδη γνωστή και η latin εκδοχή του τραγουδιού “Χειροκρότημα” με τη φωνή της Αθηνάς Ρούτση στους πορτογαλικούς και βραζιλιάνικους στίχους σε σημεία – και σε σημεία με την ίδια τη Γαλάνη να ξαναθυμίζει τους αναλλοίωτους, γνωστούς, στίχους της Νικολακοπούλου, υπό την επίβλεψη του Ηλία Κατελάνου, ο οποίος στάθηκε υπεύθυνος για το αναπάντεχο αυτό remix. Οι ethnic ψηφίδες δεν καταφέρνουν όμως να βρουν σε κάθε περίπτωση τη θέση τους, καθώς οι Imam Baildi έχω την εντύπωση ότι δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Και δεν είναι μόνο η εξυπναδίστικη, ομολογουμένως πιασάρικη, αισθητική γηπέδου που έχουν δώσει στα “Χάρτινα”, είναι κυρίως το γεγονός ότι δεν προσφέρουν τίποτα διαφορετικό στο τραγούδι, σε σχέση με τη μορφή που το γνωρίσαμε. Διεκπεραιωτική επίσης και η προσέγγιση του Χρυσόστομου Μουράτογλου στα “Συρτάρια”, πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό η πολύ πιο ενδιαφέρουσα διασκευή στο ίδιο κομμάτι από το live άλμπουμ της Γαλάνη με την Τσανακλίδου, ενώ και τα “Στερεότυπα” δύσκολα τραβάνε το ενδιαφέρον. Για το τέλος, αφήνω δύο ευχάριστες εκπλήξεις. Στη μια περίπτωση η ίδια η Γαλάνη αντιστρέφει τους όρους του Πίξελ, αλλάζει τους ρόλους, και διασκευάζει το “Δεν Είμαι Από Δω” του Πάυλου Παυλίδη σε μια ακόμα πιο ταξιδιάρικη και φευγάτη, ακουστική αυτή τη φορά, εκδοχή. Στην άλλη, έχουμε το μοναδικό νέο δείγμα που υπάρχει στο άλμπουμ – και είναι εξαιρετικό: Ο Βασιλικός των Raining Pleasure συναντάει τη Γαλάνη και μαζί προσπαθούν να λύσουν ένα “Αίνιγμα”, χαρίζοντας μας στη διαδρομή ένα πανέμορφο pop κομμάτι, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Όσον αφορά στην ερμηνεία της Γαλάνη δεν θα επεκταθώ πολύ – θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο για τα συναισθήματα και τη συγκίνηση που μεταδίδει αυτή η φωνή, πέρα φυσικά από την τεχνική αρτιότητα και την ωριμότητά της. Περιορίζομαι απλά σε μια μόνο παρατήρηση: αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις τραγουδιστριών που μπορούν να περνάνε από το ένα είδος στο άλλο με τέτοια χαρακτηριστική άνεση, διατηρώντας ταυτόχρονα μια αναγνωρίσιμη ερμηνευτική ταυτότητα. Αυτό που αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς για το Πίξελ είναι ότι όλοι, ή πιο σωστά σχεδόν όλοι, οι συμμετέχοντες διάλεξαν να διασκευάσουν το τραγούδι που θα τους ταίριαζε περισσότερο και με το οποίο θα είχαν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Υπολογισμένο ή τυχαίο, σημασία έχει ότι είναι απόλυτα πετυχημένο. Γι’ αυτό και η Δήμητρα Γαλάνη, με το μικρό αδερφάκι του Μετά- ανά χείρας, αποχαιρετάει με τον καλύτερο τρόπο τη δεκαετία, κάνοντάς μας να αδημονούμε ακόμα περισσότερο για τη συνέχεια.
