Δεν ξέρω πόσοι εγχώριοι καλλιτέχνες έχουν την ικανότητα, μεταπηδώντας από ένα μουσικό είδος σε ένα άλλο, να καταλήγουν σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Θέλει ιδιαίτερες ικανότητες, γνώση, υπομονή και γενικά χρειάζεται να διαθέτεις ένα είδος χαμαιλεοντισμού που θα σε βοηθήσει να προσαρμόσεις εύκολα το προσωπικό σου ύφος. Η Άντα Πίτσου διαθέτει όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα έχει μία εμμονή να αναζητά νέους ήχους. Αν ανατρέξει κανείς στη μέχρι τώρα δισκογραφική της παρουσία, θα διαπιστώσει ότι είναι μια δημιουργός με ένα ευρύ φάσμα επιρροών και ένα ακόμα ευρύτερο φάσμα μουσικών πειραματισμών. Οι μέχρι τώρα δισκογραφικές της καταθέσεις κινούνταν στο πλαίσιο ενός ενδιαφέροντος ψαξίματος, που άλλες φορές άγγιζε την electronica και το trip hop και άλλες φορές την jazz και τα blues. Με το τελευταίο της cd, Στριμάδι, η Πίτσου πειραματίζεται για ακόμη μία φορά, εισχωρώντας στα μονοπάτια της νεορεμπέτικης μουσικής. Με τον ήχο του μπαγλαμά (τον οποίον παίζει η ίδια) και με εκείνον του μπουζουκιού του βιρτουόζου Μανώλη Πάππου προσπαθεί να φτιάξει σύγχρονα τραγούδια ρεμπέτικης αισθητικής. Δεν τα καταφέρνει άσχημα. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι σε πείθει ότι αυτό που ακούς πατάει με σεβασμό στο ρεμπέτικο, αποφεύγοντας ατοπήματα ξερού μιμητισμού. Οι ηλεκτρικές κιθάρες του Vojislav Ivavovich και το μπάσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου έρχονται να διαταράξουν το ομοιογενές αποτέλεσμα και να μπασταρδέψουν τον ήχο, φέρνοντας στο νου την προ δεκαετίας προσπάθεια του Θοδωρή Μανίκα να συνδυάσει τις ηλεκτρικές κιθάρες των 667 με τη λαϊκή φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη. Τα λαϊκά τραγούδια αυτά, πέραν του ηχητικού περιβάλλοντος που θέλουν να προσεγγίσουν, βγάζουν και μια λυρικότητα. Νομίζω ότι αυτή έχει να κάνει κατά βάση με το ηχόχρωμα της φωνής της Πίτσου, αλλά ακόμα περισσότερο με την ερμηνευτική της προσέγγιση. Κουβαλά ακόμα μαζί της αυτή την εξεζητημένη ερμηνεία από τους παλαιότερους δίσκους της, οι οποίοι θύμιζαν κάτι από Λένα Πλάτωνος (προσέξτε το κομμάτι “Βασιλική”). Η ερμηνεία της πάντως ισορροπεί μεταξύ μιας μινιμαλιστικής διάθεσης και ιδιαίτερων ερμηνευτικών ακροβατισμών. Οι στίχοι της είναι απλοί, κατανοητοί με λαϊκό έρεισμα. Ουσιαστικά το κομμάτι της στιχουργικής είναι κι αυτό όπου προσεγγίζεται με μεγαλύτερη επιτυχία η ρεμπέτικη νοοτροπία. Η Πίτσου καταφέρνει να αποδώσει τη ντάγκλα και τους προβληματισμούς ενός ρεμπέτη συνδυάζοντας παράλληλα τη σύγχρονη οπτική. Τα τραγούδια της έτσι επουδενί δεν αγγίζουν μια φολκλόρ ή μιμητική διάθεση. Αντίθετα, δημιουργούν δομημένες εικόνες και στέρεες διαθέσεις. Το Στριμάδι είναι ίσως ο πιο συμβατικός δίσκος της στη μέχρι τώρα πορεία της – με την έννοια ότι προσεγγίζει ένα είδος το οποίο, λίγο ή πολύ, οι περισσότεροι το έχουμε αφουγκραστεί. Είναι όμως και αυτός ταυτόχρονα που παρεκκλίνει ακόμα περισσότερο από τα μουσικά μονοπάτια στα οποία θα υπέθετες ότι θα μπορούσε να κινηθεί η δημιουργός. Υ.Γ.: Αν κάποιος αγοράσει το cd ορμώμενος μόνο και μόνο από το εξώφυλλο του, τότε σίγουρα θα βρεθεί προ εκπλήξεων…
