Οι Αντίπερα Όχθη είναι μια ροκ μπάντα που συγκροτήθηκε το 2000 από πέντε παιδικούς φίλους με καταγωγή από τη Λαμία. Το ομώνυμο άλμπουμ που κρατάμε στα χέρια μας είναι η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, στην οποία περιέχονται δώδεκα δικά τους τραγούδια και μια διασκευή ενός παλιού τραγουδιού των Πυξ Λαξ, με τον μακροσκελέστατο τίτλο “Ένα Πέπλο Της Σιωπής Θα Σκεπάζει Σαν Μπαμπούλας Τη Ζωή Μας”. Η μουσική υπογράφεται συνολικά απ’ όλη τη μπάντα, ενώ τους στίχους γράφει ο κιμπορντίστας τους Ηλίας Βουρλοβίτης. Εκτός απ’ τον προαναφερθέντα το συγκρότημα αποτελείται κι από τον Δημήτρη Καραγιώργο, που παίζει τύμπανα, τον Κώστα Πλατανιά, ο οποίος παίζει κιθάρα και τραγουδάει, και τον μπασίστα Μάκη Διαμαντή. Σύμφωνα με όσα αναγράφονται στο δελτίο τύπου, αλλά και στην ηλεκτρονική σελίδα των Αντίπερα Όχθη, το συγκρότημα θεωρεί σημαντικότερες στιγμές της μέχρι τώρα διαδρομή του κάποιες ζωντανές εμφανίσεις με συγκροτήματα όπως οι Πυξ Λαξ κι οι Ενδελέχεια, καθώς και τις δύο παρουσίες τους στο Dream Show. Είναι κάτι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας, αλλά αναρωτιέμαι από πότε οι εμφανίσεις σε τηλεοπτικά σόου, που χρησιμοποιούν το τραγούδι στην πιο αγοραία του έκφραση, θεωρούνται αξιοσημείωτες επιδόσεις για ένα ροκ συγκρότημα. Επιστρέφοντας αποκλειστικά στα του άλμπουμ, ξεκινώ από τα όσα θετικά στοιχεία παρατηρεί κανείς. Πρώτα απ’ όλα οι Αντίπερα Όχθη ακούγονται σαν ένα καλοδουλεμένο σχήμα που έχει διαμορφώσει έναν ηλεκτρικό, παλιομοδίτικο και ιδιαίτερα δυναμικό ήχο με προεξέχουσες, στα περισσότερα τραγούδια, τις «χαρντροκάδικες» κιθάρες. Αλλά ακόμα και στα δύο-τρία τραγούδια όπου ο ηλεκτρισμός υποχωρεί το μουσικό αποτέλεσμα δεν είναι άσχημο. Επιπρόσθετα, ο τραγουδιστής τους Κώστας Πλατανιάς δεν παρασύρεται από την ένταση της μουσικής και δίνει συγκρατημένες, καλές ερμηνείες, οι οποίες δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση. Ωστόσο, παρόλα τα καλά παραπάνω στοιχεία, τα τραγούδια των Αντίπερα Όχθη δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστούν επιτυχημένα. Κυριότερη αιτία γι’ αυτό είναι, θεωρώ, οι στίχοι του Βουρλοβίτη. Με μόνιμο το ομιχλώδες μοτίβο του καταπιεσμένου από την «κακή» κοινωνία ατόμου (“Την Ίδια Φυλακή”) που έχει έντονες τάσεις φυγής (“Ήρθε Η Ώρα Για Να Φύγω”, “Θέλω Ν’ Αφήσω Αυτόν Τον Κόσμο Να Χαθώ”) και στηρίζει τις ελπίδες του σε ουτοπίες (“Το Μαγικό Κουτί”, “Στις Εξωτικές Διαδρομές”), αλλά και με μπόλικη καταστροφολογία (“Πυρ Το Εξώτερον”), τα περισσότερα τραγούδια εγκλωβίζονται σε τέτοιου είδους μανιχαϊστικά σχήματα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτές οι προεφηβικές ανησυχίες αποδίδονται τελείως άτσαλα, με άστοχες λέξεις, τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά φράσεις και με συμβατικές ρίμες. Ένα τόσο τρανταχτό μειονέκτημα βαραίνει το ντεμπούτο άλμπουμ των Αντίπερα Όχθη και διαμορφώνει μοιραία ένα αρκετά άνισο αποτέλεσμα.
