Εκκινώ, εν γνώσει μου, με (τουλάχιστον) εκνευριστικό κλισέ, τονίζοντας προηγουμένως πως στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτά τα άμοιρα οφείλουν την ύπαρξή τους σε αρχικώς εύστοχες παρατηρήσεις – το τι συμβαίνει παρελθόντος του χρόνου είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα: σε έναν ιδανικό κόσμο, λοιπόν, δεν θα χρειαζόταν να σπαταλήσω λέξη για το ποιος είναι ο Φλώρος Φλωρίδης. Σε έναν παλιό κόσμο θα έπρεπε να παραθέσω ένα κατεβατό πληροφορίας, αλλά στον τεχνολογικό μας κόσμο η δουλειά γίνεται ως εξής: http://www.florosfloridis.com/bio.html και πάμε ευθύς παρακάτω. Όπου παρακάτω, το παρόν – σχετικά νεότευκτο – τρίο, φέρων αγγλοσαξωνικό όνομα με σαφή την ελληνική αναφορά ως πρόθεμα και χαλαρό ταυτόχρονα σημείο αναφοράς. Με τα ίσα μέρη του να αποτελούνται απ’ τον Φλωρίδη (σαξόφωνο, κλαρινέτο), τον Αντώνη Ανισέγκο (πιάνο) και τον Γιώργο Δημητριάδη (ντραμς), όλοι τους χρόνιοι αναζητητές αυτού που ονομάζουμε αυτοσχεδιασμός μέσω ευρύτερων jazz δρόμων. Και ηχητικό παράγωγο, σε μορφή άλμπουμ, δώδεκα επιτόπιους αυτοσχεδιασμούς βαφτισμένους από παραδοσιακά πιάτα της Μακεδονίας – εκτός αν η κρίση μου για τις ρίζες των λέξεων αποδειχθεί εντελώς άκυρη – υπό τη σκέπη της γερμανικής Jazzwerkstatt. Για τη συνεννόηση του πράγματος μάλλον θα πρέπει να στραφούμε στο όρο free jazz ώστε να περιγράψουμε, έστω γενικόλογα, το Sweet, Sour, Sharp & Soft. Αν και οι καθαρολόγοι απ’ την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού blues αίσθηση να ενοποιεί θα ψάχνουν και blues αίσθηση δεν θα βρίσκουν ούτε για δείγμα – προφανώς και δεν φιλοδοξώ να λύσω τη διαμάχη περί του ορισμού της jazz. Πράγματι, πάντως, αν αναζητάτε άτεγκτα μαύρο γκρουβάρισμα πάρτε το αλλιώς το τιμόνι – στραφείτε αλλού εν ολίγοις – όπως, επίσης, μην αναμένετε και καμία απ’ τις ακαδημαϊκίζουσες αναπτύξεις της εξευρωπαϊσμένης jazz. Αυτό που θα ανακαλύψετε εν τέλει είναι μια αρκετά ιδιαίτερη έκφανση του είδους υφασμένη σε πραγματικό χρόνο, γύρω από κορυφώσεις τεστοστερόνης, αλλά και τρυφεράδα, παιξίματα στα άκρα, εύθραυστες ισορροπίες και ακανόνιστες συμπράξεις στα χνάρια των ζωντανών οργανισμών – σαν άνδρας βαθειά Βαλκάνιος στην ψυχή, με διεθνιστικές τάσεις και αποδεδειγμένη γνώση του αντικειμένου. Κι επειδή είπα άνδρας, μοιάζει πραγματικά γοητευτικό να ακούς τρεις τέτοιους, έστω για λίγο να κοιτούν στα μάτια το θηρίο της σχεδόν απόλυτης ελευθερίας μέσω της μουσικής τους, ακόμα κι αν προσωπικά διατηρείς τις όποιες αμφιβολίες σου για το κατά πόσο το γεγονός ξεφεύγει απ’ τα στενά όρια της προσωπικής τους υπόθεσης.
