Απολογούμαι… Απολογούμαι προκαταβολικά για την τραγική μου αργοπορία, την οποία ανυψώνει σε νέα ύψη τραγικότητας η εμπειρία τούτης της ακρόασης. Αν και το γεγονός πως οι κάθε υπόστασης μουσικές στοίβες σου δύνανται πια να επιφυλάσσουν τέτοιες εκπλήξεις εγχώριας κοπής, μετριάζει ολίγον τα όποια αισθήματα ενοχής. Νομίζω πως ακόμα κι εντός των τειχών, έχουμε εισέλθει σε φάση ιδιαίτερη, όπου λόγω ποσότητας θα αναγκαστούμε να ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων το ωραίο – ότι, μα ότι, μπορεί σημαίνει αυτό – και να αναρωτιόμαστε για τις προθέσεις, τους περιορισμούς και την προέλευση του εκάστοτε γηγενούς hype… Σας παραπέμπω σε μηχανή αναζήτησης της αρεσκείας σας – η νέα γενιά των ψαχτηριών, λέει, θα σκέφτεται τι χρειαζόμαστε πριν καν το σχηματοποιήσουμε διανοητικώς – προς άγρα περαιτέρω πληροφοριακού πλούτου για το παρόν project. Περιορίζομαι στην αναφορά του Νικόδημου Τριαρίδη ως του πυρηνικού προσώπου όπισθεν της Oort Cloud οντότητας και απλώνω πρωτίστως τον θεωρητικό συλλογισμό μου. Όλο και πιο έντονα τείνω στο συμπέρασμα πως η μοναδική βιώσιμη λύση για την παγκόσμια pop μουσική – εννοώ το υπερσύνολο της pop μουσικής – των ημερών μας είναι η μη περιχαράκωση. Η απελευθέρωσή της από μόδες, από περιορισμούς στα εκφραστικά μέσα και στα πρωτογενή υλικά. Όχι, βέβαια, η ευκολία της «σαλατοποίησης» του πλούτου της, αλλά η δημιουργία της ως παράγωγο συνολικής θεώρησης. Ούτε, πολύ περισσότερο, αυτή η εξαπλούμενη, έστω εμπλουτισμένη, ρετρολαγνεία, η οποία κρεμιέται εκνευριστικά απ’ την ασφάλεια των ηχητικών αισθητικών καθεστώτων. Ομιλώ περί του αντικρίσματος της περίφημης μεγάλης εικόνας… Κάτι τέτοια κάθομαι και μαστορεύω κι ύστερα με λένε σοφιστή, μεταξύ άλλων. Καταλαβαίνω πως υφίσταται το ζήτημα της πρακτικότητας, αλλά πόση σημασία έχει, πρώτον, η καταγραφή των όποιων μέσων; Μήπως, εν τέλει, η αναφορά τους, αν δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε, οδηγεί αναπόφευκτα σε παρεξηγήσεις; Ωραία! Το Oort Cloud άλμπουμ είναι ταυτόχρονα ακουστικό, ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό… Κι ορίστε η απλούστευση να παραμονεύει. Ή με την ίδια λογική, πόση σημασία έχει η περιγραφή με όρους ταμπέλας ή ομοιοτήτων; Ξανά ωραία! Τα ambient κενά γεννάνε μετα-κλασικές συγχορδίες (o Aphex Twin, τους μινιμαλιστές). Οι κολλητικές electro μελωδίες, soul από το μέλλον (οι New Order, τη Lauryn Hill). Τα συρόμενα trip hop beats, πειραγμένη jazz-rock (οι Portishead, τον Captain Beefheart)… Και μόλις ξεπέσαμε στο πομπώδες και στο υπερβολικό. Επί της ουσίας, λοιπόν, έχουμε εμπρός μας ένα σύγχρονο pop άλμπουμ. Ένα σύγχρονο άλμπουμ με το οποίο οι Oort Cloud επιλέγουν να διατρέξουν το pop τοπίο απ’ τις θορυβοποιητικές παρυφές του, μέχρι τα εθιστικά ρυθμόπληκτα τμήματά του. Ή τα κοινά μέρη με μουσικούς κόσμους άλλης αφετηρίας, κι απ’ τα κέντρα της γοητευτικής απλότητας των μονοδιάστατων μελωδιών του, μέχρι τις εκφάνσεις της φωνητικής του αμεσότητας. Απ’ το ελεγχόμενο χάος, στη χαλαρή τάξη, με τρόπο το δυνατόν ολιστικό…
