“Μη Μαζί, Γιατί…”. Τίτλος τραγουδιού είναι αυτός. Ανοίγει το Valse Των Ελαφιών, το νέο άλμπουμ των Xaxakes, που επιστρέφουν στη δισκογραφία κατόπιν απουσίας δέκα ετών. Ένα άλλο τραγούδι λέγεται “Τι Ωραία Που ’Ναι Στη Βροχή”. Από τους τίτλους και μόνο καταλαβαίνει κανείς πως, παρά τα χρόνια που πέρασαν, η γνωστή από το Casanova και το Hey Mister Όμορφε ιδιαιτερότητα στην έκφραση του Γιάννη Νάστα – του ηγέτη του group – παραμένει. Κανείς δεν γράφει σαν αυτόν. Όμως τα τραγούδια εδώ βασίζονται στις συνθέσεις, όπου το ενδιαφέρον προκύπτει νομίζω μεγαλύτερο συγκριτικά με τους στίχους, καθώς οι τελευταίοι μένουν ίσως υπερβολικά στο «φευγάτο». Το “Πονάν’ Τα Χείλη Μου (Γεια!)” είναι ένα πολύ καλό κομμάτι, καλοκαιρινή pop για όλες τις ώρες και τις διαθέσεις και με ωραία γυναικεία φωνητικά. Το “Κάτι Σαν Αυτό” πάλι περιέχει ένα δυναμικό μπάσο αλλά δυστυχώς οι μελωδικές του ιδέες μοιάζουν μισοτελειωμένες. Πιο ερωτεύσιμο όμως απ’ όλα είναι το “Ασταμάτητα Νέοι”: άμεσο, φωτεινό και μελωδικό, αποτελεί έναν ύμνο στη νεότητα, που δεν γνωρίζει από χρόνια. Λιγότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μπαλάντες, όπως π.χ. το “Σ’ Έχω Χάσει”, καθώς και το ομώνυμο κομμάτι, όπου ο ήχος ακούγεται λίγο επίπεδος. Σαξόφωνα εδώ, κιθάρες εκεί, ατμοσφαιρικά πλήκτρα παραπέρα, όλα όμως πέφτουν θύματα μιας κάπως φτωχής παραγωγής, από την οποία ξεχωρίζει τελικά η απολαυστική ερμηνεία του Νάστα, παρά οτιδήποτε άλλο. Επίσης, οι επιρροές από τα 1970s ήταν μεν πάντα παρούσες στη μουσική των Xaxakes και πάντα καλοαφομοιωμένες, ίσως όμως μετά από δέκα χρόνια απουσίας να περίμενε κανείς ότι θα είχαν εμπλουτιστεί. Αν κι αυτό ίσως να είναι απλώς μια προσωπική ένσταση. Ακόμα πάντως και μέσα στις εμφανείς αδυναμίες του, το Valse Των Ελαφιών είναι ένα γοητευτικό άλμπουμ, όχι συμπαγές, αλλά με δυνατές στιγμές και μια πολύ ρομαντική ατμόσφαιρα. Κάποιοι παλιοί φίλοι των Xaxakes θα το ακούσουν λέγοντας από μέσα τους «πού χάθηκες εσύ, μας έλειψες», ενώ κάποιοι νεότεροι θα ανακαλύψουν εδώ μια μπάντα την οποία ως τώρα αγνοούσαν. Το κλειδί του δίσκου αυτού είναι το εξής: ενώ οι στίχοι δεν είναι εικονοπλαστικοί, οι μουσικές σε κάνουν να αισθάνεσαι πως ακούς soundtrack. Το soundtrack μιας ταινίας που δεν είδες ποτέ και άρα έχεις την ελευθερία να τη φανταστείς όπως θες.
