Το Χιλιόμετρα είναι το προσωπικό ντεμπούτο του 24χρονου Νίκου Ζουρνή, ο οποίος, σύμφωνα με το...«προσπέκτους», έχει κάνει διάφορες μουσικές σπουδές ενώ συμμετείχε με τρία τραγούδια στο ντεμπούτο της Μαρίας Λούκα (Καλημέρα, 2006) και στο άλμπουμ Η Σιωπή Του Χρόνου του Μανώλη Λιδάκη με το “Λάφυρο”. Αυτό το τελευταίο, και ακόμα 13 τραγούδια, περιλαμβάνονται σε τούτη τη δουλειά, που κυκλοφορεί από την ετικέτα Μικρός Ήρως του Άγγελου Σφακιανάκη, ο οποίος έχει αναλάβει τη διεύθυνση και την επιμέλεια της όλης παραγωγής. Σε όλα η μουσική ανήκει στον Ζουρνή ενώ στον στιχουργικό τομέα συνεισφέρουν και οι Μιχάλης Γκανάς και Μαρία Λούκα – υπάρχει δε και η μελοποίηση ενός αποσπάσματος από το “Πρωινό Άστρο” του Γιάννη Ρίτσου.Από την πρώτη κιόλας ακρόαση γίνεται φανερό ότι ο Ζουρνής έχει μελετήσει πολύ τα τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα καθώς τα περισσότερα από τα κομμάτια του ακούγονται σαν outtakes από τους δίσκους του Θεσσαλονικιού δημιουργού. Προσωπικά, χρειάστηκε να ανατρέξω στο ένθετο για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι όντως έτσι. Οι ομοιότητες δεν εξαντλούνται μόνο στις μελωδικές και αρμονικές αναπτύξεις, αλλά υπάρχουν έντονες και στον στίχο αλλά και στην εκφορά του λόγου, καθώς και στην ερμηνεία του νεαρού Ζουρνή.Έχοντας πει αυτά, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι τα τρία πρώτα τραγούδια αποτελούν πολύ καλά δείγματα δουλειάς και είναι τα καταλληλότερα για να συστήσει κανείς το Χιλιόμετρα. Το εναρκτήριο “Το Ποδήλατο”, που ρολάρει όμορφα, το “Λάφυρο” με την αισθαντική ερμηνεία του Λιδάκη (αποτελεί ήδη τη ραδιοφωνική αιχμή του δόρατος για το άλμπουμ) και το “Καρτέρι” με την α-λα-“Sound Of Silence” μελωδία του και το ταξιδιάρικο ρεφραίν, προδιαθέτουν για μια καλή συνέχεια. Αυτή όμως δεν έρχεται ποτέ, καθώς από εκεί και πέρα γίνεται προφανές ότι ο τραγουδοποιός δεν έχει άλλα βέλη στη φαρέτρα του. Το μονότονα οριζόντιο μελωδικό στυλ του κυριαρχεί, εξασφαλίζοντας ότι μόνο σποραδικά βρίσκει κανείς στη συνέχεια ενδιαφέρουσες στιγμές (“Παρτίδα” και πάλι με τον Λιδάκη, “Σκόνη Αστρική” με τη Λούκα, “Τα Θαύματα” με τον Απόστολο Ρίζο), με τα πράγματα να βαλτώνουν αισθητά στο “Πληρωμή”. Αν περιοριζόταν ο αριθμός των τραγουδιών, πιστεύω θα είχαμε ένα πολύ πιο συμπαγές, ποιοτικά, σύνολο.Οι ενορχηστρώσεις (από τον ίδιο τον Ζουρνή σε συνεργασία με τους μουσικούς και τον Γιάννη Παξεβάνη) είναι ιδιαίτερα προσεγμένες, αν και όχι πάντα ευφάνταστες – ομολογουμένως κερδίζουν κάποιους πόντους. Κυριαρχούν τα ακουστικά όργανα (κιθάρες, κοντραμπάσο, σαξόφωνο, μαντολίνο, βιολί), ενώ κάποιες ηλεκτρικές κιθάρες που θυμίζουν Βραχνό Προφήτη και Άδειο Δωμάτιο μένουν στο παρασκήνιο. Είναι πάντως αρκετές οι στιγμές όπου τα ορχηστρικά μέρη των τραγουδιών κλέβουν την παράσταση από τις ίδιες τις μελωδίες (π.χ. το τζαζίστικο break στο “Χιλιόμετρα”).Το δελτίο τύπου αποφαίνεται ότι ο Νίκος Ζουρνής «θα μας απασχολήσει και στα χρόνια που έρχονται...». Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι αυτό θα συμβεί μόνο αν την επόμενη φορά μας αφήσει να ακούσουμε τη δική του, απολύτως προσωπική φωνή. Σωκράτης Μάλαμας είναι μόνο ένας, δεν χρειαζόμαστε, ούτε πιθανότατα μπορούμε, να έχουμε έναν ακόμα. Αν ο νεαρός από τη Βοιωτία δεν θέλει λοιπόν τα τραγούδια του να λειτουργούν μόνο ως υποκατάστατα, θα πρέπει να το ψάξει αλλιώς. Δείχνει άλλωστε να έχει τα εφόδια. Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα τον ξεχάσουμε...
