Μουσική παραπέμπουσα σε βόλτες στα στενοσόκακα της πόλης μια καλοκαιρινή μέρα γεμάτη φως και ζέστη, με το βλέμμα σου να φιλτράρει τα ίδια αστικά τοπία που τώρα μοιάζουν λιγότερο θαμπά, λιγότερο βουερά και περισσότερο δικά σου. Ένα ρετρό σκηνικό δρόμου, σκηνικό μιας ταινίας μικρού μήκους που αποτυπώνει μια μέρα σε μια πόλη η οποία φαίνεται έρημη, σχεδόν νεκρή. Μουσική που κουβαλάει μια θλίψη, σαν την ανάμνηση της θλίψης για την απουσία ενός φίλου ο οποίος έπρεπε να παίζει κι αυτός μαζί με τη μπάντα, αλλά δεν βρίσκεται πια εδώ. Η μουσική αυτή, που θα μπορούσε να αποτελεί το soundtrack μερικών τέτοιων καθημερινών στιγμών είναι η μουσική του εγχώριου group Burgundy Grapes. Ο φίλος που λείπει λέγεται Αλέξης Παπαιωάννου και ήταν ιδρυτικό μέλος της μπάντας – από το 1994 – μαζί με τον Αλέξανδρο Μιαούλη και τον Γιώργο Κολυβά. Το 2005 οι δυο τελευταίοι αφιέρωσαν το ομώνυμο ντεμπούτο των Burgundy Grapes στον εκλιπόντα φίλο, ενώ φέτος – έχοντας στα σκαριά έναν ακόμα δίσκο – κυκλοφορούν σε περιορισμένη έκδοση κι αυτό εδώ το EP. Lagero, ή αλλιώς νοσταλγία και μελαγχολία σε πέντε οργανικά κομμάτια, με πολλή εσωστρέφεια, χαμηλούς τόνους και ακουστικές indie/folk κιθάρες. Ο ήλιος δύει στην κοιλάδα του θανάτου, ο Clint Eastwood μασάει αγέρωχα το μισοσβημένο πούρο του, η slide κιθάρα ακολουθεί τη σκόνη που αφήνει πίσω του κάποιος καβαλάρης. Αλλαγή σκηνικού κι ο ήλιος κρύβεται τώρα πίσω από τα κτίρια της οδού Αιόλου, οι μελωδικοί δαχτυλισμοί της κλασικής κιθάρας σβήνουν μαζί με το φως, κάποιος (ο Γιώργος Τσιατσιούλης) παίζει ακορντεόν. Σε ένα τρίτο πλάνο ο ήλιος καίει στην Παταγονία και, καθώς ένα αργό tango σε παρασύρει, αντανακλά πάνω στις μαύρες επιφάνειες των γυαλιών σου ενώ ο ήχος από τη φυσαρμόνικα σού φέρνει στο μυαλό εικόνες που νόμιζες ότι έχεις πια ξεχάσει. Αντανακλάσεις από παρελθούσες στιγμές. Οι Burgundy Grapes με τον δεμένο ήχο τους ίσως να μην πρωτοτυπούν, συγκρινόμενοι με τα διεθνή πρότυπα του ήχου τους, ο οποίος κινείται στις εναλλακτικές folk διαδρομές και στα ακουστικά μονοπάτια της τρέχουσας δεκαετίας. Καταφέρνουν όμως να βγάλουν συναισθηματική φόρτιση μέσα από λιτές και γήινες μελωδίες, χωρίς υπερβολές και ξεσπάσματα, ξυπνώντας σου εικόνες σαν και τις παραπάνω. Βάζεις έτσι και ξαναβάζεις το Lagero στο repeat για να μην διακόψει τίποτα τη διαδρομή σου πίσω στο παρελθόν. Ή, τελικά, το βύθισμά σου στο παρόν;
