Το London Sessions είναι ένας δίσκος «έκπληξη» για τα δεδομένα των ελληνικών hip hop κυκλοφοριών. Γιατί δεν συναντά κανείς παιδιά (Ελληνόπουλα) του εξωτερικού να τολμούν να γράψουν πάνω σε hip hop φόρμες και να το δισκογραφούν. Oι Delirium Framboise είναι δυο αδέρφια από Βρυξέλλες (Νίκος και Μάνος Νυχάς) που, όπως πληροφορούμαι από το δελτίο τύπου, τώρα ζουν πια μόνιμα στο Λονδίνο. Το London Sessions δεν είναι κακός δίσκος. Πρόκειται όμως για ένα άλμπουμ προβληματικό, εξαιτίας, θαρρώ, της πολύ πρωτόλειας υφής του. Το τεχνικό επίπεδο των raps ακούγεται σχετικά χαμηλό και, σε πολλές περιπτώσεις, ρυθμικά εκτός μέτρου. Ακόμα, η χρήση της ελληνικής (υπάρχουν και γαλλικοί στίχοι, οι οποίοι σαφώς υπερέχουν) δείχνει να πάσχει από όλους τους νεολογισμούς των Ελλήνων του εξωτερικού… Μουσικά ωστόσο υπάρχει ενδιαφέρον, με τις συνθέσεις να κυμαίνονται σε reggae ρυθμούς και τη funky αισθητική να βρίσκεται διάχυτη παντού – αν και στο σύνολο δεν φανερώνεται κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Αυτό που ξεχωρίζει στο δίδυμο των Delirium Framboise είναι ο αυθορμητισμός. Δεν ξέρω αν σχετίζεται με την έκθεσή τους στο πολυπολιτισμικό περιβάλλον μιας κοινωνίας όπως αυτή των Βρυξελλών, αλλά οι προθέσεις του group «μυρίζουν» αγνότητα… Ό,τι απουσιάζει δηλαδή από τους συντοπίτες τους rappers εδώ στην Ελλάδα. Το δίδυμο δεν παλεύει επίσης να σε πείσει για κάποιο συγκεκριμένο στυλ, απλά προσπαθεί, μέσω του hip hop, να εκφραστεί. Και το πετυχαίνει μερικώς, αλλά το τελικό μουσικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί πλήρως. Στίχοι για την απλή καθημερινότητα, σκέψεις και ανησυχίες και η διάθεση των Rastafarians συνυπάρχουν στο London Sessions. Σε ένα κομμάτι συναντά μάλιστα κανείς και την Ελένη Δήμου με τους Locomondo, οι οποίοι μόνο κύρος πρσφέρουν στο εγχείρημα των παιδιών… Όμως τελικά πρόκειται ακριβώς περί εγχειρήματος, παρά για ένα ολοκληρωμένο δισκογραφικό βήμα. Η πρωτόλεια αίσθηση κυριαρχεί, όπως είπα και πιο πάνω, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι του London Sessions και τόσο το rap όσο και οι μουσικές παραγωγές απέχουν πολύ από το να συγκριθούν με τον τρέχοντα πήχη του ελληνόφωνου hip hop. Πάντως λίγο ενδιαφέρον υπάρχει, και με δεδομένο το ότι πρόκειται για την πρώτη δισκογραφική απόπειρα του group, ίσως στο μέλλον τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο. Οι καλές προθέσεις, η αμεσότητα και η «εντιμότητα» είναι πάντως εμφανείς. Δυστυχώς όμως το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί.
