Αρκετά καλές κριτικές συγκέντρωσε το ντοκιμαντέρ του Νίκου Καρακώστα, Οι Ψυχές Των Καϊκιών, το οποίο έδωσε φωνή και εικόνα σε αυθεντικούς ανθρώπους της θάλασσας, πετυχαίνοντας μια αμεσότητα που πολύ λείπει τελευταία από τις κινηματογραφικές προσπάθειες – παντός είδους – στη χώρα μας, όπως και μια γλαφυρή απεικόνιση του κόσμου των θαλασσινών στη δεκαετία του 1950. Διόλου τυχαία περίπτωση ο Καρακώστας, ο οποίος έχει ξαναδώσει καλά δείγματα γραφής σε ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με επίκεντρο ξεχασμένες γωνιές της ελληνικής επικράτειας, όπως η Κάσος ή το Καστελόριζο, ενώ έχει ως τώρα υπογράψει και μυθιστορήματα, αλλά και ποιητικές συλλογές. Στις δε Ψυχές Των Καϊκιών υπογράφει και το soundtrack. Ο Καρακώστας επέλεξε να ντύσει το φιλμ του με ήχους που, σε μια πρώτη ματιά, μοιάζουν ανομοιογενείς. Από τη μια, ορχηστρικά θέματα με πρωταγωνιστή το πιάνο, από την άλλη η δημοτική και λαϊκή παράδοση της χώρας μας, ως αντίστοιχοι εκφραστές του δίπολου μεγαλοαστικό σπίτι – ψαράδες & καΐκια, όπου πατάει το ντοκιμαντέρ. Κι όμως, το πάντρεμα αποδεικνύεται αρμονικότατο – χάρη και στις προσεγμένες ενορχηστρώσεις του Γιάννη Ιωάννου – και ο δίσκος διαθέτει τόσο χαρακτήρα συνόλου, όσο όμως και διακεκριμένες μεμονωμένες στιγμές. Οι συνθετικές βέβαια αναφορές του Καρακώστα δεν κρύβονται πίσω από κάποια τολμηρή αναζήτηση «πρωτοτυπίας». Αντίθετα, χρησιμοποιούν ακομπλεξάριστα το οικείο ώστε να ντύσουν τις σκηνές του φιλμ, φροντίζοντας παράλληλα για ένα άκουσμα το οποίο να μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά και απεγκλωβισμένο από την κινηματογραφική λογική. Προσωπικά ξεχώρισα το “Βασίλειο Της Λήθης”, τον καρσιλαμά “Τάμα Στον Πανορμίτη” και τον αργό μπάλλο “Γέννηση Ενός Καϊκιού” από τα οργανικά, ενώ από τα τραγούδια διακρίθηκαν νομίζω το “Μικρό Μου Καστελλόριζο”, που είπε η Νικολέτα Ροδίτη συνοδεία κοριτσιών του μικρού μας νησιού, το “Καράβι Καραβάκι” σε ερμηνεία Όλγας Μαλανδράκη και του συνθέτη, καθώς και τα δύο κομμάτια που είπε η Βιργινία Κάγκου, το “Δώδεκα Χρόνους” και το “Ανάμεσα Νησύρου”. Τραγουδιστές οι οποίοι δεν αποτελούν τίποτα ηχηρά ονόματα, συνέβαλλαν όμως με τη ζεστασιά και την πηγαία έκφρασή τους σε ένα soundtrack που πραγματικά «αρμενίζει κι αυτό μαζί με την ταινία, σαν πιστός σύντροφος του ανέμου και της αρμονίας», όπως εύστοχα θεωρώ σημειώνει το συνοδευτικό δελτίο τύπου.
