Electrozali ονόμασε την τρίτη του δουλειά ο Biomass και φαίνεται ότι της ταιριάζει απόλυτα. Γιατί ως δομικό υλικό για την πειραγμένη electronica του χρησιμοποιείται εδώ μια περίεργη χημική αντίδραση, με την ένωση μεταξύ κρητικής λύρας (βλέπε πεντοζάλη) σε ρόλο οξέως και πολλών μπάσων συχνοτήτων σε ρόλο αντιοξέως. Προσπάθεια άντλησης επιρροών και μουσικών σκέψεων από την παράδοση και τη σύγχρονη μουσική έκφραση; Ή προσπάθεια ενοποίησης στοιχείων τόσο από τη Δύση (electronica) όσο και από την Ανατολή (κρητική λύρα); Όπως και να το δείτε, το εγχείρημα του Biomass αντικατοπτρίζει έναν σχετικά υψηλό βαθμό καλλιτεχνικής πρόκλησης για τον ίδιο – και ένα επίσης υψηλού βαθμού ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους από εμάς. Το εγχείρημα του Electrozali ο Biomass προσπαθεί να το φέρει σε πέρας με την αγαπημένη του τεχνική του sampling. Μια τεχνική βέβαια που ήδη πάρα πολλοί έχουν αποδείξει ακράδαντα ότι δεν μένει μόνο στον υποτιμητικό – κάποιες φορές – τίτλο της τεχνικής, αλλά μπορεί να προάγεται σε αυτόν της τέχνης. Πράγματι ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα samples του ο Biomass, αλλά και το πώς τα αναμιγνύει με τις υπόλοιπες συνθετικές του ιδέες, είναι κατά σημεία ιδιοφυής, διατηρώντας στη μεγαλύτερη διάρκεια του δίσκου τον διάλογο μεταξύ του προαναφερθέντος διπόλου. Η επιτυχία δεν έχει βέβαια να κάνει μόνο με την επιλογή των samples και την προσθήκη υγρών και υπόκωφων μπάσων ή βαθιών beats, αλλά και με το παιχνίδι που παίζει ο Biomass με τις συχνότητες – αντισταθμίζοντας, υπό μια έννοια, τις αρκετά χαμηλές με τις αρκετά υψηλές (χαρακτηριστικό του παιχνιδιού αυτού ίσως είναι το “Esilio 99”) και δίνοντας παράλληλα τον απαραίτητο χώρο ώστε όλες να «αναπνεύσουν» με άνεση. Οι πρίμες δε συχνότητες δεν προέρχονται αναγκαστικά από τις λύρες (στα επιλεγμένα samples υπάρχει και η λύρα του Ψαραντώνη), οι οποίες πολλές φορές μεταχειρίζονται ως φόντο (με λειασμένες τις οξείς επιφάνειές τους), ώστε να επελάσουν άλλοι ήχοι, διαπερνώντας απευθείας το ακουστικό μας τύμπανο. Το Electrozali προκύπτει ως ένας δίσκος όπου μπορεί κανείς να βρει αρκετά στοιχεία που, αν μη τι άλλο, κεντρίζουν τη μουσική περιέργεια – και θα μπορούσε να ειπωθεί ότι πάει όσο βαθιά είναι διατεθειμένος ο ακροατής του να ψάξει. Αν και ισχύει κι εδώ η κλασική ρήση ότι απαιτούνται προσεκτικές, ολοκληρωμένες και όχι αποσπασματικές και γρήγορες ακροάσεις. Εάν, τέλος πάντων, έχετε μόνο 15 λεπτά να διαθέσετε από τον πολύτιμο χρόνο σας, ακούστε τουλάχιστον τα εξαιρετικά “Altamura”, “Esilio 99” και “Electrozali” – και είμαι σίγουρος ότι θα σας κάνουν να βρείτε και τα υπόλοιπα 25 (περίπου) τα οποία απαιτούνται για να ολοκληρώσετε μια ακρόαση. Δεν κυκλοφορούν άλλωστε συχνά στην ταπεινή μας χώρα δίσκοι όπου το χειρότερο τραγούδι είναι απλά ενδιαφέρον! Αν και μπορεί κανείς να μιλήσει για ένα-δύο ψεγάδια – όπως για παράδειγμα ότι η εκτέλεση των ρυθμών (beats) του Biomass διαθέτει μια απλή δομή και εν πολλοίς επαναλαμβανόμενη νοοτροπία – ακόμα κι έτσι το Electrozali καταφέρνει με ευκολία να μαγνητίσει το κεφάλι σου και να το κάνει να κουνιέται πέρα-δώθε, ακολουθώντας την περιοδικότητα των beats. Τα beats βοηθάνε με άλλα λόγια τα μέγιστα ώστε να μεταδοθεί στον ακροατή το groove της μουσικής, αυτό το «essence» που λένε οι Εγγλέζοι, εννοώντας την ψυχή, την οντότητα, το, όποιο τέλος πάντων, απόσταγμα της ίδιας της ύπαρξής της.
