«Κάποιοι είπαν ότι το κάναμε μόνο για τα φράγκα…» - τάδε έφη μέλος των Last Drive, σε μια σύντομη και ολοσδιόλου τυχαία συνάντηση που είχα μαζί του λίγο διάστημα αφού ολοκληρώθηκε η τρίτη συναυλιακή επέτειος από το σωτήριο έτος 2007. Τότε που φυτιλιάστηκε η θρυαλλίδα του χωρόχρονου και η εσώτερη φλόγα (“This Fire Inside” -Underworld Shakedown) πυρπόλησε για τα καλά το Gagarin: μια εξ’ αποκαλύψεως εμπειρία, τόσο για τους γκριζαρισμένους μύστες του rockabilly και του punk, όσο και για αφελείς γυρολόγους του indie. Η τελετή, προσλαμβάνοντας χαρακτήρα δοξαστικού θεσμού, συνεχίστηκε και τα επόμενα έτη, κατά τη διάρκεια των οποίων μας αποκαλύπτονταν με το σταγονόμετρο αποσπάσματα από τη δουλειά που σιγόβραζε στο παρασκήνιο και φέρει πλέον το όνομα Heavy Liquid. Εξάλλου το ήθος, οι αδιαπραγμάτευτες αξίες και ο εμμονοληπτικός περφεξιονισμός της πιο σημαντικής αγγλόφωνης rock ‘n’ roll φράξιας που ευτύχησε να ακούσει η ημεδαπή αποκήρυτταν μετά βδελυγμίας την ιδέα της «αρπαχτής»: «Αυτό που μας έφερε κοντά ήταν η επιθυμία να ξαναπαίξουμε μαζί και να “χαθούμε” στη μουσική μας» (απόσπασμα από συνέντευξη τους στο FAQ).Πάμε ξανά λοιπόν: 23 χρόνια μετά το ανεπανάληπτα αρχετυπικό garage μαστόδοντο Underworld Shakedown και 15 από το εσωστρεφές Subliminal, με την εντροπία στις σχέσεις και στον δημιουργικό διάλογο των μελών σχεδόν απούσα, οι Last Drive παραδίδουν – πρώτα στα χέρια όσων έσπευσαν το διήμερο 15 και 16 Μαΐου στο Gagarin – μια κλασματική, τοξική απόσταξη southern blues, americana, νεοψυχέδελειας και stoner rock. Δεν συνθέτουν απλά τον κορμό μιας ανούσιας αναβίωσης των Cramps, των Fleshtones και των Kyuss, μα ανακαλούν άφοβα τις ρίζες του ανόθευτου rock ‘n’ roll στην εποχή της άνυδρης αναβίωσης post-punk στοιχειών και R’n’B ανδρείκελων (με τις εκατέρωθεν φωτεινές εξαιρέσεις βεβαίως). Διεστραμμένο western boogie, παραμορφωμένη μπασογραμμή, διφωνίες Alex K. & George Pop και παράνομα εθιστικό ρεφρέν στο “A Glass Of Broken Dreams”· τραχείς λαρυγγισμοί George και πυρίμαχα riff από το Blood Nirvana στο “Magdalene”· midtempo και blues ισορροπισμοί «… with treacherous winds that take you ashore» στο “Headlong To The Edge”· garage κροταλίσματα και α-λα-Who ρεφραίν στο “Mountains” («See Me/Feel Me/ Touch Me/ Heal Me»): πρώτη πράξη έργων ανήκεστου κλέους, κλάσης και κάβλας μαζί! Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο η πόλη η οποία λατρεύουμε να μισούμε λειτουργούσε ως χύτρα πιέσεως βρασμού – με τους επιφανειακούς σχηματισμούς ετών να καταστρέφονται σε λίγα βράδια – οι Last Drive έμπαιναν για το preproduction του Heavy Liquid σε στούντιο του κέντρου: το “Get Off My World” ακούγεται λοιπόν μόνο εκκωφαντικά («Wake Up My Life/ It Should Never Be Enough»). Όταν τον Φεβρουάριο το psychobilly vintage φρικιό Lux Interior γούρλωσε τα μάτια για τελευταία φορά, το φρενήρες “Pantherman” πρόθυμα άναψε τα «one thousand candles burning for you»… Στη δε στροφή, πριν την δεκάλεπτη, κακοτράχαλη αλλέα για την Αλαμπάμα (“Alabama Blues”, διασκευή σε J.B. Lenoir), προλαβαίνουν να συνομιλήσουν τόσο με τη “Maureen”, όσο και με το hammond της Ξανθής Κουρούνη, ξεδιπλώνοντας ακριβοθώρητες, low-tempo αγωνίες. «Διανύουμε τώρα μια αγγλόφωνη εποχή, με τους Last Drive να αποτελούν πλέον τους αρχετυπικούς “ήρωες” των νέων groups, κατά τον τρόπο που ο Σιδηρόπουλος υπήρξε για τα groups των 1990s», έγραφε προ ημερών ο σεπτός, πατρίκιος Αβοπολίτης Χάρης Συμβουλίδης, με αφορμή τις ιστορικές συναυλίες του «Πρίγκιπα» στο Rodeo και το Metro. Κατά τα ειωθότα, θα παρεκκλίνω ελαφρώς: οι Last Drive δεν διακατέχονται από σνομπισμό προς τη μητρική τους γλώσσα παρά μόνο από προσκόλληση στο ιδίωμα που γουστάρουν να υπηρετούν. Περιορίζουν επίσης την εικονοκλαστική τους δυναμική στο artwork που περιβάλλει τις δουλειές τους (παρεμπιπτόντως, απαράμιλλο το εικαστικό του Heavy Liquid, δια χειρός κομίστα Βασίλη Λώλου) αρνούμενοι πεισματικά να γίνουν ινδικά χοιρίδια πολυεθνικών, φονταμενταλιστών του rockabilly, «κριτικών» που έσπευσαν να κράξουν την μεταλλική τους στροφή και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Πουλέν των media και household darlings, σωτήρες του indie και εναλλακτικοί βάρδοι της παραλιακής παρακαλούνται να λουφάξουν στα λαγούμια της ασημαντότητάς τους· ένα φρέσκο συγκρότημα εικοσαετίας και πλέον βρίσκεται στην πόλη, από εκείνα τα οποία είναι ικανά να συρρικνώσουν το μουσικό σου σύμπαν, από αυτά που στέλνουν ορμέμφυτους πιτσιρικάδες στα προβάδικα να γρατζουνάνε εξάχορδες. Με άλλα λόγια, μια κολεκτίβα παλιομοδίτικα DIY και παραδοσιακά επίκαιρη.
